Në fillim të viteve 1950 një studiues i quajtur Benjamin Kamrin po shqyrtonte shkaqet e prishjes së dhëmbëve. Për ta bërë këtë, ai iu rikthye një studimi shkencor, me minj laboratori. Ishte një nga eksperimentet më të çuditshme në historinë e stomatologjisë. Në mënyrë të veçantë, ai mori pjesë të vogla të lëkurës nga 2 minj dhe pastaj i vuri së bashku në vendin e plagës. Pas rreth një javë pasi ishin bashkuar, enët e gjakut të kafshëve filluan të bashkohen. Rezultati ishte dy minj, zemrat e të cilëve kishin derdhur gjak rreth një sistemi të përbashkët të qarkullimit të gjakut. Kjo gjendje e çështjeve quhet parabiosis.
Parabiosis funksionon më së miri për kafshët që lidhen ngushtësisht gjenetikisht. Duke bërë që minjtë të ndajnë gjakun, gjenet, dhe pastaj duke ushqyer kafshët një shumëllojshmëri të dietave, Kamrin shpresonte të provonte (atë që ai bëri) se kishte sheqer në ushqim dhe jo ndonjë mangësi të natyrshme në individë, që ishte përgjegjës për prishjen e dhëmbëve.
Megjithatë, njerëzit e tjerë e kanë përdorur këtë teknikë për të gjetur rezultate më strikte. Për shembull, densiteti i kockave të gjitarëve zakonisht bie me moshën. Tre vjet pas punës së Kamrin, një gerontolog i quajtur Clive McCay tregoi se lidhja e një miu të vjetër me një të ri rriti densitetin e eshtrave të pleqve. Në vitin 1972 një tjetër letër raportoi, se minjtë e moshuar, të cilët ndanë gjak me të rinjtë, jetonin 4-5 muaj më gjatë sesa minjtë e vjetër që nuk e kishin.
Vetë minjtë, jo çuditërisht, nuk ishin gjithmonë të prirur ndaj procedurës. Dokumentet e hershme përshkruajnë rreziqet e “sëmundjes parabiotike”, në të cilën sistemi imunitar i një kafshe rebelohet kundër gjakut të huaj.
Këto ditë, megjithatë, janë kthyer një varg zbulimesh të kohëve të fundit duke sugjeruar se brezat e mëparshëm të hulumtuesve ishin në diçka. Gjaku i kafshëve të reja, me sa duket, mund të jetë në gjendje të përmirësojë së paku disa nga efektet e plakjes. Dhe kjo teknikë po premton mjaftueshëm që të ketë nxjerrë provat klinike njerëzore./360grade.al
