Nga Ledi Shamku
Pasdite vonë. Pas pune hyj në bar. Ulem te banaku (jo në tryezë), si për t’i thënë vetes ”tani je pushim, shloju!”. Dhe porosis. Që këtu nis shpjegimi mbi rolin e vërtetë që gjuhëtarët dhe didaktët duhet ta kenë e s’e kanë. Ndiqni dialogun.
Baristi: M’mbrëma si je? Ça do marrësh?
Unë: Ma bën një gotë verë po pate?
Baristi: Verë? A sa mirë, po patjetër!
(nis të gjerb verën, bari brenda thuajse bosh. Janë jashtë).
Baristi: Ça pune bën?
Unë: Jap mësim. Pedagoge jam
Baristi: A bukur! Ça lënde jep?
Unë: Gjuhësi… dmth një degë të gjuhësisë që quhet (bëhem lëmsh)
Baristi (më ndërpret): Punë e vështirë gjuhësia. Dhe nuk e them kët se ke me msu rregulla e ku di unë, jo. Punë e vështirë gjuhësia se duhet me i vu men fjalëve. Dhe nuk i vehet fare men fjalëve. Lëshohen ashtu kot, e ke parasysh kur flet sa me blujt? Si i quni ju fjalët që thuhen sa me mbush fjalinë?
Unë: Fjalë parazite ndoshta?
Baristi: Eeee po paraziti të hy n’tru se! Ja për shembull, a nuk ju bezdis ju gjuhëtarëve që njerzit, kur flasin me të tjerë, thonë nji e m’dy: “kupton? A mkupto? S’di a m’kupto. Kuptove?”. Po mirë, them unë me vete, po pse e merr të padiskutushme xhanëm që jam un që s’kuptokam. Pse nuk provo t’menosh që ndoshta je ti që s’di me u shpjegu. Pra pse nuk thu: “a po shpjegohem? S’di a u shpjegova. E thash qartë?”. Dhe unë e di që ai që thotë “a m’kupto?”, nuk do me m’fy. Thjesht nuk e menon ça po m’thotë. E ka kap ajo pra, parazitja siç thu ti, zysh.
Unë: (hesht dhe vetëm e shoh, e shoh dhe s’flas fare, por mendja po m’flet përrua).
Baristi: A i mson studentët ti zysh me ju vu mend dhe vesh fjalëve? Se prandaj edhe të thash që gjuhësia është punë e vështirë.
*. *. *
Gota e verës sakaq kish sos. Pagova, u përshëndetëm dhe dola. Dhe po i thoja vetes rrugës: “Më duket se gjithkush e di ç’është detyra e gjuhësisë, përveç gjuhëtarëve”, apo siç shkruante Saussure te shënimet e veta: “Sa punë të mira mund të bënte gjuhëtari, po t’mos bënte atë që bën: rregullin se s’bën!”.
Të shtunë të mbarë dhe vejini mend fjalës.
