Esse nga Ilnisa Agolli
Kllounët kanë ikur të gjithë. Një arsye për të kuptuar të gjithë se sa e vetmi ndjehet rrugëve të atdheut. Një atdhe që më krijon një lloj skenari sot, falë poezive që më kanë shpëtuar gjithnjë kur ka festa. Festa që eksitojnë besimin e një të ardhmeje që një vit tjetër do të na ndryshojë.
(Këtë post-situatë imagjinare, në formë filmike do të doja ta zhvendosja në një tavolinë diku në Vietnam. Ku natyrisht, Krishti, Muhamedi dhe Kllounët ulen bashkë. Ata bashkohen sepse mendojnë njëjtë. Kllounët bëhen shkak, gjithnjë kur bën Krishtlindje. Sepse paguajnë. Qerasin papushim. Kllounët kanë para. Krishti flet për një fqinje. Ritën. Krishti flet broçkulla dhe dehet shpejt. Ai tregon se ishte në Vietnam për të mosbashkëjetuar më me biskotat e saj dhe dy karamele që fuste gjithnjë për 20 vjet me rradhë në qese dhe ia linte pas derës. Kështu gdhinte data 24 e çdo dhjetori dhe ai nuk duronte më, mesa duket deri më 31. Muhamedi tregonte për shefin. Muhamedi ishte si i humbur kur rrëfente se si ai çdo dhjetor, e detyronte të kuptonte qetësinë dhe i fliste për dëborën që s’do mund kurrë të kuptonte. Sepse sipas tij, kjo ndodh kur je inteligjent dhe nuk duhet të shkosh në shtëpi. Në zyrë. Vetëm në zyrë mund të fitonte pushtetin që ëndërronte. Sepse vetëm aty Bob Dylan mundi të shkruante atë poezinë e bukur “Me Zotin në krah”:
“Gjatë shumë orësh të zymta
e kam vrarë fort mendjen për këtë
që edhe Jezu Krishti
nga një e puthur u tradhtua,
por për ju s’mundem dot të mendoj
nëse edhe Juda Iskarioti
e kishte Zotin në krah.
Kështu që tani po iki
jam lodhur e bërë telef
pështjellimin që ndiej
s’ka gjuhë që e shpreh”.
E ndërsa e gjithë kjo ndodh, nuk e di pse Kllounët në timen imagjinatë janë si shumë demokratikë. “E dashur Ilnisa, gjuha e autorit nuk është e barabartë me gjuhën letrare”, do të me thoshte Fishta.
Kështu kjo batutë do kthjellonte këtë shkrim, për ardhmërinë e Shqipërisë.
Pra, po thoja që Kllounët kanë ikur të gjithë. Kllounët mendojnë vetëm për të bërë karrierë. Kllounët nuk kalërojnë. Nuk e dinë se vuajtja më e madhe është ajo e një kali. Kllounët shkojnë në punë çdo ditë dhe nuk rrinë në poçin e një peme. Kllounët flasin për gazeta. Kllounët shkojnë në Kore dhe të dërgojnë një kartolinë. Kllounēt flasin për aktivitete têëgjumit. Por kurrë për stile. Ata nuk e dinë se Krishtlindjet kthehen gjithnjë veç për shkak të këtij stili. Kllounët flasin për Jezusin. Por ai e dinte se e ardhmja e Shqipërisë do të qe një mëdyshje. Një lloj besimi sikundër ai i myslimanëve që e thërrisnin Isa. I njëjti që lindi Maria, e që kthehet në tokë përpara ditës së Gjykimit. Për të rivendësuar drejtësinë në botë dhe mposhtur drejtësinë e rreme. Antikrisht.
Dhe kështu, papritur më kujtohet Panagulis.
Krishti më pëlqen, thotë Panagulis, sepse nuk e quaj bir i Zotit. Por bir i njerëzve!
Panagulis mendonte ndryshe nga Noli, i cili shkruante se: “Shqiptari është gati t’i ndezë qiri djallit, sapo zhgënjehet nga Zoti”.
Ndoshta ka qenë dhjetor dhe s’do ketë folur gjithë ditën. Ndoshta vinte vërdallë qytetit, siç vihet dhomës, e nuk të bën asgjë më përshtypje. Ndoshta mendonte kokës se jeta është një punë e vështirë, sa herë shkëmbehej me ndonjë grua e cila me siguri nuk i shkonte në mend asnjë lloj mjeshtërie mendimi atë ditë dhe me siguri e kishte mendjen tek bukuria e pamjes përgjatë darkës se sa gjerësia e mendjes së Nolit. I cili nuk mendonte si Panagulis. Duket pak i mërzitur.
Ndoshta ky është shkaku.
Krishti më pëlqen dhe mua. Unë jam me Panagulis. Ai ndoshta i griste të përditshmet urbane pas orës 24:00 dhe bashkë me to dhe babëzitë për pushtet, etjen për të shtypur, moralet e pamoralit, helmin që dilte gojëve të njerëzve çdo ditë dhe i merrte me vete në kishë mbase. Kështu ndizte një qiri me shpresën që zakonisht fle tek të gjithë ne në fund të ditës.
Vetmia i ka thonjtë e gjata dhe historia ka treguar se njerëzimi tradhëton, andaj i kthehemi fesë. Lutjes. Shpëtimit!
Le të besojmë dhe ndihmojmë njëri-tjetrin. Le të duam pak më shumë. Të falim dhe gjejmë burimin e së vërtetës për të shuar ndoshta edhe etjen e Judës, i cili ashtu tapë, vazhdon të mendojë se Maria nuk është asgje veçse një çifute.
Gëzuar!
(E kështu në Vietnam, u gdhi një tjetër ditë. Për të kuptuar një komunitet. Një lidhje. Për të eksperimentuar më shumë veten. Shoqërinë dhe jetën. Për të festuar prap dhe ndjerë se po jeton. Ndjerë se mbijeton.
Po, sepse mbijetove edhe këtë Krishtindje. Dhe nuk pret asgjë tjetër më. Asgjë veç darkës së famshme të Vitit të Ri. Por a është kjo ardhmëria e Shqipërisë? A jemi njerëz më të mirë?)
