Deklarata e kryeministrit Edi Rama se Laskarina Bubulina, e konsideruar si “Heroinë Kombëtare” në Greqi, vinte nga familje ku flitej shqip, ka shkaktuar debate dhe reagime të shumta.
Studiuesi Auron Tare, në një qëndrim tijin të publikuar në rrjetet sociale, shkruan se Bubulina lindi në Stamboll, jetoi në Hidra dhe Specia midis arvanitasve, u martua në këtë komunitet luftoi për Greqinë u vra nga një arvanitas dhe është naive ta konsiderosh shqiptare. Sipas tij, Bubulina ishte një fenomen i kohës në një Perandori multi etnike dhe multi kulturore.
Tare ka reaguar edhe për debatin mes Adrian Vehbiut dhe Prof. Irakli Kocollari, që sikurse thotë “publikisht mbanin qëndrime diametralisht të kundërta në lidhje me përkatësinë e Bubulinës, por edhe me tej të komunitetit arvanitas të Greqisë”:
Novelisti i famshëm amerikan Henri Miller i cili qëndroi në ishullin e Specias në 1939, citohet të ketë pyetur mbi figurën e Laskarina Bubulinës, një figurë frymëzuese e revolucionit Grek duke thënë” Si ka mundësi ne nuk kemi dëgjuar më shumë për Laskarina Bubulinën? Ajo duket si një Zhan D’Ark “Në fakt citimi i amerikanit Henri Miller tingëllon i saktë të paktën për publikun shqiptar. Ky publik nuk di asgjë për këtë figure historike e cila pa pritur u bë një pikë debati midis politikës shqiptare dhe asaj greke. Laskarina Pinotsi (Bubulina) e lindur në Stamboll, shtetase otomane, me baba arvanit dhe nene nga një familje e vjetër byzantine e martuar dy herë me pjesëtarë të komunitetit arvanitas të Specias, heroinë e Revolucionit Grek. E nderuar me titullin e Admiralit pas vdekjes nga Cari i Rusisë dhe e vrarë nga një arvanitas (me mbiemër Kuci) në një konflikt nderi në ballkonin e shtëpisë së saj. Emri i Kapedaneshës Bubulina u përmend në një miting politik në Athinë nga Kryeministri i Shqipërisë në kontekstin e kontributit historik të shqiptarëve në Greqi duke krijuar kështu një furi debatesh jo vetëm në gazetat Helene por edhe midis disa historianëve shqiptarë.
Dy emra të nderuar që unë i lexoj me kënaqësi si Adrian Vehbiu dhe Prof. Irakli Kocollari, publikisht mbanin qëndrime diametralisht të kundërta në lidhje me përkatësinë e Bubulinës por edhe me tej të komunitetit arvanitas të Greqisë. Ky shënim imi modest, në fakt nuk ka qëllim të mbajë anë por të shtjellojë me tej një proces mjaft të komplikuar do të thosha unë mbi përkatësinë e komunitetit arvanitas të Greqisë.
Shumë pak dihet mbi kontributin e jashtëzakonshëm të arvanitasve në historinë e Greqisë por edhe më gjerë. Ndër faktoret kryesore për këtë harrese janë hulumtimet e pakta të studiuesve shqiptarë mbi këtë temë por edhe qasja agresive e historiografisë greke për të “përvetesuar” këtë komunitet. Procesi shekullor i asimilimit kulturor dhe gjuhësor ka luajtur po ashtu një rol të rëndësishëm në fshirjen e kujtesës së këtij komuniteti dhe dukshëm brezat e rinj nuk kanë ndonjë interes historik për të njohur arvanitasit e Greqisë.
Dikur një mik i vjetër shkrimtari britanik Patrik Leight Fermour, i cili kishte jetuar për vite midis komunitetit Maniot të Peloponezit në veprën e tij “Mani” përshkruan me nota sa romantike aq realiste komunitetin arvanitas të Manit të cilit jo jetonin midis gjakmarrjeve, kullave të larta, kokëfortësisë ndaj autoritetit shtetëror dhe dashurisë për liri absolute. Maniotët, më tregonte Patrik Leight Fermor, janë shumë të veçantë nga grekët. E megjithatë edhe pse lidhja e largët e këtyre malësoreve të Peloponezit vjen nga trungu arbëror është shume e vështire sot qe historiografia jone të ketë mundësi që këtë komunitet ta klasifikojë si shqiptar. Kjo për shume arsye që lidhen me faktorët kulturore, ekonomike historike, por mbi të gjitha me identifikimin e e tyre si arvanitas. Një lloj “ishulli” kulturor i baras larguar si nga grekët e sotëm, po aq edhe nga shqiptarët. Ky status i veçantë, i cili dallohet vetëm kur viziton këto komunitete, ka mundësuar të ruaje kulturën, historinë dhe gjuhën e tyre, por jo detyrimisht identitetin shtetëror, i cili është qartësisht Grek.
Por duke ju kthyer debatit për Bubulinën. Greqia ashtu si me mjaft figura te tjera nga komuniteti arvanitas ka mundur dhe ka ditur të lartësoje këto figura në piedestalin kulturor Europian, të cilat sot njihen si ekskluzivisht greke. Merita e tyre, por duhet thënë që fundi i fundit këto figura te shquara arvanitase luftuan dhe u vranë mbi te gjitha për krijimin e një shteti qe do te njihej si Greqia Moderne. Kontributi i tyre i jashtëzakonshëm filloi dhe mbaroi me Kryengritjen kundër Perandorisë otomane dhe krijimin e Greqisë moderne. Këtu mbaron debati pasi përkatesia etnike e tyre mund të jete objekt kurioziteti kulturor apo antropologjik, por kurrsesi politik. Vepra dhe qëndrimi i tyre janë qartësisht pro Greqisë. Ashtu si Maniotet e Peloponezit ardhur nga malet shqiptare. Ishulllorët e Hidras apo te Specias, mercenaret arnaute të ultesirave të Thesalise që krijuan shtetin modern te Egjiptit janë pjesë e kulturave të kombeve të tjera për të cilët luftuan dhe derdhën gjak sigurisht për interesat e tyre. Askush nga këto komunitete nuk kthyen kokën pas për të lartësuar malet e të parëve të tyre, por në hapësirat e pamata që gjetën, bënë histori. Ashtu sikurse dinë të bëjnë shqiptarët histori individuale.
Debati për Bubulinën përveç kuriozitetit nuk ka asgjë thelbësore. Bubulina me lidhje shumë të forta deri në Portën e Lartë e Stambollit u nderua nga shteti grek me të drejtë, nga Perandoria Ruse për interesat e saja, nga komuniteti arvanitas në ishullin ku u vra dhe asnjë herë nga historiografia shqiptare, për të cilën nuk ka asnjë kontribut. Bubulina lindi në Stamboll, jetoi në Hidra dhe Specia midis arvanitasve, u martua në këtë komunitet luftoi për Greqinë u vra nga një arvanitas. Kaq, Bubulina ishte një fenomen i kohës në një Perandori multi etnike dhe multi kulturore. Çdo përpjekje për ta bërë atë shqiptare tingëllon paksa naive kur vetë këto personalitete arvanitase e zgjodhën përkatësinë e tyre etno – politike. Njësoj sikurse bëri Piro Dhima me origjinë nga Progonati i Kurveleshit i cili zgjodhi të brohorasë në Olimpiadë “ ja tin Eladha”.
Shkrimi i Ardian Vehbiut:
Me qindra komente shoqëruan statusin tim të djeshëm për përkatësinë etnike të heronjve arvanitë të revolucionit grek; më shumë se gjysma e tyre e hodhën poshtë statusin, më rekomanduan se çfarë të lexoja, më quajtën tradhtar të çështjes shqiptare dhe të paguar nga grekët, ose edhe thjesht më shanë. E dija ç’më priste që kur i lashë komentet të hapura: kështu marrin pjesë bashkatdhetarët e mi në debatet publike, kështu kanë mësuar të bëjnë dhe kështu do të vazhdojnë.
Nuk kërkoj simpati as popullaritet me statuset e mia; nuk shqetësohem shumë nga indinjata dhe keqdashja e disave që nuk i njoh dhe që mbase nuk e meritojnë që t’i njoh. Por më shqetëson mbizotërimi, në mendjet e njerëzve të interesuar për historinë dhe identitetin, i një narrative në mos të shpikur të paktën krejt të vjetruar, e cila nuk i përgjigjet më narrativës historiografike moderne dhe gjithçkaje që kemi mësuar, si njerëz, këto dy shekujt e fundit.
Kjo është narrativë folk-nacionaliste, etnocentrike dhe ksenofobike, me nota viktimizmi dhe revanshizmi; që mbahet gjallë nga njerëz të paditur dhe intolerantë, të cilëve prej vitesh u është ushqyer një ideologji e keqe, fashistoide. Modeli i turmës kështu të krijuar është ai i një grupi tifozësh futbolli, që kanë dalë në rrugë për sherr. Ajo çfarë kërkojnë këta njerëz nga “Akademia” (si institucion që prodhon dije) është që të konfirmojë dëshirat e tyre infantile, dhe të sjellë “fakte” në shërbim të saj.
Dukuria është ballkanike, nuk kufizohet vetëm me shqiptarët. E veçantë për ne është vetëm heshtja gati e plotë, deri në asfiksim, e të gjithë atyre që duhej ta kishin kundërshtuar këtë lloj talljeje me dijen dhe emancipimin.
Kur shkruaj ndonjëherë për këto gjëra, nuk është se synoj të dobësoj ose të shkatërroj narrativat kombëtariste; mua më intereson e vërteta dhe përpiqem të sjell kontributin tim me aq sa mundem. Besoj se duke i shërbyer së vërtetës, njeriu i shërben njëherazi edhe komunitetit të vet qytetar dhe ndihmon për kthjellimin e mendjeve të turbullta. Edhe sikur këtë kthjellim të mos e arrij dot unë, të paktën u jap një shembull kolegëve për të mos e lëshuar veten dhe për të mos u dorëzuar para logjikës absolutiste, infantile të urrejtësve.
Shqiptarët nuk mund ta kërkojnë të ardhmen, në Ballkan, pa u paqëtuar me fqinjët. Ky mesazh i paqes u çua edhe nga kryeministri i Shqipërisë Edi Rama në Athinë, edhe pse shumë vrapuan ta interpretojnë si hakërrimë nacionaliste. Por paqja nuk mund të synohet, pa një angazhim të palëve për të biseduar mes tyre dhe për t’i dëgjuar të vërtetat e TJETRIT. Nëse ekstremizmat nacionalistë i gjen rëndom edhe në diskursin publik të serbëve, të grekëve dhe të sllavo-maqedonasve të sotëm, kjo nuk është argument që edhe ne të fillojmë të groposemi për luftë pozicioni. Afrimin do ta sigurojnë jo mendjet e nxehta, por mendjet që privilegjojnë komunikimin, ndaj konfrontimit.
Kur sheh sot si bashkëpunojnë mes tyre armiq të hershëm si Gjermania dhe Izraeli, Franca dhe Gjermania, Italia dhe Greqia, Shqipëria dhe Turqia, SHBA-të dhe Vietnami, SHBA-të dhe Japonia, e kupton se edhe konfliktet historike dhe bashkëkohore, që kemi me fqinjët, nuk janë të pakapërcyeshme. Dhe hapi i parë, drejt kapërcimit, është që gjithsekush të reflektojë në shtëpinë e vet, duke e ndarë mitin nga historiografia dhe përrallën nga e vërteta: konfliktet e kaluara nuk duhen lejuar të shkruajnë skenarët për të ardhmen (dhe as mund të pranohet si gjest pajtimi kërkesa arrogante ndaj tjetrit, kërko të falur!). Më duket absurde që të shkruhen me qindra komente, për një status rreth identitetit etnik të Bubulinës, një heroinë e revolucionit grek; dhe që me dhjetëra e dhjetëra bashkatdhetarë të hakërrehen kundër njërit prej tyre, i cili guxoi të diskutonte versionin folk-nacionalist, të identitetit etnik të arvanitëve! Ma siete pazzi? Ky lloj mllefi mua nuk më bën asgjë, por ligjërimin publik e dëmton, duke shtuar edhe më shumë byk, në mendjet e atyre që ushqehen prej kohësh me byk.
Ne jemi komb i ri në botë; megjithatë, e kemi tashmë një histori tonën, me dramat e veta, heronjtë dhe viktimat, nga të cilat gjithnjë mund të mësojmë. Për të mirëmbajtur identitetin tonë, nuk kemi pse të shkojmë dhe “t’u marrim” heronj të tjerëve – siç veprojmë ndonjëherë me arvanitët e Revolucionit Grek, apo me sensacionalizmat për origjinën shqiptare të këtij apo atij celebriteti, politikani ose shkrimtari. Është fatkeqësi jona, që vazhdon edhe sot, që mendjet më të ndritura që arrijnë të nxjerrin brezat, të shkojnë dhe të kontribuojnë në shkencën, dijen dhe kulturën e kombeve të tjera, duke u lënë shqiptarëve vetëm arsyen “për t’u ndier krenarë”; dhe për t’u engledisur me bubulizma.
Dhe kjo ndodh pikërisht kur kulturës sonë ngutshëm i duhen edhe shkencëtarët që kanë shkuar të punojnë në SHBA dhe gjetiu në Europë; edhe artistët që arrijnë sukses në skenat botërore; edhe profesorët që shkëlqejnë në universitetet e botës; edhe mjekët, inxhinierët, informaticienët, fizikanët dhe të gjithë ata të tjerët, me emrat e të cilëve tani mburremi, dhe të cilëve u japim medalje e dekorata si “nderi i kombit”.
Teksa nuk e vëmë re si na ka kapluar etnocentrizmi turbologjik dhe kalojmë kohën duke sharë “grekët” dhe “serbët” dhe duke identifikuar “agjentët e paguar” të tyre në radhët tona, njëherazi i jemi dorëzuar përuljes ndaj së huajës dhe të huajit, madje duke e vënë këtë të fundit si arbitër të konflikteve tona të brendshme, përfshi edhe politikën.
E kotë të shtoj që nga ky moçal nuk mund të dilet veçse duke përditësuar e përshtatur mënyrën si u transferohet dija moshave të reja dhe, më në përgjithësi, atyre që e kërkojnë. Nuk ka kuptim të tregosh vëmendje vetëm për shkollën dhe tekstet shkollore, në një kohë kur një pjesë thelbësore e dijes identitare transferohet nëpërmjet rrjeteve sociale, portaleve dhe televizionit privat dhe publik. Një debat paralel me këtë të tanishmin, lidhur me turbo-albanologjinë dhe deliret shqipo-centrike të etimologëve alternativë, tregoi lehtësinë me të cilën pseudo-dija po kërcen nga burimet e veta relativisht primitive, në mendjen e një mase të madhe qytetarësh, duke anashkaluar sistemin shkollor dhe universitar dhe orvatjet e organizuara për popullarizim të shkencës. Çështja nuk mund t’i interesojë vetëm Akademisë; lidhet me të ardhmen e qytetarit shqiptar, përballë sfidave që i dalin brenda dhe jashtë Shqipërisë; dhe me statusin e ardhshëm të Shqipërisë si shtet dhe faktor në Europë.
© 2024. Peizazhe të fjalës™. Të gjitha të drejtat të rezervuara. Imazhi i kopertinës është realizuar me Midjourney.
Shkrimi i Irakli Kocollarit:
Këto ditë kanë tërhequr vëmendjen debatet e shumta për vizitën e kryeministrit shqiptar në Athinë dhe për më tepër reagimet e shkaktuara nga dy shkrime në rrjetet sociale më datat 14 Maj dhe një artikull me titull “Mos ma prek Bubulinën”, botuar në gazetën “DITA” e datës 16 Maj 2024, prej A. Vehbiut.
Duhet thënë që në fillim se studjuesit e thelluar dhe të profilizuar të historisë arrijnë të dallojnë shkrimin që mban erën e mykut të dokumenteve arkivave, në raport me shkrimet e ndonjë gazetari që pleks brenda politikë, publicistikë, histori, sociologji, saktësi por edhe pasaktësi të dukshme shkencore.
Duke hyrë menjëherë në përmbajtjen e artikullit, me duhet të them se – në pamje të parë duket se autori pajtohet me qëndrimet, deklarimet dhe vizitën e Kryeministrit shqiptar në Athinë, por në thelb e tërë retorika e tij mbart dhe turfullon qëndrime kundër tij, kundër disa të vërtetave që lidhen me historinë e popullisë arvanite, me kujtesën dhe vlerësimet historike për ta, si bartës të rëndësishëm të historisë së Greqisë, si dhe të drejtat apo detyrimet legjitime që ka cdo qytetar i Europës demokratike, për më tepër institucionet shtetrore në mbrojtje të vlerave dhe pasurive historike, kulturore, gjuhësore, etj., ndaj kësaj materjeje të rëndësishme.
Duke iu drejtuar publikut të interesuar, që ka reaguar ndaj shkrimit të autorit, A. Vehbiu, duke iu kundërvënë dhe përjashtur tërësisht qëndrimet e tyre, me tonë përçmuese, ai shkruan:
“… më shqetëson mbizotërimi në mëndjet e njerëzve të interesuar për historinë dhe identitetin, i një narative në mos të shpikur, të paktën krejt të vjetëruar, që nuk i përgjigjet më narrativës historiografike moderne dhe gjithçkaje që kemi mësuar si njërës këto dy shekuj.”!!!
Do të më duhet të sqaroj që në krye të herës se dekadat e fundit, është bërë e modës nga shumë syresh, që duan të shfaqen si avangardë, dominonte, teoricienë modernë apo afashinantë, të përdorin për të tjerët termat “i vjetëruar”, “i dalë kohe”, “jashtë mode”, etj. Ndërsa për vehten e tyre, që të prezantohen si bashkëkohorë, superiorë në metodologji apo në deklarimet e tyre, dhe për të na thënë kështu se ata janë mëndjellinjtë “modernë”, përdorin shpesh termat “metodologjitë moderne”, “instrumente modernë”, “prurje moderne”, pa na treguar në asnjë rast se cila është përmbajtja dhe filozofia e praktikave, metodologjia dhe mjeteve moderne që ata deklarojnë e predikojne?!
Sigurisht, kjo është një lloj përpjekje, që përdoret nga disa syresh, të cilët kur veshin një kostum firmato, apo përdor vened e pa vend fjalën “modern”., “metoda moderne”, “narrativa historiografike moderne”, pa treguar asgjë rreth tyre, kujtojnë se vërtet ata janë për sytë e botës jmodernë.
Nuk e bën as përdorimi i termit “modern” dhe as vetdeklarimet se janë të tillë, indivitët modernë të kohës!
Por, le të hyjmë më konkretisht në thelbin e të thënave dhe të nënkuptuarave të artikullshkruesit.
LUFTË FETARE, APO LUFTË PËR LIRI E PAVARËSI?
Duke iu referuar dy shkrimeve të Vehbiut, autori i tyre, përpiqet të na sqarojë se çishin dhe çishin arvanitët në Greqi, në vitet e revolucionit për pavarësi, në ndonjë rast edhe përballë reparteve shqiptare të mobilizuar nga perandoria osmane. Për të ilustruar sa sipër, autori na sjell si ngjarje luftimet mes kryengritësve arvanitë me këto reparte shqiptarësh, në vitet e revolucionit për pavarësinë e Greqisë. Ndër të tjera autori deklaron se:
“Shumë shqiptarë myslimanë (por edhe katolikë) u dërguan nga Perandoria Osmane të luftojnë kundër kryengritësve grekë.”
Për të qënë korrektë me dokumentacionin historik dhe bashkë me to referuar në provat dhe dëshmitë arkivore, duhet të sqarojmë se – kundër reparteve kryengritëse greke dhe arvanite, në territoret e kontinentale dhe ato ishullore helenike, gjatë betejave për pavarësi, në fronte nuk u dërguan vetëm shqiptarë muslimanë dhe katolikë, por edhe ortodoksë, madje për dijeninë e autorit edhe reparte greke të pashallëqeve të tjera, reparte arabe, gjer formacione nga Egjipti i largët.
Për të sqaruar edhe më tej shkruesin, rreth praktikave militare që aplikonte Perandoria Osmane, në raste “rebelimesh”, pra kryengritjesh, kjo e fundit dërgonte në të shumtën e herës, kundër tyre, reparte të mobilizuara nga pashallëqet fqinjë. Ky ishte një detyrim ligjor i padiskutueshëm për të gjithë pashallëqet nën hegjemoninë osmane.
Kështu, në ngjarjet e atyre kohëve, më 1797, kundër pashait të rebeluar boshnjak, Osman Pasvanoglut u përdorën reparte të ardhur nga Stambolli, por edhe bullgare e sërbe, shqiptarë dhe grekë, të pashallëqeve fqinjë.
Kundër Karamahmut Pashas u përdorën trupa osmane të ardhur nga Anadolli, por edhe malazezë, sërbe, boshnjake dhe reparte të tjera të ardhura nga pashallëqet fqinje.
Nëse duhet ndonjë sqarim i mëtejmë, do të duhet të themi se këto praktika Perandoria Osmane i trashëgoi prej Perandorisë Bizantime, madje jo vetëm këto, por edhe mjaft forma të tjera të organizmit dhe mobilizimit të saj ushtarak.
I thamë të gjithë sa sipër për të sqaruar se shqiptarët nuk ishin një rast dhe rracë e veçantë, që u përdorën si kërbaç kundër të tjerëve, kundër grekëve dhe arvanitëve, siç përpiqeni ti paraqesi autori. Pra, luftimet kryheshin nga repartet perandorake osmane – kundër të gjithë “të rebeluarve”, qofshin këta kristjanë ortodoksë apo edhe muslimanë. Ajo që thotë Vebiu se “tek shqiptari mysliman, arvanitët kryengritës shihnin përgjithësisht armikun mysliman, jo vëllain e gjuhës dhe të gjakut”, është një gabim që nuk i përgjigjet aspak realiteve historike të kohës. Me këtë pohim, as më pak as më shumë, ai përpiqet të paraqesë luftën e popullit grek për pavarësi si një luftë fetare!!!. Cka është e papranueshme sa për historiografinë greke, autorët e shumtë europianë që shkruan për të, aq edhe me të vetetat historike.
ALI PASHA, DJEPI QË PËRKUNDI KURAJËN E REBELIMIT PËR PAVARËSI
Nëse ishte kështu, sic deklaron Vebiu, çmund të na thoshte ai vallë, për “rebelimin”, përpjekjet për shkëputje dhe mëvhetësi të një muslimani shqiptar, që quhej Ali Pasha? Ky musliman shqiptar ishte vetë një kryengritës i madh, madje i pari përpara se të ngriheshin arvanitët dhe grekët. Si e panë arvantët dhe grekët, pra Ali Pashën? Si një armik musliman? Apo si një të rebeluar kundër Portës, si një kryengritës që kishte shpallur shkëputjen prej Perandorisë Osmane?
Të gjithë, shqiptarët dhe grekët, e identifikuan atë si një kryengritës, që temtonte të shkëputej prej zgjedhës osmane. Madje vetë të krishterët grekë dhe truri i revolucionit grek, “Filiqi Eteria” kërkoi mbështetjen e Ali Pashës, në luftën dhe betejat që do të fillonin për shkëputje dhe liri, pasi e shikonin atë jo si “musliman”, por si një fuqi kryengritëse antiosmane. Ishte Ali Pasha, që jo vetëm lejoi aktivitetin klandestin të “Shoqërisë së Miqve”, por edhe i vetmi që u përpoq të lironte kreun e arrestuar të kësaj lëvizjeje, kristjanin Riga Ferrera, nga burgu i Beogradit, ku mbahej i lidhur në zinxhirë. Në këtë luftë çlirimtare asnjëherë arvanitët nuk i panë shqiptarët, në disa raste në frontet përballë tyre, si muslimanë, por si reparte perandorake turke ,“o turkos”.
Duhet të sqarijmë Vehbiun se vetë repartet kryengritëse të arvanitëve kishin në disa raste komandantë të njohur muslimanë. Kujtojmë me këtë rast se kapedani i njohur i kryengritjes në Peloponez, ishte një musliman, Ali Farmaqi, mik dhe vllam i Ali Pashës.
Jo vetëm perandoria Osmane, por edhe kryengritësit grekë dhe arvanitë e panë Ali Pashën musliman, jo nga përkatësia fetare, por si “një të rebeluar të Portës së Lartë”, ashtu sikundër ishin parë edhe kryengritësit grekë dhe shqiptarë, nga lëvizjet e tyre “rebeluese”, nga misioni dhe qëllimet e tyre politke, pra si të rebeluar, si kryengritës të betejave për liri. Por, a kishte raste dhe individë që shihnin luftëtarët nga përkatësia fetare? Po sigurisht që kishte, madje ka edhe sot e kësaj dite në kohët moderne të tillë syresh, por kjo nuk përbën thelbin e luftës dhe idealit të luftës për liri. Këtë gjë e ka sqaruar historiografia serioze e vendeve fqinjë dhe më gjërë dhe nuk mbeti të bëjmë ne teorizime, të tjerrim ide diletanteske, të pabaza, madje cinike dhe antishkencore.
Do apo nuk do autori, duan apo nuk duan rrethe dhe klane radikale të mbushura me emocione nacionaliste, lëvizja e madhe për pavarësinë e popullit grek i ka rrënjët e saj tek Ali Pasha dhe lëvizjet e tij të qarta për shkëputje dhe mëvehtësi. Ndikimi i revolucionit francez dhe pikpamjet iluministe ishin faktorët e jashtëm, që natyrisht ndikuan në tërë lëvizjet e popujve ballkanikë, për rebelim dhe shkëputje nga zgjedha shekullore osmane.
“Sikur asgjë tjetër të mos u kish dhënë Ali Pasha grekëve dhe shqiptarëve, do të mjaftonte vetëm ajo – kurajua që ai u dha për tu ngritur kundër zgjedhës shekullore osmane, kundër perandorisë që mund dhe do të shëmbeshin, në pak vite., – shkruan Bartoldi.
ARVANITËT – BUBULINA, NJË REALITET QË SE SHUAN DOT ASKUSH
Në të dy shkrimet e autorit, Vehbiu përpiqet të zbehë dhe vetëm me dy fjalë të na mjegullojë statusin, historinë, rolin dhe kontributet e mëdha të popullsisë arvanite në Greqi. Ajo që të bën përshtypje, sa në shkrimin e parë edhe të dytë, është përpjekja e gjatë e tij për të bindur lexuesin nga pozicioni i një studjuesi pa të dytë, se arvanitët nuk kanë asnjë lidhje me shqiptarët, madje pohon ai:
“Për grekët – këta heronj arvanitë janë njëherazi grekë, arvanitë dhe, sidomos, të krishterë ortodoksë”!!!.
Të tilla vlerësime nuk i gjen në asnjë nga studimet apo analizat e punuara nga historianë të njohur apo minorë të këtij subjekti. Për më tepër nuk ndodh dhe nuk dëgjon asnjëherë tek arvanitët të identifikohen qoftë edhe në komunikime të rëndomta me përkaësinë e tyre fetare! Ku i gjen Vehbiu deklarime të tilla?
Sigurisht, arvanitët janë shtetas grekë, janë qytetarë grekë, janë të besimit kristjan, por askush nuk mund ta mohojë se ata janë me origjinë arbërore, të zbritur dhe të vendosur në ato anë të gadishullit dhe ishujve helenike në mugëtirat shekullore të mejestës (të paktën nga shekulli i XII dhe në vazhdim). Askush nuk mund të mohojë se sikundër kapedanët që udhëhoqën kryengritjet greke si Odisea Andruco, Miauli, Karaiskaqi, Krieziu, Kundurioti, Pangallos, Pllaputa, Papaflesha, etj ishin arvanitë, sikurse askush nuk mund të mohojë dot askush se Bubulina ishte arvanite e Hidrës, e konfirmuar edhe studjues dhe historianë grekë.
Edhe më tej, mes arvanitëve dhe shqiptarëve të sotëm ka dallime të ndikuara apo të imponuara nga shumë faktorë,
Gjeografikë – shkëputja dhe distancat e tyre nga atdheu amë, ruajti dhe konservoi tek ata elementë të botës arbërore mesjetare, të gjuhës, zakoneve, këngëve, elementëve të tjerë të jetës materiale dhe shpirtërore të krijuara në enklavat e tyre përgjatë rrugës së shekujve, të ndryshme nga dinamikat që pësoi popullsia arbërore në terriotoret e saj. Këtë fenomen dhe dallime, sikundër ato dialektore, zakonore, etj., ne i gjejmë edhe mes krahinave shqiptare.
Historikë – arvanitët patën të tjera fate, ngjarje dhe evente historike në rrugët e tyre nëpër shekuj dhe të tjera përjetoi popullsia arbërore që qëndroi në trojet e saj, çka ndikuan në krijimin e vecantive të botës dhe profilit të tyre jetësor.
Ekonomikë – të tjera kushte ekonomike patën trojet arbërore nën perandorinë osmane gjer në fundin e shekullit të XIX dhe të tjera kushte patën enklavat ku jetonin dhe jetojnë arvanitët gjer në fillimet e shekullit të XIX, në shtetin grek.
Politike – të tjera politika zyrtare u ndoqën ndaj popullsisë greke prej perandorisë osmane për gjuhën dhe shkrimin e saj (ajo asnjëherë nuk i ndaloi apo pengoi të praktikohej dhe të shkruhej greqishtja) dhe të tjera pati popullsia arvanite prej administratës osmane.
Duhet ti kujtoj artikullshkruesit se “kur mbritën misionarët e parë gjermanë në territoret e Atikës dhe të Athinës së shpallur Kryeqytet , ata gjetën aty një popullsi që nuk fliste greqisht, por vetëm shqip … prandaj i sugjeruan perandorit gjerman që si ndërmarrje e parë në krijimin e institucioneve dhe të shtetit të ri grek, do të duhej të ishte – hapja e shkollave të para në gjuhën greke, që popullsia të mësonte greqishten, që pastaj të punohej për ngritjen e institucioneve….”
Por, a gjen dot sot në Athimë, të flitet shqip???
Politikat, programet arsimore dhe ato kulturore – kanë ndikuar dhe vazhdojnë të luajnë një rol aktiv në asimilimin agresiv të pakicave etnike, atyre kulturore dhe gjuhësore, aq më tepër kur ndaj tyre ku nuk ka ndonjë vëmëndje të veçantë, për ti ruajtur ato pasuri dhe vlerat identitare të tyre, sikundër rekomandojnë aktet ligjore dhe konventat europiane.
Të gjitha këto, arsye, por edhe faktorë të tjerë kohorë, propogandistikë, mediatikë, etj, kanë ndikuar në proceset e asimilimit periodik të kësaj popullsie nga një dekadë në tjetrën.
Megjithatë, popullsia arvanite është e gjallë, vitale, e pranishme dhe aktive. Statistika të shpallura dhe të pashpallura për këtë popullsi flasin për një shifër përmbi tre milion banorë dhe nga një vëzhgim i kryer në vitin 1987 nga përfaqësues të BE evidentohet një numur përmbi 800 fshatrash e më shumë të banuar prej tyre.
Sigurisht, mes nesh dhe arvanitëve dallimet janë objektive dhe të natyrëshme. Unë i kam gjetur plakat arvanite, në vitet 80, 90, me gjuhën e tyre shqipe, në komunikim, në sjellje dhe pothuaj në tërë botën shtëpiake, gati identike me ato të gjyshes time. Ka shumë prej tyre kanë një shqipe shumë më të pastër, sa herë, herë mahnitesh.
Por, askush nuk mund të mohojë ekzistencën e asaj popullsie që identifikohet dukshëm, me tipare, gjuhë, kulturë, këngë e valle, traditata dhe histori të ndryshme nga grekët, por edhe me elementë të përbashkët me ta.
Arvanitët jetojnë aty! Ata janë një realitet human dhe historik. Duan apo nuk duan syresh këtej apo andej kufirit, të vërtetat e pakontestueshme i thonë arvanitët vetë, kontributet dhe gjurmët që ata krijuan, krijojnë dhe lanë nëpër histori, i thonë realitet e prekshmë, por i thonë edhe dokumentet e pafund arkivore, botimet e herëshme dhe të reja për ta.
ARVANITËT NËPËR KRONIKAT HISTORIKE DHE VËMËNDJA SHQIPTARE MBI TA
Ajo që të habit me artikullshkruesin është shqetësimi që Vehmiu reflekton!, kur ne prekim çështjen arvanite, historinë e tyre dhe herojtë arvanitë!
E vërteta është, zoti Vehbiu, se ne shqiptarët, jemi defiçitarë dhe për pasojë borxhlinj të mëdhenj në njohjen e historisë së tyre, arvanitëve, të kësaj pjese vitale të trungut tonë arbëror, të shpërngulur gjatë shekujve në hapsirat helenike. Janë fare të pakta, një apo dy botime të vetme, nga autorë shqiptarë, për publikut shqiptar rreth arvanitëve.
Në këto rrethana, Zoti Vehbiu duhet të ishte shqetësuar pikërisht për këtë, mungesën e pajustifikueshme të shkrimeve kushtuar kësaj pjese të popullsisë të trungut historik arbëror, që ndriçon nëpër shekuj këto anë të Ballkanit. Në fakt, Vehbiu shqetësohet për të kundërtën, se përse shkruhet pët ta!!!!
Për dijeninë e Vehbiut dhe të të tjerëve, duhet të sqaroj se – atë që nuk e kemi bërë ne shqiptarët për arvanitët, e kanë bërë më mirë nga ne:
– historianët bizantinë, Halkokondili, Kantakuzeni, Akropoliti, Ataliati, Komnena, Paleologët, Sfrantzes, etj.
– E kanë bërë kronikat e mahnitëshme të shekujve të XIV, “Kronika e Tokovo” dhe “Kronika e Janinë” (“E murgjëve Prokël dhe Komnen”), të cilat flasin dhe identifikojnë fare qartë kohen e emigrimemeve masive të tyre, vendet e ngulmimevmeve të shqiptarëve, (arvanitëve) në territoret helenike, duke i identifikuar ata qartazi “Allvani = shqiptarë”
Duke filluar nga shekujt e XII dhe gjer në shekujt e XVIII, historinë e kanë bërë vetë arvanitët, kryengritjet dhe betejat e tyre të vazhdueshme, kapedanët dhe Kapostratiotët “albanezi” mbushin kronikat veneciane dhe ato të Mbretërisë së Napolit me një dokumentacion të pafund, mijra dhe qindramijta fashikujsh dhe dosarësh. Ato kanë një pasuri të paimagjinueshme, pothuaj tërësisht të panjohur nga historiografia, për këtë rracë të pamposhtur nëpër shekuj.
Dhe çuditërisht Vehbiu na predikon të heshtim për këtë pasuri të paimagjinueshme humane dhe historike të popullit tonë, të identifikuar si të tillë, nëpër shekuj. Ky dokumentacion dhe kronika historike na bëjnë me dije për luftëtarë të shquar, nga radhët e kësaj margate, që pas largimit nga territoret helenike, u dalluan në frontet e betejave nëpër Grerqi, Itali, Francë, Gjermani dhe nëpër Europë në tërësi. Komandantë dhe stratiotë të famshëm, si Buat, Shpatajt, Buziqët, Bohali, Kladha, Meksi, Blesi, Këmbëthekra, Gjerbësi, Peta, Kriekuqi, etj., mbushin kronika të pafund ngjarjesh dhe heroizmash që ne ende nuk i kemi bërë prezent si pjesë e rëndësishme e historisë tonë. Ata prezantohen fare qartë ne dokumentacion arkivor latin dhe në botimet prej dhjetra volumesh të Marino Sanudos si “Albanezi”.
Edhe në periudhat e mëvona, duke filluar nga fundi i shekullit të XVIII, një numur i madh studjuesish, diplomatësh, ushtarakësh dhe albanologësh që udhëtuan në pashallëkun e Janinës dhe territoret helenike sollën një informacion të bollshëm për arvanitët dhe kontributet e tyre. Ata u habitën me praninë numeroze të tyre, fuqinë, karakterin dhe shpirtin luftarak, në vitet e revolucionit për pavarësinë e Greqisë. Konsulli anglez Ëilliam Martin Leak, Konsulli francez Fransua Pouqueville, Hobhausi, Smart Hughes, Henry Holland, Flobert, Mejer dhe shumë të tjerë sollën këto dekada informacione të shumta për këtë popullsi të vendosur në Korinthi, Argolidhë, Beoti, Atikë, Eube, dhe të identifikuar qartësiht prej tyre si “Albanians”, “Albanezi,”etj.
Por, edhe në dekadat e shekullit të kaluar dhe këtë shekull, studjues dhe historianë seriozë grekë, europianë dhe mes tyre arvanitë, kanë shkruar dhe vazhdojnë të shkruajnë për arvanitët, origjinën arbërore të tyre, kontributet dhe personalitetet që ata i dhuruan Greqisë e më gjërë, të tillë qenë Kostandin Satha, Lambrinidhi, Ilia Ikonomopulos, Kostas Biris, Aristidh Kolas, etj.
Dhe në qoftë se Vehbiu do që për këtë popullsi dhe figurat e dala prej tyre, për këto pjesë të historisë tonë dhe të Greqisë të heshtim, apo “të mos ua marrim të tjerëve”!!!!, duhet të kuptojë se historia nuk shbëhet. Historia nuk mund të ndalet së thëni të vërtetat e saj përtej kërcënimit dhe përpjekjeve për ta deformuar, falsifikuar, apo ti mbyllin gojën. Arvanitët dhe historia e tyre është aq thellë, e ngjizur, dokumentuar dhe e paasgjesueshme, sa edhe vetë historia dhe populli grek gjithashtu.
HISTORIA AS NUK MERRET DHE AS NUK JEPËT, AS HUAZOHET DHE AS TJETËRSOHET DOT.
Është e çuditshme, madje fyese, kur lexon nga autori të shkruhet se “ne nuk kemi nevojë pse të shkojmë dhe tu marrim” heronj të tjerëve, siç veprojmë ndonjëherë me sensacionalizmat për origjinën shqiptare të këtij apo atij….”
Po e sqarojmë zotin Vebiu se asnjëherë nuk ka ndodhur dhe askush gjer më tani nuk na ka akuzuar se u kemi marrë të tjerëve vlera, heronj apo pjesë të historisë. Përkundrazi të tjerët janë përpjekur e pse jo përpiqen që ne të heshtim për cështje me interes dhe të verteta historike. Ka nga ata mjeranë, fatkeqësisht që ose shmangin pjesë dokumentare nga punime mbi materiale arkovore, ose bëjnë përzgjedhje selektive për të shmangur subjekte shqiptare, të shkruara qartë mbi dokumentet arkivore… Por, për këto do të flasim një herë tjetër.
Shqetësimi i Vehbiut, se ne shqiptarët “po u marrim heronjtë dhe bashkë me ta historinë grekëve”, duket se ka tjetër hall!!! Duket sikur ai don të mbyllim gojën për këto evente, të vërteta dhe realitete historike. Dhe sigurisht kjo logjikë duhet të na conte drejt analogjisë se, ne duhet të mbyllim gojën edhe për arbëreshët origjinën, historinë, kontributet dhe figurat e ndritura të tyre, sepse edhe ata janë një mërgatë po aq e hershëme sa edhe arvanitët, madje një pjesë e arbreshëve, i takojnë arvanitëve të riemigruar nga Greqia drejt Kalabrisë dhe Sicilisë. Kujtoni këngën:
Moj e bukura More
Ku të lashë
e më stë pashë
Janë arvanitët që i këndojnë Moresë (Peloponezit), ku ata kishin jetuar për disa dekada dhe nga ku riemigruan drejt Italise, pas pushtimit osman.
Pra, mos vallë ne shqiptarët duhet të mbyllim gojën edhe për Arbëreshët!!!!
Mos vallë ne shqiptarët duhet të heshtim edhe për përsonalitete të tjera të shquara, që lindën nga radhët e emigrantëve të hershëm apo të vonë, arbërorë dhe shqiptarë që kontribuan dhe kontribuojnë në lëmij dhe fusha të ndryshme, nëpër histori, tek popujt e tjerë.
Pra, mos vallë ne shqiptarët nuk duhet të flasim për mërgimarë të hershëm, të mesjetës dhe kontributt e tyre të çmuara, për figura të tilla si Marin Barleti, Beçikemi, Mërkur Buan, Manol Blessin, Anastas Kullurjotin, Aleksandër Moisiun, De Radën, Vëllezërit Frashëri, dhe ata më të vonët, figura të ndritura, të tillë si Françesko Altimari, Mateo Mandala, Tito Johalla, etj.
Pra, ne shqiptarët duhet të mbyllim gojën për këtë pjesë të rëndësishme të historisë tonë, me fjalë të tjera tua dhurojmë atë historisë të popujve të tjerë. Pra, ne duhet ti përbuzim dhe tu mbyllim derën gjithë aradhës së ndritur të shqiptarëve që u larguan nëpër rrugët e historisë përtej atdheut amë! Pra, ne duhet të mos i njohim dhe as të vlerësojmë kontributet që ata dhanë në vendeve ku jetuan, në politike, kulturë, art, letërsi, gazetari, shkencë, etj. Pra, ne duhet të braktisim folklorin dhe këngët e bukura arvanite dhe arbëreshe në gjuhën shqipe që ata na sollën dhe na sjellin?
Këto thirrje duhet ti harrojë cdo lloj snobi, apo “moderni”, cdo takëm ultranacionalisti, që ska të bëjë me formatin e qytetarit europian apo qytetarinë e kulturuar grek.
SHQIPTARËT KOMB I RI???!!!
Ajo që të habit edhe më, në rrjedhat e dy shkrimeve të Vehbiut është edhe pohimi i tij tërësisht i përmbysur historik mbi kombin shqiptar!!!
Ai shkruan:
“Ne jemi një komb i ri në botë…”!!!
Pa mëdyshje, ky pohim tërësisht i pasaktë, i pambështetur dhe i papranueshëm historikisht dhe antishkencor.
Mesa duket autori ngatërron dy koncepte, nocione dhe institucione krejt të ndryshme të se Drejtës Ndërkombëtare, “Kombësinë” me “Shtetësinë”.
Këtë pohim kanë tentuar ta sjellin në mënyrë të përsëritur vetëm rrethet ekstremiste nacionaliste sërbe, duke u përpjekur të argumentojnë se shqiptarët janë të ardhur të vonë në trojet e tyre, duke përfunduar se “shqiptarët janë një komb i vonuar, pra fare i ri në këto anë”.
Duhet të sqarojmë autorin e këyre radhëve, se:
Shqiptarët janë një “Shtet i ri”,
por kursesi një “komb i ri”!
Me këtë rast sqarojmë se, shqiptarët janë një komb i vjetër, madje sikundër kanë konfirmuar tanimë institucione serioze shkencore dhe personalitete të njohura të historiografisë, kërkimet, studimet dhe vlerësimet shkencore – shqiptarët janë ndër popujt më të vjetër në gadishullin ballkanik dhe autoktonë në trojet e tyre.
Duke filluar nga autorët antikë grekë, më pas tek ata bizantinë, dhe më tej tek kronikat e arkivave latine, regjistrat kadastralë osmanë, gjetjet e arkeologjisë dhe gjer në studimet e institiucioneve shkencore serioze europiane e më gjërë, konfirmohet qartë dhe pa ekuivok lashtësia e kombit tonë në këto anë. Kjo është një çështje tanimë e ezauruar që nuk ka asnjë arsye të zgjatemi.
Pa dashur të shtjellojmë me hollësi vlerësimet teorike, duhet të sqarojmë se në nocionin “komb” gjithpranohet, përmbledhja e elementëve specifikë që formojnë profilin identitar, nacional të një popullsie, sikundër gjuha, kultura materiale, ajo shpirtërore, ritet e dasmave, ritet mortore, këngët, vajet, folklori, veshjet, traditat, terreni gjeografik ku ka jetuar dhe ndërtuar lëvizjet e tij shekullore, hapsira ku kanë krijuar dhe kanë identifikuar përkatësitë dhe profilet e tyre antropologjike në histori, etj.
Të gjitha këto elementë të identitetit nacional, populli ynë i ka ngjizur në shpër shekuj, nga mugëtirat historike, duke zbritur nga ilirët, tek arbërit dhe gjer tek shqiptarët e sotëm.
EMIGRIMET SI NJË FENOMEN SOCIAL – HISTORIK
Emigrantët dhe emigrimet gjenden në tërë rrugët e historisë së shoqërisë njerëzore nëpër shekuj. Ato kanë qënë dhe mbeten një fenomen human i pandalshëm. Arsye të shumta, ekonomike, politike, sociale, humane, halle, derte, ëndra dhe shpresa për një jetë tjetër, më të mirë, më të sigurtë, etj., kanë shtyrë dhe do të vazhdojnë të shtyjnë lëvizje të shumta popujsh, familjesh dhe individësh të shkojnë në vende të njohura dhe të panjohura.
Dhe sigurisht, të flasësh për emigrimet dhe emigrantët, për histrinë e tyre, për kalvarin, hallet, për mbijetesën e tyre, për kontributet e tyre, veçsa është një ndjenjë intrashendente e çdo bashkëkombasi të ndricuar (sigurisht kjo varet nga ndjeshmëritë personale) që kujtohet, dhimbet për të afërmit e tyre, njerëzit e farës dhe të gjakut, pra pjesë e një dimensioni human, është edhe një detyrim institucional, shtetror.
Pikërisht, për këtë qëllim, popujt dhe shtetet e tyre me kohë kanë ngritur në histori institucione të veçanta për tu kujdesur dhe interesuar për ta dhe të drejtat e mërgimtarëve dhe të pakicave që ata formojnë qoftë ato nacionale, kulturore apo gjuhësore. Që prej mesjetës, në normat e institutit të së Drejtës Ndërkombëtare Publike parashikonin detyrime ligjore me këtë objekt.
Një sërë Traktatesh Ndërkombëtare, Marveshje dy palëshe dhe shumëpalëshe, Konsullata Diplomatike ngarkojnë me detyrime konkrete ligjore shtetet dhe Organizatat ndërkombëtare për të ndjekur, monitoruar, mbështetur minoritetet etnike, minoritetet kulturore dhe ato gjuhësore, kudo ku ato ndodhen. (A)
Por, duket se ka ende rrethe dhe individë që trishtohen, kur ne pohojmë ekzistencën e emigrimeve shqiptare, historinë dhe shkaqet e emigrimeve, figurat që lindi dhe lanë gjurmë në historinë e popujve ku ata u ngulën.
Jo vetëm kaq, por rreagimi i tyre, ndaj këtij qëndrimi të tij nihilist, është aq agresiv sa kalohet edhe në kufijtë e fyerjes publike !!!!
“Ma siete pazzi!”, lëndon folësit ai.
Është vërtet një akt i pakujdesshëm, madje do të thosha cinik, tu drejtohesh kështu duke lënë mënjanë etikën e domosdoshme gazetareske dhe njerëzore, bashkatdhetarëve.
Sigurisht, hulumtimi, identifikimi dhe vlerësimi i tërë figurave kontributore historike shqiptare, brenda apo jashtë kufijve të vendit tonë, lëvizjet, migrimet dhe emigrimet, ngulmimet dhe itineraret e tyre në histori nuk janë shfaqe të interesimit nacionalist, kursesi! Shihni enciklopeditë më në zë të botës, si ato britanike, franceze, italiane, amerikane, etj., në zërat e popujve, personaliteteve që ato përshkruajnë, vështirë se do të gjesh syresh rreth të cilit nuk flitet apo hulumtohet për origjinën (kombësinë) e tij.
Dhe ta bësh të njejtën gjë për historinë e popullit tënd nuk është mëkat. Përkundrazi është një detyrim, madje ekzistencial.
Nese do të lexosh studimet historike të fqinjëve, vepra dedikuar ngjarjeve dhe personaliteteve që lanë gjurmë në biografinë e popujve të atyre anëve, nuk do të gjesh një syresh për të cilin nuk kërkohet dhe ngulmohet me pasion shkencor për të gjetur dhe evidentuar origjinën nacionale të tyre. Madje, kjo bëhet me shumë insistim, këmbëngulje dhe me aparate njerëzore shumë më të sofistikuar dhe më të mëdha në numur sesa ne.
Për fat të keq, mes tyre, ne ndeshim edhe stujues me profil shkencor, që në punimet e kryera, bëjnë përojekje për të tjetërsuar kombësinë e mjaft figurave të njohura qartësisht si shqiptarë apo arbërore, si ilirë, etj.
Sigurisht, këtë nuk e kemi bërë dhe nuk do ta bëjmë kurrë, por ta ketë të jetë e qartë se nuk do të na ndalë askush të hulumtojmë dhe të prezantojmë publikisht, përmes një analize dhe aparati tërësisht shkencor, të vërtetat tona historike???
KONVENTAT NDERKOMBËTARE DHE VLERAT HISTORIKE TË PAKICAVE.
Sa për interesimin e disa individëve, që u shqetësuan për referencat historike të kryeministrit shqiptar, gjatë takimit me emigrantët shqiptarë në Athinë, do të duhet të themi vetëm dy fjalë se – Është e drejta e patjetërsueshme e kryeministrit shqiptar, si çdo kryeministri tjetër, për tu takuar, interesuar dhe angazhuar në mbrojtjen e emigrantëve të atdheut të tij, është një e drejtë dhe detyrim ligjor që garantohet dhe mbështet në ligjet dhe normat e së drejtës ndërkombëtare.
Një shoqëri pluraliste dhe vërtet demokratike duhet jo vetëm që të respektojë identitetin etnik por edhe identitetin kulturor, atë gjuhësor dhe fetar, të çdo personi që i përket një pakice kombëtare … duhet të respektojnë parimet që ruajnë dhe mbrojnë trashëgiminë e përbashkët historike, kulturore, gjuhësore, etj…”, nënvizon Konventa Konventa Kuadër “Për mbrojtjen e pakicave kombëtare” e marsit të vitit 2003, konventë që e ka ratifikuar edhe vendi ynë në vitin 2017.
Një numur tjetër Konventash dhe deklaratash të shpallura nga Kombet e Bashkuara, Konventa mbi të Drejtat Civile dhe Politike (Neni 27), Deklarata mbi të Drejtat e Personave që iu përkasin Pakicave Kombëtare apo Etnike, Fetare dhe Gjuhësore, rregullojnë dhe detyrojnë shtetet nënshkrues të këtyre akteve të interesohen në respektimin e të gjitha të drejtave që parashikohen në këto dokumente ligjorë.
NË VEND TË MBYLLJES: PËR ATA QË PËRJETOJNË BOTËN IDEALE TË PAQËS SË PËRHERËSHME
Meqë Vehbiu nuk ndalet të japë rekomandime vetëm në cështjet e historiografisë shqiptare, por edhe për mardhëniet e Shqipërisë me fqinjët, madje është i shqetësuar se ka dalluar tek politika shqiptare individë që “i ka kapluar etnocentrizmi turbologjik dhe kalojmë kohën duke sharë … duke identifikuar “agjentët e paguar…. ndërkohë që jemi dorëzuar përuljes ndaj të huajës dhe të huajit madje duke vënë këta të fundit si arbitër të konflikteve tona të brendëshme….”, do të na duhet, në mbyllje, të sqarojmë dy cështje të thjeshta me të.
Për kë e ka fjalën ”e huaja” dhe “i huaji”, Vehbiu?!
Sigurisht, edhe lexuesi më i thjeshtë nuk e ka të vështirë të identifikojë mesazhet e tij…. që flasin për diplomate dhe diplomatë të huaj, partnerët tanë, të akredituar në vendin tonë.
Dhe nëse Vehbiu shqetësohet për praninë, ndërmjetësimet, këshillat dhe vlerësimet, të atyre që ai i quan “arbitrat e huaj”, do të duhet të vlerësojmë se Shqipëria nuk është më një ishull i izoluar, që të flakë tej cdo partner, konsultë apo sugjerim të ofruar prej tyre. Bota e globalizuar sot i ka lidhur aq fort popujt dhe shtetet, në aleanca dhe detyrime reciproke, sa askush dhe askund nuk mund të gjemë shtete nën sovranitet ideal, në konceptin dhe mëndësinë prudontjane. Kjo nuk ndodh vetëm me shtetet e vogla por edhe fuqitë e mëdha të globit.
E thënë me shkoqur: – Po! Sigurisht duhet ti vëmë dhe të pranojmë edhe “arbitra”, (por jo në kuptimin fyes sikundër përdoret kjo fjalë për ta) dhe sigurisht do tu marim mënd dhe do të këshillohemi, sepse jemi pjesë integrale e një Europe të Bashkuar dhe të interesuar për tu mbështetur në aleatë strategjik, i pëlqen dikujt apo nuk i pëlqen!
Shqiptarët, por edhe përtej tyre, nuk jetojmë në një botë ideale, ku gjithçka lëviz nën butësinë dhe paqen e veludhit.
Nuk jemi as banorë të anëve gjeografike që prej shekujsh nuk panë luftra dhe nuk janë kërcënuar ndonjëherë, sikundër vendet e largësive gjeografike dhe netët e tyre të bukura polare. E megjithatë, shohim së fundi, se edhe popujt veriorë të Europës shpejtuan të antarësohen në aleancën më të fuqishme ushtarake, në NATO. Mos vallë edhe këta popuj kaq larg vatrave të luftës shohin me sy hapur ëndra konspirative.
Mos vallë luftrat në Ukrainë, në Rripin e Gazës, në Siri, e gjetkë janë edhe këto teori të këtij lloji?
Mos vallë mobilizimi i tërë Europës përballë kërcënimeve të fuqisë ushtarake ruse është një skenë teatri absurd, irreal apo komedi?
Mos vallë përpjekjet insistuese të Kongresit amerikan për mbështetjen financiare në miliarda dollarë të Ukrainës janë propogandë?
Le të kujtojmë qetësisht ne shqiptarët se në dekadat jo të largëta të shekullit të kalua por dhe në fillimet e këtij shekulli jemi përfshirë në luftra të përgjakshme. Le të kujtojmë se Ballkani ende nuk është një vatër e qetësisë dhe paqes së sigurt. Te të kujtojëm thirrjet luftënxitëse të ditëve të fundit të ministrit sërb Vulin kur deklaronte:
“Herën tjetër që qeveria e Greqisë të mendojë për njohjen e të ashtuquajturën Kosovë, le të kujtojë se si duket pritja e Edi Ramës në Athinë. Atë që Edi Rama nuk mundi ta përjetonte në Tiranë, e përjetoi në Athinë…. Shqipëria mund të ndalet vetëm nga sërbët dhe bota sërbe, por edhe nga ju grekë të dashur, grekët tanë. Ju lutem mendoni për këtë”!!!
Top Channel
