Nga Massimo Gramellini, La Stampa
Gjatë mësimit fëmijët e një shkolle 9-vjeçare të San Francesco al Campo, në zonën e Torinos, filmojnë mësuesit me celular (përdorimi i të cilëve në klasë është rreptësisht i ndaluar, edhe pse në heshtje i lejuar) për t’i vendosur më pas në rrjetet shoqërore.
Profesorët ankohen dhe njëzet e dy teleoperatorë përfundojnë të përjashtuar përkohësisht nga shkolla. Shumë prindër ngrihen për t’iu bërtitur fëmijëve të tyre të paskrupuj? Kurre. Protestojnë për ngurtësinë e mësuesve: përse të mërziten për diçka fëminore, që në rastin më të keq do të përfundojë në sytë e disa miliona personave?
Me nxjerrjen të pafajshëm prej “qytetit dhe botës”, kryesisht botës, nga abuzimi në Istagram dhe facebook, kufizohet gjithnjë e më tepër sfera e sjelljes në shkollë atribuar fëmijëve të tyre.
Në qoftë se i japin një shpullë profesorit, faji është i profesorit, që nuk ka ditur të ngjallë tek nxënësi respektin e duhur.
Në qoftë se i vjedhin regjistrin, faji është profesorit, që e ka lënë në vend të dukshëm: një lloj nxitjeje për të kryer krim.
Por edhe nëse i vënë një dorë boje vaji mbi karrige dhe ai apo ajo ngjyen pantallonat apo fundin, faji është i profesorit, që nuk ka kontrolluar përpara se të ulej.
Dhe nëse i thyejnë kaviljen me një hu beseboll-i? Çfarë pyetje: faji është i profesorit, bile e të gjithë shkollës, që ka lejuar një send, i cili mund të përdoret për të goditur, të qarkullojë pa asnjë shqetësim nëpër korridore.
Nëse pastaj një engjëll i mamasë dhe babait merr dysh në të gjitha lëndët, faji është sigurisht dhe vetëm i profesorit, që nuk ka ditur të nxisë nxënësin që të ketë interes për mësimin.
Por, në realitet ka një faj, i cili nuk mund t’i jepet fëmijëve (dhe aq më tepër profesorit): që ata kanë të tillë prindër.
Përkthyer nga Artan Trebicka qe shkruan: Po përkthej më poshtë këtë artikull të jashtëzakonshëm të botuar në gazetën italiane La Stampa. Ju lutem shpërndajeni në të mirë të arsimit dhe të atyre, që mësojnë fëmijët tuaj.
