Nga Gladiola Busulla
Pranvera valëzon mbi supet e botës.
Flladitja e detit dhe aguliçet,
zgjojnë pëshpërimat e shpirtit.
Në shtretër trëndafilash
kridhen kundërmimet agimtare.
Trishtilët e murrmë shfaqen
mbi akorde degësh të brishta.
Dheu i etur për drithërima
përpin shirat e freskët të prillit.
Në shtëpinë e pranverës
buzëqeshin korijet.
Preludi i simfonisë endet
në tokë, në qiell, në ajër…
në burimet e fjetura – ku ujërat
plot lirizëm gurgullojnë.
Dhe poezia lind mbi kanavacë
si një simfoni e gëzueshme ngjyrash.
Qielli
Qielli në sfond –
pasqyron ëndrrat
ngjyer në lapis lazul.
Gjiganti i përjetshëm
Mbi përpëlitjen e kohës.
Muzgu shëmbëllen
me një akuarel blu –
brenda lotit që rrjedh si ujëvarë,
në dashuritë e harruara.
Atomet e padukshme të puthjeve
përplasin krahët në terr.
Dhe qielli murmurin mijëra lutje
që rrokullisen në humbëtirë.
