Sot sjellim për lexuesit vargjet e poetit italian Marco Fabio.
Marco Fabio ka lindur në 1975 në Sarno (SALERNO – ITALI) Ai është fitues i disa çmimeve për poezi, duke përfshirë atë më të fundit: Daydreams – Rudolfo Valentino 2023 e cola u përfshir në antologji me autorë të tjerë.
Ai ka fituar gjithashtu vendin e dytë të Konkursit Kombëtar të Poezisë Bacchereto e përfshirë në antologjinë 2023 me autorë të tjerë. Ai është vlerësuar me Çertifikatën e Ekselencës Italiane – Five TV duke u përfshirë edhe këtu në antologjinë “Qenie njerëzore” (2023), dhe “Gruaja përmbi rrjeshta – Donna Sopra le Righe” (Chianciano, 2023).
Marco Fabio è nato nel ’75 a Sarno (SALERNO)
Lui è vincitore dei diversi premi di poesia tra cui il più recente “Sogni ad occhi aperti – Rodolfo Valentino” (202 e inserita nell’antologia. Lui ha vinto inoltre al Concorso Nazionale di Poesia Bacchereto il secondo posto ed è stato inserito nell’antologia (2023).
A Marco Fabio gli è stato conferito il Certificato di Eccellenza Italiana – Five Tv e inserimento nell’antologia “Essere Umano” (2023). Lui è stato
inserito nell’antologia “Donna Sopra le Righe” (Chianciano – 2023)
Nëpërmjet vargjeve të tij poeti Marco Fabio na paraqet dhe prezanton reflektimet e thella ndaj ndryshimit rrënjësor që njerëzit dhe bota po përjetojmë kohët e fundit. Poeti hedh vargje me penën e tij kundërshtimin e luftërave të pakuptimta që sjellin veç urrejtje dhe shkatërrim, pikërisht nga pakica e atyre që kanë në dorë pushtetin dhe mbizotërojnë mbi të vobektit, të pafuqishmit, të pambrojturit. “Shpjegoja të gjithë këtë një fëmijeje, thuaju që bombat nuk shpërndahen nga harlequin”, prek dhe drejtohet autori temën reale dhe aktuale të kohës që po ndeshim. Poeti kalon me mjeshtëri nëpërmjet alegorive çastin kur e dashura e tij merr vesh se ka kancer në gji, përjetimin e këtij momenti, frikën, përballimin duke e parë të dashurën të vishet si luftëtar, pa qenë nevoja të ketë shpatë në dorë sepse kanceri luftohet me helmin në vena, kimioterapinë e cila shkatërron dhe e kthen njeriun në fantazmë. “Por unë të shoh me sytë e shpirtit” thotë autori duke deklaruar kështu dashurinë dhe mbështetjen më të madhe ekzistuese që partneri mund t’i bëjë partneres, të dashurës apo gruas së tij. Edhe pse vetë pa forza nga ky përballim me Alienin, autori i përshtatet gjendjes dhe realitetit, duke adhuruar forcën e luftëtarit ndaj të huajit.
Në vargjet e tjera poeti na risjell kujtimet e bukura të fëmijërisë, lojërat dhe vrapimet pas topit pa u merakosur nëse bëheshim me pluhur apo jo. “Kishim pak, por ishim të gjithë bashkë dhe kjo është Gjithçkaja e të gjithëve”, thotë autori me trishtim dhe mall për ato kohëra kur pasuria e vërtetë ishin miqësia, dashuria për njëri – tjetrin, afrimiteti dhe respekti.
Në strofat e fundit më pas autori analizon “shpirtin” në arratisje teksa përkundet dhe noton në këmbē midis njerëzve, retorikë kjo mjaft e goditur, duke na lënë të kuptojmë se SHPIRTI qëndron gjithësesi në këmbë, përballon çdo stuhi, çdo problem dhe i reziston gjithçkaje edhe pse ndonjëherë gjendet në kontrast midis rrymave të jetës. Metafora mjaft e spikatur e “gjurmës që deti i vjedh konturin” ngre në hapësirë mjaft qartë përhumbjen e vetvetes edhe pse shpirti kërkon shpëtim dhe rikthim.
Marco Fabio penë brilante dhe mjaft tërheqëse në gërshetimin e përsosur të metaforave të pasura dhe të larmishme në strofa, gjë që e bën lexuesin të përpijë me etje çdo varg.
Attraverso i versi, Marco Fabio ci presenta profonde riflessioni sul cambiamento radicale che le persone e il mondo stanno vivendo ultimamente. Il poeta riversa con la sua penna versi contro le guerre insensate che non portano altro che odio e distruzione, proprio da parte della minoranza di coloro che detengono il potere e dominano gli indifesi e i poveri. “Spiegalo tutto questo a un bambino, ditegli che le bombe non vengono distribuite da un arlecchino”; con ciò l’autore tocca e affronta il tema reale e attuale del tempo che stiamo affrontando. Il poeta trasmette abilmente attraverso le allegorie il momento in cui la sua amata scopre di avere un cancro al seno, l’esperienza di quell’istante, la paura, la capacità di affrontare con forza tutto ciò nel vederla “vestita” da guerriero, senza bisogno di avere la spada in mano perché il cancro si combatte con il veleno nelle vene, la chemioterapia che distrugge e trasforma una persona in un fantasma vivente. “Ma io ti vedo con gli occhi dell’anima” dice l’autore dichiarando così il più grande amore e sostegno esistente che un partner possa dare alla propria compagna, fidanzata o moglie. Sebbene privo di forza a causa del confronto con l’alieno, l’autore si adatta alla situazione e alla realtà, adorando la forza del “guerriero” contro l’alieno.
In altri versi il poeta rievoca i bellissimi ricordi dell’infanzia, dei giochi e delle corse dietro al pallone senza preoccuparsi se si impolverasse o meno. “Avevamo poco, ma eravamo tutti insieme e questo era il Tutto di tutti”, dice l’autore con tristezza e nostalgia per quei tempi in cui la vera ricchezza era l’amicizia, l’amore, l’affetto uno verso l’altro, la vicinanza e, soprattutto il rispetto.
Nelle ultime strofe, l’autore analizza “l’anima” in fuga mentre inciampa e nuota in piedi tra la gente, retorica piuttosto sorprendente, lasciandoci capire che lo SPIRITO purché resta fermo, fronteggia e resiste ad ogni tempesta, ad ogni problema; resiste proprio a tutto anche se a volte ci troviamo in contrasto tra le correnti della vita. La metafora piuttosto prominente dell'”impronta di cui il mare ruba i contorni” evoca abbastanza chiaramente l’ossessione del sé anche se l’anima cerca la salvezza e il ritorno. La penna brillante di Marco Fabio è piuttosto coinvolgente nell’intrecciare perfettamente metafore ricche e varie nelle strofe, facendo sì che il lettore divori assetato ogni riga.
PRINCESHA LUFTËTARE
Stuhi e papritur dhe e vrullshme
në një dite vere
dhimbje e shurdhër dhe mijëra fishkullima.
Në vetëtimën e mendimit
mësuam për të huajin.
Gërshetim emocionesh kurrë të provuara
fjalët shtypin zemrën si thika të mprehta.
Në sy mbretëron frika
një e keqe me emër çensurimi.
T’u tregua një shteg:
papritur të visheshe si luftëtar
por ai armik nuk luftohet me shpatë
nuk është ajo rrugëdalja…
në vena futet helmi
kështu luftohet alieni.
Vrapojnë muajt
në vetvete, dënimi
pasqyra armiqsh të syve
mijëra zëra peshues rëndojnë në vesh.
Por nëse një pasqyrë
të jep një reflektim imazhi të zbehtë
sytë e mi flasin për një princeshë
që rrufeshëm u bë luftëtar
për të kundërshtuar të huajin.
Dhe nëse dikur e quajte alien
sot beteja jote fitoi kancerin e gjirit.
LA PRINCIPESSA GUERRIERO
Improvviso e irruento temporale
di una giornata d’estate
dolore sordo di mille frustate.
Il lampo di un pensiero
si apprese dello straniero.
Groviglio di emozioni mai provate,
parole premono al cuore come lame affilate.
Negli occhi regna la paura
un male con un nome da censura.
Ti fu indicato un sentiero:
all’improvviso vestire panni da guerriero,
ma quel nemico, non si combatte con la spada
non è quella la strada,
nelle vene si immette veleno
così si combatte l’alieno.
Corrono i mesi
di te stessa la nemesi,
specchi nemici degli occhi
mille voci fardelli pressanti agli orecchi.
Ma se uno specchio ti dà
una smorta immagine riflessa
i mei occhi parlano di una principessa
che in un lampo fu guerriero
per opporsi allo straniero.
E se un tempo lo chiamasti alieno
oggi la tua battaglia vinta
tumore al seno.
VLERAT E FSHEHURA
Poezi e vlerësuar me Çmimin e dytë (Bacchereto 2023)
Një lutje ngrihet lart me duart bashkuar
kënga e një lirie krenare
e një paqeje të qetë
që nga qëllimin i pakicës
e pambrojtur dorëzohet.
Shumë shpesh të abuzuar
vlera fallco luftrash të shpallura
fryt vizionesh të shtrembëruara
mbartin me vete të vërtetën e vdekjes.
Rri pezull gënjeshtra
nga ata që lakmojnë të jenë udhëheqës.
Shpjegoja ti një fëmijeje
që kush shpërndan bombat
nuk është sigurisht harlequin.
Shpjegoja ti një fëmijeje
se lufta jote do të ketë një çmim pagese
e ndoshta një Nënë për ta harruar.
I VALORI CELATI
(Poesia al secondo posto Bacchereto 2023)
Si erge da mani giunte una preghiera
il canto di una libertà fiera
di una quieta pace
che all’intento di pochi
inerme soggiace.
Troppo spesso abusati
falsi valori di guerre proclamate
frutto di visioni distorte
portano con sé la verità della morte.
Aleggia la bugia
di chi brama d’esser condottiero.
Spiegalo tu a un bambino
che a distribuir bombe
non sarà certo arlecchino.
Spiegalo tu ad un bambino
che la tua guerra avrà un prezzo da pagare,
magari una madre da dimenticare.
MELANKOLIA
(Poezi fituese në Konkursin Rodolfo Valentino 2023)
Dhe kështu ndodh, madje as nuk e vë re,
që në mes të trishtimit
një kujtim të jep përkëdhelje
e nga shpëtimi i gjithçkaje rijeton dehjen.
Garat e çmendura të një fëmije
duke kërkuar një vend për t’u fshehur
dhe nëse më gjen, loja rinovohet
Një strofull për të gjithë do të na ngrejë hovin
nga ata që kurrë nuk e njohën mërzinë.
Për lojën: një… dy… tre… yje,
të gjithë si manekin:
ai rrotullohet, ti afrohesh
e… edhe nëse të sheh,
epo mirë… loja vazhdon, ecën.
Miqësi të pluhurosura,
nga vrapimet pas një topi
kështu nxitonte emocioni
dhe kështu ndërkohë buzëqeshja
mbërrin në fytyrën tënde.
Dhe ja, shfaqet melankolia
për kohën kur nuk kishim asgjë
Por të qenurit bashkë
ishte Gjithçkaja e shumë njerëzve.
MALINCONIA
(Poesia vincitrice al concorso Rodolfo Valentino 2023)
E capita così, che neanche te ne accorgi,
che nel mezzo della tristezza
un ricordo ti dona una carezza
del salvi tutti rivivi persino l’ebbrezza.
Le pazze corse di un bambino
a cercare un nascondino
tanto se mi trova, il gioco si rinnova
Una tana per tutti alzerà la gioia
di chi mai conobbe noia.
Ad un due tre stella, tutti manichini:
lui si gira, tu ti avvicini
e anche se ti vede
vabbè il gioco riprende piede.
Amicizie polverose, di corse dietro a un pallone
Così correva l’emozione
e così nel mentre il sorriso
fa capolinea sul tuo viso.
Ecco, si affaccia la malinconia
per un tempo in cui non si aveva niente.
Ma lo stare insieme
era il tutto di molta gente.
SHPIRT I TROMAKSUR
Mes njerëzve në këmbë notoj
i përkundur nga gjithçka dhe asgjë
i turpshëm mbyllem në vargje dhe rima.
Mendimin derdh në retë e pakuptimta
gjethet të lodhura
erës të sigurta ua lëshojnë veten.
Kokrrat e rërës në erë fillojnë të vallëzojnë
qetësohet shpirti në arratisje
i tromaksur, kërkon rikthim
por nga gjurma, deti
ia vjedh konturin.
ANIMO SGOMENTO
Galleggio in piedi tra la gente,
cullato dal tutto e dal niente,
schivo mi rinchiudo in versi e rime.
Il pensiero riverso in nuvole dissennate,
stanche foglie
al vento sicure si lasciano andare.
Granelli di sabbia nel vento iniziano a ballare,
si placa l’animo in fuga,
sgomento cerca il ritorno
ma dell’orma, il mare
ne ha rubato il contorno.
Përktheu dhe pregatiti Angela Kosta akademike,shkrimtare, poete, përkthyese, eseiste dhe gazetare.
