RRENCE nga Ledi Shamku
Nuk di pse stinët e thekta (dimri brisk e vera zheg) më çojnë fill e n’fmini. (S‘e di ç’e ka ket fuqi natyra me t’çu ku don ajo).
Gjyshja ime gatuante si rrallëkush. Përveç shijes, kishte shumë merak vlerat – dhe kot ta them se vlerë për te qe veç mishi. Sa herë i kapte veshi ndonjë lajm në radio a Tv për “mrekullitë” ushqyese të domates, batuta qe: “Po me po, me qenë ja kishte bo vetes iher kët mrekulli damotja! Kishte bajtë iher veten para se me bajtë gjunjt tona. A s’e vre që damotja do i shkop me u kap e me u bajtë për vete?!”. Një gjellë pa mish për te qe thjesht “bar lopësh”.
Mirëpo vinte zhegu dhe mishi në tavolinë bënte zheg për vete. Na luste iher me sy qysh në mjes kur niste gatimi, a po gjente ortakë mishngrënës. Ncuq!
Në kët kryqëzim sysh i them unë një ditë me vapë si kjo: “Mome a t’keqen, sot na bo nai gjellë vere”.
Ajo: “Ho iher, mthuj ti mu çër qun gjellë vere, përveç fërgesës? (Fërgesa kishte status m’vete 😀).
Unë: “Gjellë vere quj patllixhona t’mush pa mish, speca t’mush pa mish, turli pa mish”
Ajo: “T’do nona fort, ka ma msove ti mu kët t’folme t’sajume?! Qysh kur gjonave t’mongta ju thirrka me emën t’plotë?! Ruj t’folmen t’do nona fort. Kto qi ti numro, quhen “rrence”: speca rrence, patllixhona rrence. Rrence se ke mush barkun, po ke rrejt trupin. Bar i ke dhonë” – vijonte mishngrenesja ime siç është çdo tironas e tiraneshë.
“A ke parasysh at bibronin e llastikut që ju shtijm n’gojë kalamojve sa me i kabu? He, njaji quhet rrenc se t’rren. T’duket sikur ha e pi, por osht sa me rrejt nofllat. Njashtu jon ene kto qe ti i qu “vere”. Ruj t’folmen tonë, goc. Kerko i gjelle rrence ene ta boj, por amo ta dijsh ça po ha”.
Ajo që mundem me kuptu sot është sa rëndësi kishte fjala dhe kuptimi i saj dje. Në çdo episod që kujtoj, çdo rast vlente edhe me saktësu fjalën.
Sot druaj se fjalët janë pak rrence: ta ngopin gojën, por ta lene pak unshëm mendjen. Fjalë vere 😀
