„Më thoni me fjalët tuaja, çfarë ju shqetëson,“ – i tha psikologu pacientit.
Gjithçka filloi kur u martova.
Gruaja ime kishte një vajzë të rritur. E mirë. E sjellshme. E adoptova.
U bë bija ime në shpirt. Mori edhe mbiemrin tim.
Babai im erdhi për vizitë. E pa bijën time. I pëlqeu …
Dhe paf! Dashuri me shikim të parë.
U martuan!
Pra, vajza ime e adoptuar u bë tani njerka ime!
E logjikshme, apo jo? Se u martua me babanë tim.
Po mbani mend, zoti psikolog, apo jo?
Vazhdon edhe më bukur!
Gruaja ime lind një djalë.
Djalin tim.
Vëllai i bijës sime të adoptuar.
Që do të thotë: ai është kunati i babait tim!
Sepse babai im është i martuar me bijën time në shpirt.
Që do të thotë…
Që djali im është edhe… daja im!
Mirë? Jo, nuk mbaron këtu. Mbajeni frymën!
Gruaja e babait tim lind një djalë tjetër.
Pra, vëllai im nga babai.
Por edhe… nipi im!
Sepse është djali i bijës sime të adoptuar.
Që do të thotë… që unë jam gjyshi i vëllait tim!
Dhe tani, le të flasim për gruan time, zoti psikolog!
Ajo është nëna e bijës sime të adoptuar.
Meqë ajo është nëna e njerkës sime — sepse ajo është e martuar me babain tim —
atëherë gruaja ime është gjyshja ime.
E nëse gruaja ime është gjyshja ime, atëherë unë jam…
nipi i gruas sime!
Dhe duke qenë njëkohësisht nipi i saj dhe bashkëshorti i saj…
Unë jam burri i gruas sime, nipi i saj…
por edhe… gjyshi i vetvetes!
A e kuptoni pse jam këtu, zoti psikolog?
Nuk kam nevojë për barna.
Kam nevojë për një hartë familjare… me GPS!
Po çmendem!
Dhe tani… nëse më thoni që “kjo është normale në disa familje”,
do ngrihem, do t’ju përqafoj…
dhe do ju quaj… tezja ime!
Psikologu (i tronditur, duke mbajtur kokën me duar):
Zotëri… pacientët zakonisht më drejtohen me ‘doktor’…
Por ti, lirisht më quaj… vjehërr!
Shqipëroi, e plotësoi dhe e përshtati nga gjermanishtja:
Lis Bukuroca
