Ha preparato e tradotto Angela Kosta – Vice Caporedattrice del Giornale Albania Press.
“Carlo Molinari è un poeta che cerca la poesia come se fosse il pane quotidiano; le sue poesie mi ricordano tanto quelle di Cesare Pavese”, scrisse Sergio Terzi (Nerone) celebre pittore italiano.
Carlo Molinari è nato a Conegliano di Treviso ed è laureato in Giurisprudenza. Inizia a scrivere poesie fin da bambino. Lo scrittore e poeta Filippo Fenara descrisse il suo stile come “maestria e denso di fascino e tecnica sopraffini”. Carlo Molinari ha ricevuto numerosi premi e riconoscimenti in premi letterari, anche a livello internazionale: nel 2007 ha ricevuto la “Menzione d’onore” a Melbourne di Australia dall’Accademia Letteraria Italo – Australiana Scrittori. Ha pubblicato diciotto libri ed è presente con le sue poesie in svariate antologie e siti internet. Nel 2021 ha inviato una sua poesia dedicata alla Madonna a Papa Francesco e dopo pochi mesi ha ricevuto una lettera della Segreteria di Stato Vaticana in cui è stato messo in evidenza quanto il Santo Padre abbia gradito il premuroso gesto. Nel 2021 fondò il Movimento Poetico Internazionale “Poeti2000”, con l’obiettivo di radunare poeti e poetesse da tutto il mondo e promuovere la Poesia ad ogni latitudine. Il Movimento conta attualmente numerosi iscritti in Italia, Europa, Centro e Sud America, ecc. Molte sue poesie sono recitate su YouTube da Rodolfo Vettor (Premio alla Carriera), Antonio Sterpi (attore di teatro), Brunella Moro (voce recitante di “Radio Più”, Agordo – BL), Alberto Baroni (poeta e video maker) e Bruno Di Giovanni (video maker). Nel 2022 l’autore viene inserito in WikiPoesia, enciclopedia on line dei poeti contemporanei. Nel 2023 inizia a collaborare come Autore con “Alessandria Today Magazine”, quotidiano on line letto in oltre 130 Paesi. Sono stati tanti i giornali a livello nazionale che hanno scritto articoli sul suo percorso letterario. “Il Corriere della Sera” dedicò l’intero articolo riguardo al suo libro “Voci da galera” in cui il ricavato è stato devoluto all’Associazione “Amici dei carceri”, fondato dallo stesso autore nel 1996. Un altro giornale importante “Il Gazzettino” scrisse di lui, riguardo alla pubblicazione del libro “Ti chiamo Azzurra” omaggio a tutte le donne, così come hanno scritto tanti altri quotidiani.
Portiamo i titoli dei libri pubblicati:
1) “Tra Strelizia e Calycanthus” (1992),
2) “Voci da Galera” (2004),
3) “La Margherosa” (2006)
4) “Cantico” (2008),
5) “La Luna delle sei” (2017),
6) “Così doveva essere” (2018),
7) “Ti chiamo Azzurra” (2019),
8) “L’era della ghirlanda” (2020),
9) “I segreti degli angeli” (2021),
10) “La coccinella Florinski” (2021),
11) “La Margherosa” (Seconda edizione – 2021),
12) “La luna delle sei” (Seconda edizione – 2021),
13) “Cantico” (2021),
14) “Mario Tamberletti” (2021),
15) “La Margherosa (Terza edizione – 2021)
16) “Monna Lisa” (2022),
17) “Accade” (2022),
18) “Sinfonia” (2023)
A volte ragiono o penso “in versi”, a volte le poesie mi nascono già composte nella mente, e devo solo trascriverle.
(Carlo Molinari)
Anche gli angeli muoiono
Padre, giovane primavera
che mai germogliò
sui rami d’una vita spietata,
domani morirai ancora
come dieci lustri fa.
Come rondine con ali bruciate
sei caduto a terra, senz’appello,
per un male sconsolato
da non dire mai a nessuno.
I tuoi figli giocavano lontano
con i sassi e le formiche,
senza sapere che di lì a poco
sarebbe scesa l’onda della notte
senza le lacrime delle stelle.
La tua sposa,
trapassata dal dolore,
spingeva i passi stremati
per giunger ancor viva
alla tua tomba sconosciuta.
Padre, giovane primavera
che mai germogliò,
anche gli angeli muoiono,
quand’è condannata
la bellezza del loro canto.
Nella notte stellata
La notte scivola silente
su un lento canto di cicale.
Gli immoti astri
guardano il mondo,
e anche Dio Padre
guarda e ama il mondo.
La nostra Storia è ricolma
d’innamorati
sulla punta delle rose,
guerriglieri con il sangue
tra i denti e l’anima traforata
sopra un filo spinato.
Celle mortuarie
appestate di cadaveri,
e novelle culle di coraggio
in drappelli d’ostetricia.
Siamo polvere scaraventata
nell’amplesso muto
di galassie cosmiche anonime.
Nasciamo da radici di pianto
e ci spegniamo
come quando si spegne
l’abat-jour
dopo aver fatto l’amore.
Cantano le cicale
nella notte stellata.
L’Uomo è uno scheletro
di silenzio
e d’inspiegabile immensità.
Sa uccidere la madre,
e subito dopo sa pregare
gli angeli che non ha mai visto.
Ma sa anche
chiedere perdono,
e ha l’anima
più sublime delle stelle.
Siamo tutti germogli
che profumano d’usignoli.
Incanto
Soavi défilé di cicale
intonano
litanie mariane
per solitudini di stelle.
Sgomento
da tanto infinito
il cuor si pietrifica,
viandante beato
su mulattiere di silenzi
e lune spettinate
da virgulti di meteore.
Non dormo,
vivo la meraviglia.
In cammino
Andare verso l’infinito
con una lacrima piagata,
sfiorare il cielo terso
con l’anima in tempesta,
salutare grati l’aurora
perdonando ogni dolore,
essere porti di mare
verso chi tende la mano,
lasciare questa terra
come rondini tra le rose.
Un bacio disperso nel vento
Le tue mani
in sacra preghiera,
come cascata di glicini
su prati d’incenso.
Ho visto scarmigliate nubi
far piovere manciate di viole
sui tuoi occhi di lago.
Non ho potuto che baciare
l’orizzonte di rimmel
che li contornava.
Pregavi che cessasse il male
e le pene d’un mondo accasciato
sui suoi fianchi arcuati.
Il cielo ti stava ad ascoltare
e annuivano le stelle
sopra scorribande di sole.
Mi son seduto sui tuoi giardini
e ho ringraziato Dio
per il giorno in cui sei nata.
Mi hai guardato,
col tuo profumo di sandalo,
e m’hai detto che il crepuscolo
s’era fatto a noi prossimo.
Ti ho lasciata andare
verso il litorale
delle tue lievi chiome.
Era piena estate
e un bacio alla lavanda
ha perdonato tutti gli anni
in cui non abbiamo ascoltato
le nostre voci di papaveri,
che chiedevano solo
ortensie e frutti di bosco
ad allontanare il muto dolore.
S’era fatta sera,
e tu t’eri fatta per me
un bacio disperso nel vento.
Ma ti amavo lo stesso.
Un grido di ciliegi
Cos’è mai l’Uomo
dinnanzi all’immensità?
Un bacio di cielo
in un mare di solitudine,
una speranza di luce
all’orizzonte d’ogni aurora,
un canto di primavera
che è promessa d’infinito.
Siamo tutti rondini
che volano
su un grido di ciliegi.
Si fioriva insieme
Il sole muta,
quando viene sera.
Anche tu sei mutata,
al crepuscolo di maggio.
Portavi con te
l’aria d’aprile e i roseti,
le tue vesti erano
drappeggi di porpora
su labbra d’onda marina.
Mi sfioravi gli occhi
con un baciar cortese,
le tue parole di cielo
come bocci di clorofilla.
Recavi aromi di muschio
con le tue fragranze,
il tuo volto rischiarava
più delle stelle
e più della luna piena.
Io, incantato,
ti credevo una farfalla.
Sui tuoi piedi
selciati d’ortensie,
sulla tua schiena
un giardino d’azalee.
Il sole muta,
quando viene sera.
Anche tu sei mutata,
al crepuscolo di maggio.
Ora è calata la notte,
i cani abbaiano.
Tempesta,
anime disperse.
Ricordo solo
che si fioriva insieme.
Angela Kosta përkthen vargjet e poetit italian Carlo Molinari.
Carlo Molinari është një poet që e kërkon poezinë sikur të ishte buka e përditshme; poezitë e tij më kujtojnë shumë Cesare Pavesen”, shkruante për të Sergio Terzi (Nerone) piktor i shquar italian.
Carlo Molinari ka lindur në Conegliano (Treviso). Ai filloi tëshkruante poezi që në fëmijëri. Shkrimtari dhe poeti Filippo Fenara e përshkroi stilin e tij si “mjeshtëri të dendur me hijeshi dhe teknikësuperfine”. Carlo Molinari ka marrë çmime dhe mirënjohje të shumtanë mjaft konkurse letrare, përfshirë edhe në nivel ndërkombëtar: nëvitin 2007, poeti u vlerësua me Çmimin “Përmendja e Nderit” nëMelburn të Australisë nga Akademia e Shkrimtarëve Letrare Italo – Australiane. Autori në fjalë ka botuar tetëmbëdhjetë libra dhe është i pranishëm me poezitë e tij në antologji dhe revista të ndryshme letrareonline. Në vitin 2021 ai i dërgoi Papa Françeskut një nga poezitë e tijpërkushtuar Shën Mërisë, dhe pas disa muajsh mori një letër ngaSekretaria e Shtetit të Vatikanit, ku theksohej se sa shumë Ati i Shenjtë e vlerësonte gjestin e tij të dashur.
Në vitin 2021 Carlo Molinari themeloi Lëvizjen PoetikeNdërkombëtare “Poeti2000”, me synimin për të mbledhur poetë dhepoete nga e gjithë bota dhe për të promovuar poezinë në të gjithahapësirat. Aktualisht Lëvizja ka anëtarë të shumtë si në: Itali, Evropë, Amerikën Qendrore dhe Jugore, etjer. Shumë nga poezitë e tij janërecituar në YouTube nga Rodolfo Vettor (Çmimi për Karrjerën), Antonio Sterpi (aktor teatri), Brunella Moro (recituese në “Radio Più”, Agordo – BL), Alberto Baroni (poet dhe krijues video) si edheBruno Di Giovanni (prodhues video). Në vitin 2022 ai u përfshi nëenciklopedinë e Poetëve Bashkëkohorë në WikiPoesia.
Gjithashtu në vitin 2023 filloi të bashkëpunonte si autor me “Alessandria Today Magazine”, gazetë online e lexuar në mbi 130 Shtete.
Janë të shumta gazetat e rëndësishme kombëtare që kanë shkruarartikuj për veprimtarinë e tij letrare. “ Il Corriere della Sera – Korrijerii Mbrëmjes” i shkroi artikullin lidhur me librin “Voci da galera – Zëranga burgu”, përfitimi i të cilit iu dhurua Shoqatës “Miqtë e burgut”, e themeluar nga vetë autori në vitin 1996. Një tjetër gazetë e rëndësishme “Il Gazzettino – Gazeta” shkroi për të, në lidhje me botimin e librit “Ti chiamo Azzurra – Të quaj Kaltrinë” homazh kypër të gjitha gratë. Shumë gazeta të tjera kanë shkruar për librat e tij tëcilat po i elenkojmë më poshtë: 1)”Midis Strelizias dhe Calycanthus” (1992), 2) “Zëra nga burgu” (2004), 3) “Margarosa” (2006) 4) “Kënga” (2008), 5) “Hëna e gjashtës” (2017), 6) “Kështu duhej tëishte” (2018), 7) “Të quaj Kaltrinë” (2019), 8) “Epoka e kurorës” (2020), 9) “Fshehtësitë e engjëjve” (2021), 10) “Ladybug Florinski” (2021), 11) “Margarosa” (botimi i dytë – 2021), 12) “Hëna e gjashtës” (botimi i dytë – 2021), 13) “Kënga” (botimi i dytë – 2021), 14) “Mario Tamberletti” (2021), 15) “Margarosa (botimi i tretë – 2021) 16) “Mona Lisa” (2022), 17) “Ndodh” (2022), 18) “Simfonia” (2023).
Ndonjëherë arësyetoj apo mendoj “në vargje”, ndonjëherë poezitë mëlindin tashmë të kompozuara në mendjen time dhe më duhet vetëm t’i rishkruaj. (Carlo Molinari)
Edhe engjëjt vdesin
Baba, pranvera e re
që kurrë nuk mbiu
në degët e një jete të pamëshirshme,
nesër do të vdesësh akoma
si pesë dekada më parë.
Si dallëndyshe me krahë të përcëlluara
re në tokë, pa apel,
për një të keqe të pangushëllueshme
për mos t’ia thënë kurrë askujt.
Fëmijët e tu luanin larg
me gurë e milingona,
pa e ditur se nga aty e shpejt
do të binte vala e natës
pa lotët e yjeve.
Nusja jote,
e plagosur nga dhimbja,
shtynte hapat e rraskapitur
për të mbërritur ende gjallë
në varrin tënd të panjohur.
Baba, pranvera e re
që kurrë nuk mbiu,
edhe engjëjt vdesin,
kur është e dënuar
bukuria e këngës së tyre.
Në natën me yje
Nata rrëshqet e heshtur
në një këngë të ngadaltë gjinkallash.
Yjet e palëvizshëm shikojnë botën,
e edhe Perëndia shikon dhe dashuron botën.
Historia jonë është pëplot me të dashuruar në majë të trëndafilave,
luftëtarë me gjakun
mes dhëmbëve dhe shpirtit të çarë
mbi një tel me gjemba.
Qeli mortore
murtajë kufomash
dhe djepa të rinj prej guximi
në skuadra mamish.
Jemi pluhur i degdisur
në një përqafim të heshtur
të galaktikave kozmike anonime.
Lindim nga rrënjë vajtimi
dhe shuhemi
ashtu sikurse shuhet abazhuri
pasi bëjmë dashuri.
Këndojnë gjinkallat
në natën me yje.
Njeriu është skeleti
i heshtjes
dhe pafundësia e pashpjegueshme.
Vret nënën
e menjëherë më pas lut
engjëjt që kurrë nuk ka parë.
Por di të kërkojë edhe falje,
dhe ka shpirt më sublim se yjet.
Jemi të gjithë filiza
që bien erë bilbilash.
Magjepsje
Sfilata ledhatuese gjinkallash
këndojnë
Lituani shën mërish
për vetmitë e yjeve.
I çoroditur
nga shumë magjepsje
zemra ngurtësohet,
udhëtar i bekuar
në qerraxhi të heshtjeve
dhe hënash të pakrehura
nga lastarët e meteorëve.
Nuk fle,
Përjetoj mrekullinë.
Në ecje
Të shkosh drejt pafundësisë
me një lot të plagosur,
të prekësh qiellin e kthjellët
me shpirtin në stuhi,
të përshëndesësh mirënjohës aurorën duke falur çdo dhimbje,
të jesh porte deti
ndaj dikujt që zgjat dorën,
të lësh këtë tokë
si dallëndyshe ndër trëndafila.
Një puthje e përhumbur në erë
Duart e tua
në lutjen e shenjtë,
si ujëvara wisterie
në livadhe lule dredhkash.
Kam parë re të dendura
të bjerë shi si grusht manushaqesh
në sytë e tu të liqenit.
Nuk munda veçse të puth
horizontin e rimelit
që i rrethonte.
Luteshe që të ndalej e keqja
dhe dhimbjet e një bote të rrëzuar
në ijet e saj të harkuara.
Qielli po rrinte e të dëgjonte
dhe yjet aprovonin
mbi bastisjet e diellit.
U ula në kopshtet e tua
dhe falenderova Zotin
për ditën kur kishe lindur.
Më vështrove,
me parfumin tënd të sandales
dhe më the se muzgu
ishte bërë shok me ne.
Të lashë të shkoje
drejt bregdetit të flokëve të tu të lehtë.
Ishte verë e plotë
dhe një puthje livandoje
i fali të gjitha vitet
që nuk kemi dëgjuar
zërat tanë të lulëkuqeve,
që këkonin vetëm
hydrangeas dhe fruta pyjesh
për të larguar dhimbjen memece.
Ra mbrëmja
dhe ti ishe krijuar për mua
një puthje e përhumbur në erë.
Por të dashuroja njësoj.
Një klithmë qershish
Çfarë është Njeriu
para pafundësisë?
Një puthje qielli
në një det vetmie,
një shpresë drite
në horizontin e çdo agimi,
një këngë pranvere
që është premtim i pafundësisë.
Jemi të gjithë dallëndyshe
që fluturojnë
mbi një klithmë qershish.
Lulëzonim së bashku
Dielli hesht,
kur vjen mbrëmja.
Edhe ti je e heshtur,
në muzgun e majit.
Sillje me vete
ajrin i prillit dhe kopshtet e trëndafilave, rrobat e tua ishin dantellavjollcash
në buzë valësh deti.
Më prekje sytë
me një puthje mirësie
fjalët e tua qiellore
si sythat e klorofilit.
Mbartje aroma myshku
me profumet e tua,
fytyra jote ndriçonte
më shumë se yjet
dhe më shumë se hëna e plotë.
Unë, i magjepsur,
kujtoja se ishe një flutur.
Në këmbët e tua
trotuare lulebore,
në kurrizin tënd një kopsht azaleash.
Dielli hesht,
kur vjen mbrëmja.
Edhe ti hesht në muzg të majit.
Tani ra nata
lehin qentë.
Stuhi,
shpirtra të përhumbur.
Kujtoj vetëm
që lulëzonim bashkë.
