Nga Indro Montanelli
Kjo e të marrurit me fjalë nuk është vetëm vesi i klasës politike. Eshtë një ves i të gjithë italianëve. Në çfarë do lloj vendi, rrethane dhe ambienti shoqëror, çorba e gjuhës tonë është përherë e gjatë.
Për të thënë një gjë, ne përdorim dyfishin e fjalëve të një anglezi ose një francezi. Ne mund të shprehemi në një mënyrë shumë më të thatë, siç bënin edhe shkrimtarët e 1500-ës, Makiaveli, Guiciardini dhe kështu me radhë, dhe kjo ndodhi atëherë vetëm se ne vendosëm të themi se çfarë mendojmë.
Por fakti është se ne italianët dhe politikanët në veçanti, nuk flasim dhe nuk shkruajmë për të thënë atë që mendojmë, por për ta fshehur, ose të paktën për ta mbuluar, në mënyrë që të jemi të përgatitur, nëse është e nevojshme, për të provuar se nuk donim të thonim atë që të tjerët kujtuan se kuptuan, por diçka ndryshe, ndonjëherë dhe të kundërtën.
2 dhjetor 1981
(Shqipëroi: Brizida Gjikondi, bota.al)
