Viti 2022 konsiderohet si një nga vitet më të mira turistike për vendin tonë, teksa tursitët e huaj që kanë vizituar shqipërinë gjatë sezonit është 1.4 milionë.
“Condé Nast Traveller” i ka kushtur një artikull të gjatë Shqipërisë, në të cilën shpalos potencialin turistik të vendit tonë si dhe arsyet për duhet vizituar nga turistët. Artikulli është shkrur nga gazetarja Stephanie Rafanelli.
Artikulli i plotë
Teksa shëtis blloqet sovjetike të Tiranës të pikturuara me ylber, Gjergji më fton në shtëpi për drekë. Një pensionist me një fytyrë të lëmuar dhe të lexueshme si druri i ullirit e lë lojën e tij të tavëllit në një stol kur më sheh. “Të gjeta”, deklaron ai në heshtje, duke këmbëngulur se gruaja e tij e ka shtruar tashmë tryezën. Shumë shpejt jam ulur para tavoline të mbushur me djathë mali të thartë, turshi shkëlqyese, mish qengji me rozmarinë dhe shegë.
Pavarësisht një shekulli traume të thellë kombëtare, shqiptarët ende i përmbahen besës – kodit të lashtë të nderit – për të përqafuar të gjithë të huajt si familje. Pasi Musolini pushtoi fqinjin e tij të Adriatikut vetëm 27 vjet pas pavarësisë së Shqipërisë (pas më shumë se katër shekuj sundimi osman), hebrenjtë evropianë dhe shqiptarë u strehuan nëpër male nga myslimanë dhe fshatarë katolikë si babai i Gjergjit; i ruajtur nga maja të ashpra si krahët e shqiponjave. “Asnjë nuk humbi”, më thotë Gjergji në italisht – gjuha e tij është një tel me gjemba Gjs, Xhs, Shs dhe Njs, mbi të cilin ngecin fjalët latine, greke dhe turke.
Për shkak të prejardhjes së tij katolike, Gjergji u burgos më vonë nën regjimin stalinist të pasluftës të Enver Hoxhës – një ekzaltim makth i Jugosllavisë fqinje të Titos që e mbajti kombin nën vëzhgim, të mbyllur hermetikisht për pjesën e mbetur të shekullit të 20-të. Më pas në vitin 1997 erdhi lufta civile; kur qeveria e re demokratike humbi paratë e popullit, u bastisën depot e kallashnikovëve të vjetër rusë dhe kinezë dhe u larguan shqiptarët, refugjatët e rinj të Evropës. E kaluara është pas tyre tani, por jo e harruar – e gdhendur në mendje. Pas çdo buzëqeshjeje është një histori – shumë e denjë për një marrëveshje me Netflix – dhe një ftesë për ta dëgjuar për ushqimin dhe rakinë e rritur në shtëpi, dy herë të distiluar nga hardhitë e kopshtit – forma e lëngshme e bujarisë që mbush zemrën.
Në mozaikët e pjatave të Mesdheut lindor dhe jugor shqiptarët po ribashkojnë identitetin e tyre të thyer pas një brezi në rimëkëmbje – duke marinuar ngadalë një ndjenjë të re krenarie për kombin e tyre arkadian, tani në prag të anëtarësimit në BE.
“Ne jemi si italianët, por askush nuk ka dëgjuar për kuzhinën shqiptare – madje as për Shqipërinë,” qesh Tani Duka, një arkitekt me sy të dredhur si ujku që më shëtit nëpër lagjen Blloku, vendi i qëdrimit i Byrosë Politike që është bërë një enklavë ushqimore që trokasin me pjata dhe besim.
Aty pranë, te Gzona, 28-vjeçari Bleri Dervishi, një kimist-kuzhinier, dikur i Azurmendit me tre yje të Michelin-it, organizon gatimet e “kujtesës” sezonale të atdheut. Pasi ka ikur në Itali me gomone në moshën katër vjeçare.
Fëmijët e emigrantëve shqiptarë kaqnë punuar nëpër hierarkitë e kuzhinës të Evropës, nga pjatalarëse te kryekuzhinierët, për të njohur potencialin e saj të qëndrueshëm nga ferma në tavolinë; sipas parazgjedhjes, një komb fermerësh mbijetesë, prodhues familjesh artizanale dhe bujari.
Në tregun e Pazarit të Ri, gratë ulen në tezga të grumbulluara me mjaltë, kavanoza me dritën e vjedhur të mëngjesit.
Çajrat e malit të egër janë peshuar mjeshtërisht në tufa; Tavolina me aromë pjellore të mbushura me bamje, hurmë, fiq dhe ftua. Përtej maleve të rrëmujshme të Dajtit të Tiranës është pjesa tjetër e Shqipërisë, që kumbon nga muzika zanash e tufave të egra të lira.
Këtu, ndërtimi i fortë dhe thundrat janë akoma më të dobishme se rrotat: me regjimin izolues, makinat civile dhe aksesi në 280 milje të vijës bregdetare të egër ishin rreptësisht të ndaluara. Kur besnikëria e Hoxhës kaloi në Kinën Maoiste në kulmin e Luftës së Ftohtë, në vend të rrugëve u ndërtuan bunkerë bërthamorë nëntokësorë.
Pas komunizmit, tokat e konfiskuara të kooperativës u rindanë në parcela të vogla; kopshte si arna artizanale, të qepura me dorë së bashku me ujëra.
“Ka një familje që i njoh të gjithë me emrat e tyre. Jam shumë i emocionuar për këtë,” thotë Bledar Kola, student i Le Gavroche, Fäviken dhe Noma, i cili u dhuron shishe verë njerëzve në radhë jashtë Mullixhiut, restorantit të tij në Parkun e Madh të Tiranës. E pajisur si një kasolle alpine, ajo është skena e përsosur spartane për ringjalljen e tij të malësive veriore, duke përdorur teknika të lashta fermentimi, fruta foragjere dhe bimë mjekësore .
Kola u largua nga Shqipëria në moshën 15-vjeçare, fillimisht me skaf për në Itali, më pas si autobus në Angli, duke u kapur pas shasisë së një kamioni, në një moment duke u tërhequr zvarrë përgjatë asfaltit.
“Në Londër më duhej të thosha se isha italian që të gjeja punë”, thotë ai. “ E ndjeva se po tradhtoja vendin tim”. Tani ai me krenari jep mësime të historisë shqiptare në tetë kurse, heronj kombëtarë të zbuluar të servirur në tavolinat e bukëpjekëve si tavolinë.
Pasi konsumojmë lëng qershie, vjen trahanaja, një qull i shijshëm dhe dromsa, makaronat pici ballkanike shërbehen ende në komunitetet arbëreshe në Kalabri. Në fund ka pije osmane e fermentuar me bazë drithëra – njëherësh kremoze, e gazuar, e ëmbël dhe e thartë. Pas disa orësh, Kola nxjerr një shishe pa etiketë të prodhuar nga rrushi Shesh, fryti i ringjalljes së lashtë të vreshtarisë në Shqipëri, me peshë si një e kuqe piemonteze dhe e gjallë dukshëm. Kur largohem, yjet mbi malet e Dajtit duken të fryrë dhe sikur turbullohen nga bishtat e meteorit.
Dëshira ime të nesërmen në mëngjes ishte për të udhëtuar drejt veriut për në krahinën e Lezhës, epiqendrën e lëvizjes së re ushqimore, me Kreshnik Topollajn, një mysliman bektashi llafazan që mban një kapelë qeleshe(“gjysma e një veze kozmike”). Ndërsa ai flet, retë shpërndahen në një tufë të zbehtë patash në horizont. Jashtë një djalë shet lepuj nga pjesa e pasme e makinës së tij. Fushat janë të lakuara me shufër ari të verdhë; degët ofrojnë shegë si krahët e xhonglerëve ekspertë. Vozitja mund të jetë e ngadaltë, edhe në këtë rrugë kryesore për në Liqenin e Shkodrës në kufirin me Kosovën. Alpet Dinarike shfaqen lart; maja e pirgjeve të kamave shkëmbore dhe fortesave akullnajore. Kopetë e lopëve dridhen para nesh, këmbanat e tyre për momentin marrin shpejtësinë e lëvizjes.
Një re e vetmuar qëndron si një shtëllungë vullkani në shpatin e kodrës ndërsa kalojmë përmes Fishtës te Mrizi i Zanave Agroturizëm, kushtuar Gjergj Fishtës, fratit dhe poetit kombëtar të dashur të fillimit të shekullit të 20-të.
Pronarët e saj janë vëllezërit Altin dhe Anton Prenga. Fondacioni ushqimor pjesërisht për të mbrojtur përbërësit tradicional e rrezikuar si djathi i tharë në mal, i prodhuar në atë kohë nga vetëm tre familje në Kelmendin fisnor.
Vëllezërit punuan në kuzhina në Itali për 11 vjet më parë, në vitin 2006, duke u kthyer në shtëpinë ku kishin ikur si fëmijë; ata kujtojnë burrat që tundnin kallashnikovët në arat e gjyshit të tyre dhe ende gjejnë kuti plumbash nëpër vreshta.
Ata ndërtuan një restorant- një tempull për të prodhuar trashëgimi, i cili tani mbështet më shumë se 400 familje; temjanin e tij, tymin e drurëve të mbushur me rozmarinë nga furra e jashtme, i lidhur me tespihët e ftonjve që thahen.
“Ushqimi më fantastik vjen nga njerëzit që kujdesen për tre lopë dhe 10 pemë frutore”, thotë Altin, një 40-vjeçar i skuqur si një mollë Cox nga puna në natyrë dhe zelli ungjillor. Në vitin 2016, ata restauruan vilën e braktisur ku kishin lindur: “Ishte si të bashkonim përsëri identitetet tona. Duhet të jesh krenar që je fermer.”
Një shteg i shënuar nga ciklamina e egër të çon në një seri hambarësh që dikur strehonin të burgosur politikë.
“Kultura jonë ushqimore u shkatërrua nga komunizmi; njerëzit hanin bukë të bardhë katrore, djathë të bardhë katror… Në kohën e Hoxhës kjo do të ishte si të rritej hashashi,” thotë ai, duke qeshur, duke rrëshqitur një derë hekuri në dhomën e tymit, ku torzat e viçit varen përpara një sobë druri.
Në një hambar tjetër, raftet e djathërave janë kataloguar me kujdesin e objekteve muzeale. Fshatarët me çorape të gjata të zeza shtyjnë me fisnikëri karrocat e prodhimeve si artistë që japin porosinë e tyre të fundit.
Të nesërmen në mëngjes, udhëtojmë drejt Lagunës së Patokut, ku peshkatarët hedhin rrjetat përpara se kasollet e shtruara dhe flamingot të ngrihen në reflektimin e ujit. Në Mystic Rose, një institucion lokal buzë ujit, drekojmë me flia – krepa me krem të fermentuar, të gatuar në një qeskë hekuri në hirin e një vatëre, të ndezur nga njerëz të ndezur si subjektet e një pikture të Mjeshtrit të Vjetër.
“Sa më shumë sakrificë në përgatitjen e pjatës, aq më shumë mikpritje përçon ajo”, thotë Diella Loshi, një Sophia Loren me dhëmbëza në të 60-at e saj, e cila erdhi në pyll në vitet 1990 përpara se të ndërtonte një shtëpi dhe të hapte një restorant në banesën e saj.
Ajo nxjerr pjata me levrek – të nxirë dhe të rëndë si tabaka me kallaj – dhe tufa karkalecash në madhësinë e grushtit. “Zyrtarët kinezë u çmendën kur erdhën këtu”, qesh ajo. Në kohën e komunizmit, derrat ushqeheshin me butakë, të konsideruar si “insekte”, së bashku me gocat e detit të ngathët shqiptare, patatet e zeza të kalbura (tartufi) dhe kërpudhat (porcini).
Në Rapsodia të Shëngjinit bregdetar, Alfred Marku – një mjekërr simpatik, trupmadh si trungu i ullirit – ndërton mezet delikate me fruta deti me çikore të egra dhe lule sambuca.
Historitë e tij janë po aq të kalitura dhe me ritme të mira sa pjatat e tij. Si një 14-vjeçar i arratisur nga lufta civile, ai kaloi kufirin grek në këmbë dhe u prit me një armë policie në kokë dhe një natë në burg.
Oktapodi dhe kopër i egër aromatizuan udhëtimin e tij të rrezikshëm me skaf me hënë për në Trentino, ku, në moshën 15-vjeçare, ai qëndroi në shtëpi të braktisura. Aroma e gështenjës e ëmbëlson ngjitjen e tij drejt kuzhinierit të arrirë italian, me një pasardhje triumfuese të rigonit.
Të nesërmen shikoj banesat e Barit nga Kepi i Rodonit; e bardha e valëve tani e padëmshme, sikur e aplikuar në mënyrë paqësore me thikë stuko në një kanavacë blu të Adriatikut. Ne ndjekim vijën bregdetare në jug të Epirit të Veriut: një vizion i agrumeve me tarraca dhe ullinjve Kalinjot me kurorat e hapura të kurora dafine.
Këtu, Adriatiku ia lëshon vendin Jonit dhe Riviera Shqiptare nis ngjitjen e saj drejt Korfuzit – një vijë bregdetare shkëmbore me pisha ombrellë, limane të zhveshura dhe ujëra të ndriçuara nga dielli, ku vendasit flasin një dialekt arkaik grek dhe mbështjellin gjethet e hardhisë në puro uthull.
Ditën e kalojmë në plazhin e Dhërmiut, derisa pasditja të zbardhet si një Polaroid vintage. Më pas nisemi për të eksploruar – mentolin e pishave, kripërat tona me erë – duke u penguar përgjatë shtigjeve të improvizuara që mbijnë me shafran të egër, duke kërcitur mbi frutat me gjemba të kuqe të pemëve të luleshtrydheve deri në limane të fshehta, ku vendasit peshkojnë heshtë dhe zhyten për iriqët e detit.
Ku të shkoni në Shqipëri
Tirane
Nuk është vetëm skena e ushqimit që i dha Tiranës titullin Kryeqyteti Evropian i Rinisë 2022. Pas tërmetit të vitit 2019, BE investoi në restaurimin e trashëgimisë kulturore të Shqipërisë, duke përfshirë arkitekturën e kryeqytetit të stilit sovjetik. Mauzoleumi i Hoxhës, një piramidë brutaliste me linjat heroike të posterave të Agitprop-it, aktualisht është veshur me skela dhe vila e tij – një pallat mbretëror modernist në kopshtet tropikale në Blloku – është vendosur të jetë një qendër kulturore. Ka bunkerë të ripërdorur si galeri, një kulturë kafeje që ka qenë prej kohësh në flluskë dhe pasardhësit- duke tundur lokalet si Komitet, Hemingëay dhe Radio.
Ku të qëndrojë:
Fundim Gjepali ka rimarrë fermën e konfiskuar të gjyshit të tij Elezit para Luftës së Dytë Botërore, për të krijuar Agroturizëm Gjepali, në Durrës. Qyteti pranë aeroportit të Tiranës. Si kryekuzhinieri i Antico Arco të Romës dhe Hoteli dhe Restoranti Padam Boutique në Tiranë, Gjepali hapi këtë restorant të stilit toskan me dhoma në vitin 2019, duke mbrojtur të kuqtë e fortë të Shqipërisë në gjashtë hektarë.
Riviera
Pas rënies së komunizmit në vitin 1991, udhëtarët flisnin se këto brigje ishin plazhet e fundit të egra të Evropës me të njëjtat tone të heshtura siç ishin përdorur më parë për Kamboxhian pas paqes. Në vitet 2010, turistët italianë dhe ballkanikë ndoqën valën e parë të autobusëve. Tani ka plane për një aeroport të ri dhe tunel të rivierës, dhe baret nga lagjja e lezetshme e kryeqytetit Blloku mbajnë dritare të rregullta në vendpushimet. Është një shëtitje e shkurtër me varkë ose një shëtitje e këndshme përmes pishave me ombrellë deri në plazhin e Gjipesë.
Ku të qëndroni:
Një fshat malor me një kube ortodokse blu dhe rrugë me kalldrëm zig-zage që kërkojnë këmbë dhie për t’u ngjitur, fshati Dhërmi u themelua nga kolonitë greke të shekullit të 17-të. Sot, një qen Akita i ngjashëm me ujkun i çon mysafirët në vilat, harqet dhe pishinën e pafundme të Zoe Hora të restauruara mrekullueshëm nga guri – hoteli i parë luksoz i rivierës, pjesë e një nisme qeveritare për të rigjallëruar 100 fshatra shqiptarë.
Gjirokastër dhe Berat
Kështjellat osmane qëndrojnë si kurora të forta në majat mbi qytetet e Beratit dhe Gjirokastrës të mbrojtura nga UNESCO; muret e kalasë së të parës janë ende pjesërisht të banuara. Ky i fundit është një qytet pazari në një kodër me pallate të ruajtura, si kuti muzikore të grumbulluara me dru qershie që kumbojnë ezanin. Disa janë ende të pushtuara nga dinastitë bektashiane të brezit të 10-të, të cilët rrinë në vatrat e zjarrit të shekullit të 17-të dhe hanë patëllxhanë turshi ndërsa janë ulur në qilima prej lëkure delesh.
Përmet
Rruga për në Përmet rrethohet nga Vjosë, një nga lumenjtë e fundit të egër të Evropës, një brez peneli me bojëra uji blu përmes gjelbërimit të harlisur të peizazhit. Shumica e vizitorëve vijnë këtu për të ecur në parkun më të madh kombëtar të Shqipërisë, të thurur me bredha të Hotovës. Kisha e Shën Mërisë së Leusës qëndron e mbuluar me pyje arre në buzë të një përroske, ndërsa një urë mesjetare osmane qëndron mbi banjot e lashta gjeotermale.
Ku të qëndroni
Një rezidencë e restauruar e tregtarëve të shekullit të 19-të, Villa Permet ka dhoma me dysheme druri dhe oxhaqe, ndërsa mësimet e ushqimit dhe gatimit hiper-lokal i referohen historisë së pasur të kuzhinës së rajonit. Dyshe nga rreth 45 £; villapermet.com
Nivica
Pak, por alpinistët më seriozë arrijnë në kanionin e Nivicës – një nga më të gjatët në Evropë – në rajonin e pakët të eksploruar fisnor të Kurveleshit me shkëmbinj me gropa dhe pyje të dendura. Rrugët e asfaltuara sapo janë ndërtuar. Në ditët e tij të ftohta, një Lord Bajron i hipur ishte këtu, i joshur nga veziri 70-vjeçar Ali Pasha, i cili e ushqente me ëmbëlsira. Sot, kuajt e egër të Ballkanit kërcejnë gardhet me tela me gjemba të mbetura pas Luftës së Parë Botërore; pensionistët kalojnë duke mbajtur qengjat nga këmbët e tyre të pasme dhe shpati i kodrës merr nuanca të pafundme jargavani kur lulëzojnë lulet e shafranit.
Ku të qëndroni:
Kampi Nivica mund të duket si një kamp safari afrikan – pronarja e tij suedeze e kaloi fëmijërinë e saj duke udhëtuar nëpër kontinent – përveç se çatitë e tendave të shtruara ishin të mbuluara me kashtë nga romët dhe u ngjitën mbi kanionin e Nivicës, një ndarje e plotfuqishme primordiale në tokë e banuar nga shkaba të rralla egjiptiane dhe të mjegulluara nga ujëvarat. Ish-ushtaraku Vilson Haldeda drejton ecjen përgjatë 40 miljeve të shtigjeve të reja romake dhe osmane. Donika Zana nga fshati, që këndon si një engjëll i përhumbur, pjek qengjin në një furrë qumështi ,buluar me zjarrin e kampit nën një aureolë vezulluese yjesh./Opinion.al
