Poezia ime “Burri ka dalë nga zjarri” nën perkthimin e mikut të fisëm, Lame Fandi.
L’UOMO È PROVENUTO DAL FUOCO
L’uomo è provenuto dal fuoco, in una notte oscura, dove si dipingono i sgomenti.
E si è sentito solo, in questo mondo vitreo, lasciando sogni di fuoco attorno.
Quei segni di fuoco son fatti altri esseri, misteri e gridi irruenti
E giocano con quello che è Padre loro.
Dopo, la fiamma si è spuntata dall’uomo, si è fatta bellezza sconvolgente, si e fatta donna
È passata attraverso lui civettuola, fragile, per lasciarlo attendere come un bambino.
Questa probabilmente succede con tanti, ma per primo è successo a me,
Quando per la prima volta ho visto tè!
Allora ho parlato con me stesso: “Cosa devo fare con la tua bellezza, con gli occhi tuoi che mi incantano?
Cosa devo fare con il mio fuoco pullulante, che è Tu, e che mi brucia senza pietà?”.
Ho chiamato i demoni neri che arrivano con il male, ma a tè non ti impaurisce il male.
Ho chiamato gli angeli di trattarti bene.
Tu hai mantenuto il silenzio. Ma il tuo silenzio invece ha parlato: “Invano chiami la paura, la pacificazione.
L’ uomo è provenuto dal fuoco, il fuoco è provenuto dal uomo. Ma la fiamma è sempre donna”.
Cosi sorpresi dalla notte, accendiamo il fuoco che si sveglia e si accende sulla fiamma,
E brucia il nostro essere.
BURRI KA DALË NGA ZJARRI
Burri ka dalë nga zjarri, mes një nate të errët, ku pikturohen tmerret,
Dhe është ndjerë i vetëm, në këtë botë të qelqët, duke lënë shenja zjarresh përqark.
Ato shenja zjarresh, janë bërë qenie të tjera përmes klithmash, misteresh,
Dhe lozin me atë që kanë At.
Pastaj flaka ka dalë nga burri, është bërë bukuri tronditëse, është bërë grua,
Ka kaluar përmes tij lozonjare, e brishtë dhe e ka lënë të presë si fëmijë.
Kjo ka të ngjarë të ketë ndodhur me shumëkënd, po së pari, ka ndodhur me mua,
Kur u shfaqe ti!
Atëherë kam thënë me vete: -Ç’të bëj me bukurinë tënde, me sytë e tu që magjepsin,
C’të bëj me zjarrin tim brufullues, që është Ti e më djeg pa mëshirë.
Kam thirrur djajtë e zinj të më vijnë me të keqen, po ty s’të ka trembur e keqja,
Kam thirrur engjëjt, të të marr me të mirë.
Ti veç ke heshtur. Po heshtja jote ka folur: -Kot thërret frikën, pajtimin.
Burri ka dalë nga zjarri. Zjarri ka dalë nga burri. Po flaka është grua gjithmonë…
Kështu të stepur nga nata, ndezim zjarrin që zgjohet e zbukurohet te flaka
E djeg qenien tonë.
