Di Maria Antonietta Rimoli
Domani, 28 novembre, ricorre il giorno della Indipendenza dell’Albania dall’Impero Ottomano. EVVIVA LA FESTA DELLA BANDIERA!🇦🇱. Tanti secoli di invasione che hanno cambiato alcuni aspetti della originaria madrepatria comune, ma non i valori intrinseci, quelli umani, quelli di spirito, quelli di attaccamento alla bandiera. Si, ho detto ” madrepatria comune”. Perchè noi Arbëreshë siamo in Italia (o in altre parti del mondo) da quando i Turchi occuparono l’Albania/ l’allora Arbëria!
Mi sento particolarmente coinvolta in questo ricordo, in questa festa, perchè I nostri antenati furono costretti, come sangue sparso, ad approdare in terre sconosciute, già prima, ma soprattutto dopo la morte del principe e condottiero Giorgio Kastriota Skanderbeg (1468). Ho imparato, da ragazzina, prima la nostra storia dai canti, poi ho letto libri.
In alcuni canti si ricordano versi struggenti, di questo tipo:” Una ragazza, vestita a lutto, cerca di raccogliere qualche frutto e qualche fiore, nella speranza di portarli con sè, ma sa che quei fiori appassiranno presto. Allora si inginocchia piangendo, sulla sua amata terra”…..”Qui lasciamo i nostri cari ammazzati..partiamo per l’Italia..e non possiamo accendere nemmeno una candela per loro”…..
“Lasciamo i nostri monti, le lussureggianti querce, le fresche acque dei ruscelli..Andiamo via dalla Morea e dall’Arbëria e mai più le vedranno i nostri occhi”…..”O mostro marino, esci a sbranarci, prima che raggiungiamo terre per noi straniere”…..” O farfalla leggera, quando tornerai in Korona, non vedrai più le nostre case, non più troverai baldi giovani, ma solo qualche cane..
CHE SIA AMMAZZATO!”
Nesër, me 28 nentor, shënohet dita e Pavarësisë së Shqipërisë nga Perandoria Osmane. RROFTĒ FESTA E FLAMURIT 🇦🇱! Pushtime shumë shekullore që kanë ndryshuar disa aspekte të Mëmëdheut të përbashkët origjinal, POR JO vlerat e brendshme, ato njerëzore, ato të shpirtit, ato të lidhjes me flamurin. Po, thashë “Mëmëdheu i përbashkët”. Sepse ne Arbëreshët kemi qenë në Itali (apo në vende të tjera të botës) që kur turqit pushtuan Shqipërinë që atëherë quhej Arbëria!
Ndihem veçanërisht i përfshirë në këtë kujtim, në këtë festë, sepse të Parët Tanë u detyruan, si gjaku i derdhur, të zbarkonin në toka të panjohura, edhe më parë, por mbi të gjitha pas vdekjes së princit dhe prijësit GJERGJ KASTRIOTA SKËNDERBEU (1468).
Si vajzë e vogël, fillimisht e mësova historinë tonë nga këngët, më pas lexova libra.
Në disa këngë kujtojmë vargje prekëse të këtij lloji:
“Një vajzë, e veshur me zi, përpiqet të mbledhë disa fruta dhe disa lule, me shpresën se do t’i marrë me vete, por ajo e di se ato lule së shpejti do të thahen. Pastaj bie në gjunjë, duke qarë, në tokën e saj të dashur”…..”Këtu i lëmë të vrarët tanë të dashur.. nisemi për në Itali..dhe nuk mund t’u ndezim as një qiri”…
“Lëmë malet tona, lisat e harlisur, të ujërat e ëmbla të përrenjve…Të lëmë, o More dhe Arbëri, dhe ne s’ju shohim më me këta sy…..
“O përbindësh deti, dil e na ha, para se të arrijmë toka të huaja na” ….
“O flutur e lehte, kur te kthehesh ne Koronë, nuk do të shikosh më shtëpite tona, nuk do të gjesh më telë rinj të hajdhjarë, por vetëm ndonjë qen..
QË QOFTË I VRARË !!!
