Nga Neritan Sejamini
Kur një qeveri e shpjegon ekzistencën e saj përmes armikut ajo është shndërruar në regjim.
Këtë gjë e ka shprehur aq mirë Solzhenicini në letrën që i dërgonte Lidhjes së Shkrimtarëve Sovjetikë, pas përjashtimit të tij, ku ndër të tjera shprehej: “[A]rmiku” i përhershëm, i kudogjendur është një përligjie e volitshme e funksionit tuaj dhe vetë qënies tuaj. [S]i do t’ja bënit ju pa armikun?”
Imagjinoni një moment sikur kësaj qeverie t’i heqësh për një çast “armikun”—ose më saktë armiqtë e shumtë që ajo zbulon çdo ditë—si do t’ja bënte ajo për të justifikuar qenien e saj?
