Nga Dritan Trimçev
Il 14 Febbraio ero a cena con un caro amico e le nostre famiglie. Loro erano appena arrivati dall’Albania. Lui parla italiano, ma con qualche incertezza. Il cameriere, considerandoci stranieri, ha iniziato a scherzare bonariamente, come spesso accade. Dopo qualche minuto, sono intervenuto nella conversazione con il mio italiano fluente, e il cameriere, un po’ sorpreso, si è subito scusato: “Ah, pensavo foste tutti stranieri!”
Lì ho sorriso e gli ho risposto con semplicità: “Non siamo stranieri, siamo albanesi.”
Non era solo una frase. Era il senso di appartenenza che porto dentro. Gli albanesi in Italia e gli italiani in Albania non sono stranieri. Siamo popoli vicini, legati da una storia che ci unisce, da una cultura simile, da generazioni di persone cresciute insieme.
Siamo ospiti nelle case l’uno dell’altro ma mai estranei e contemporaneamente siamo a casa nostra.
Nuk jemi të huaj, jemi shqiptarë
Me 14 shkurt isha për darkë me një mik të dashur dhe familjet tona. Ata sapo kishin ardhur nga Shqipëria. Ai flet italisht, por me disa pasiguri. Kamerieri, duke kuptuar e kuptuar që ishim të huaj, filloi të bënte shaka, siç ndodh shpesh. Pas disa minutash, ndërhyra unë në bisedë me italishten time të rrjedhshme, dhe kamerieri, pak i habitur, menjëherë kërkoi falje: “Ah, mendova se ishit të gjithë të huaj!”
Atëherë buzëqesha dhe i thashë me thjeshtësi: “Nuk jemi të huaj, jemi shqiptarë.”
Nuk ishte vetëm një fjali. Ishte ndjenja e përkatësisë që mbaj brenda vetes. Shqiptarët në Itali dhe italianët në Shqipëri nuk janë të huaj. Jemi popuj të afërt, të lidhur nga një histori që na bashkon, nga një kulturë e ngjashme, nga breza që janë rritur së bashku.
Ne jemi mysafirë në shtëpitë e njëri-tjetrit por asnjëherë të huaj dhe në të njëjtën kohë jemi në shtëpinë tonë.
