Shqipëria është një vend i vogël, ndonjëherë larg axhendës politike globale. Sidoqoftë, ka shumë për të mësuar.
Dy vjet më parë, në Forumin Ballkanik kundër Antisemitizmit të organizuar nga Lëvizja Luftuese Antisemitiste (CAM), Kryeministri i Republikës së Shqipërisë Edi Rama e quajti me elokuencë vendin e tij “një shembull të shkëlqyer të mishërimit të luftës kundër ekstremizmit të dhunshëm”.
Në një botë të mbërthyer gjithnjë e më shumë nga ekstremizmi dhe radikalizimi, Shqipëria nuk është në ballë të shumë mendjeve në betejën për tolerancë më të madhe. Megjithatë, ajo duhet të shërbejë si një ilustrim se si një komb, me shumicë myslimane, mund të ndihmojë në rrënjosjen e një mirëkuptimi më të madh midis njerëzve të prejardhjeve, feve dhe etnive të ndryshme.
Pjesa më e madhe e këtij qëndrimi ndaj tjetrit gjendet në identitetin kulturor të Shqipërisë. Disa kanë sugjeruar se ai është i rrënjosur thellë në ‘Besë’, një kod nderi që ruan besnikërinë ndaj të gjithë njerëzve, veçanërisht në kohën e tyre të nevojës.
Ishte ‘Besa’ ajo që siguroi që shqiptarët jo vetëm të refuzonin të bashkëpunonin me nazistët në identifikimin e popullsisë së tyre hebreje gjatë Holokaustit, por gjithashtu u bë një vend i shenjtë për hebrenjtë që kërkonin strehim nga jashtë kufijve të kombit.
Me sa duket, ishte një nga vendet e pakta që kishte më shumë hebrenj në fund të Luftës së Dytë Botërore sesa përpara saj. Më gjerësisht, mikpritja dhe mirësia shqiptare ndaj të gjithëve përshkon të gjitha nivelet e shoqërisë. Është krenari për popullin e Shqipërisë.
