Nga Arta Zajmi
Ne vlugun e fjaleve,ka emocion…
Shpesh nga drojtja ,
Ne brendine e fjaleve te pathena..
Dominon heshtja…
Stagnon fjala ,qe ruan fuqine e saj..
Nga zemra e cila ndien dhe vuan…
Ne llumin e babezise ,sekreti vlen,
Per te mos e shpalosur ate ne vend dhe ne cast jo te duhur….
Ne petkun e mori fjaleve ,therret heshtja…
Per ta kaperdire vrullin e mendjes qe pret si shigjete fjalen e rende…
Hesht,aty ku s duhet te flasesh..
Te padrejten,rendimin e peshes se fjales….
Ta bartesh nder supet tua ,ia vlen…
Hesht dhe kur ndonjehere ke te drejte,
E di o njeri se e drejta dhemb…
Ka me te bukur se heshtja…
Shpeton vlugun e fjaleve qe ty te rendojne..
Andaj po te flas4sh,le te vleje fjala jote..
Ose thurre ate me mjeshteri qe ta thuash…
Ajo duhet t i ngjaje me mire heshtjes se sa renkimit…
Nje mendje e bukur njeh heshtjen…
Peshon fjalen e bukur,per ta thene…
Andaj ,hesht kur duhet ,se vlera jote peshon…
Kur bucet fjale e embel…
Hesht ,kur e di se fjale e rende dhemb…
S ka me te bukur se heshtja!
Arta
