Nga Dashnor Kokonozi
Në profesionin e tij ai është i njohur, por kur e takova një vit më parë më tha se kishte zbuluar te vetja një prirje të pazakonshme për poezinë. Rrija dhe e dëgjoja më vëmendje pa i thënë se vitet që kisha kaluar me poemat e A. Rimbaud-së në dorë, më kishin lënë të kuptoj se u duhet kaluar anash atyre poezive që shkruhen pas moshës njëzet vjeçare. Ai vetë i kishte kaluar të shtatëdhjetat!
Nuk fola. Madje e urova me shpresën se e keqja do të ndalonte aty. Nuk ishte e thënë. Ai hapi çantën dhe meqë unë nuk zgjata dorën, më futi një kopje nën një sqetull dhe një nën sqetullën tjetër, për gruan. M’u duk vetja si ai Muri i ankimeve në Jeruzalem, ku njerzit rrasin copa letre në çdo vrimë.
As që më kishte shkuar ndërmend se vuajtjet e mia nuk ishin mbyllur aty.
- Kur të vish herën tjetër dua mendimin tënd, – më tha. Dhe për të më përcaktuar tonin e mendimeve që do t’i jepja, vazhdoi, – Do t’i lexosh dhe do të mbetesh pa mend!
Vërtet mbeta pa mend nga ato që më panë sytë dhe që një vit më parë nisa të vuaj çastin e takimit më të. Se e kisha të vështirë ta gënjeja.
Për t’i dhënë fund asaj torture, këtë herë kërkova ta takoj sapo mbërrita në Tiranë.
Kisha vendosur të ruaj integritetin tim moral dhe t’ia them të vërtetën në sy. Pasoja është e njohur, ftohja e miqësisë, harrimi i viteve të dikurshme… Madje isha i sigurt se ai do të ngrihej të ikte pa paguar as kafenë! - Dëgjo, i thashë, – e kam disi të vështirë ta formuloj me saktësi mendimin tim…
- E di, ma ktheu ai. U ka ndodhur edhe të tjerëve kështu si ti. Kanë mbetur pa fjalë nga ajo që kanë lexuar. Të porosis një whiskey? Këtu ka një bourbon të mirë.
Nuk po merrja vesh asgjë. Po edhe ashtu nuk mund të rrija gjatë. - Bourbon, në Tiranë? – pyeta sa për të thënë diçka.
- Origjinal!- me siguroi ai.
- Porosite, – i thashë. – Dhe më mbaj në dijeni kur do të nxjerrësh vëllimin tjetër.
E kam sjellë, ia bëri ai duke hapur çantën e tij të madhe.
