Nga Flutura Açka
Drejt qiellit,
të hirtës ku përhumbin konturet,
zgjaten më të lartat maja,
shpërfillëse ultësirës.
Ka zijane që nuk i shtroi kurrë gëzimi,
ca, që me shpinë kërrusur,
mallkuan të tjerët për gungën e tyre.
E ka mes syresh,
i xhelozohen edhe fuqisë sime të pikëllimit,
që tek zgjatet të mos i prekë,
humbur në t’hirtë u vizatoj tulipanë,
ashtu,
të mos ua zgjoj zijosjen,
ethen për të shkaktuar lëndim,
prej padurimit.
Javë të mbarë nesër, Miq!
