Nga Kumrie Avdyl Shala
Sa me ka marr malli për ty
zemra më flet me zë të dridhur.
Çdo kujtim bëhet pranverë,
Si një fjalë, si një ëndërr e vjetër.
Fytyra jote në mendje më rri,
si dritë e largët në përhumbësi.
Dhe ndonëse larg jemi tani,
malli më thotë: “Shko takoje ti.”
Malli kur të merr,
është si sëmundje e fshehtë,
Digjet e t’përvlon ngadalë,
pa ngut ne heshtje duke te djeg,
Pa flak, por më tym të shkrumon.
Vetëm një zemër e vuajtur,
shëron një tjetër zemër te mallëngjyer ,
Sikur sè era që të freskon, nga vapa e ulesh nën hije ngadalë.
Askush s’mund të shërojë një zemër që vuan,
Me shumë se ajo zemra që vërtet dashuron.
Është si dielli që në dimër rrezet i lëshon,
Zemrën e ngrirë me ngrohtësi e mbulon,
E, e zbutë nga mallin !
