Nga Agim Xhafka
Im atë iku prej nesh kur mbushi 65 vjeç. Sapo kishte nisur moshën e gjyshit dhe unë maturuar si prind. Tek foto e varrit të tij qesh një burrë i ri,tek kujtesa ime shoku më i mirë. Babai nuk u plak dhe më mungon ai me bastun,me ulje ngritje ngadalë prej kolltukut,me kollitjet e moshës,gafat nga kapriçiot e kujtesës.
Nuk e kam atë me frymëmarrje të lodhur, as me ngjitje shkallësh duke iu zënë fryma. Se çdo moshë ka të vetat, por pleqëria e tij do më bënte mua babanë e babait tim. Se do merakosesha për të, do e kapja nga sqetullat për ta shtrirë kur të flinte, do i kujtoja orën e ilaçeve, do e mallëngjeja me ledhat që i do shfaqja. Se e donja,por dhe se ia kisha borxh.
Do i ktheja dashurinë që më dha ndër vite e vite.
Por ai nuk duroi. Deri ditën e fundit ishte në zyrë e afër mëngjesit iku sapo doli dielli. Pa dhënë shenjë e pa lajmërim.
Iku duke harruar se duhej të jetonte pleqërinë, provën e tij ndaj nesh.
Kur shkruaj këto radhë më vjen ndër mend Oriana Falaçi. E kapën gjermanët dhe do e pushkatonin. Nuk i vinte keq për jetën, por kishte maraz se po e privonin nga pleqëria. Donte ta jetonte atë pjesë. Patjetër.
Babai im fluturoi i ri. Sa doja që ta shihja plak. Bile sa më shumë plak. Eh,…
