Lacan-i në mënyrë periodike e identifikon veten si një materialist, duke lënë të kuptohet se ai është i prirur në drejtim të materializmit historik dhe dialektik të frymëzuar nga marksizmi në veçanti. Për më tepër, ai tregon se një nga detyrat e mbetura thelbësore që u drejtohet materialistëve bashkëkohor është çuditërisht jo e plotë dhe e vështirë ku duhet të luftojnë rrënjësisht për të sekularizuar materializmin, për ta pastruar atë nga mbetjet e religjioneve që fshihen brenda kufijve të saj të padukshëm. Prania historike siguron ndoshta dëshminë më të mirë në çështjen kyçe për këtë: “konsumatori bashkëkohor (i vonë) kapitalizmi e shtyn përpara në drejtime historike në mënyrë të pjesshme pjesërisht në bazë të asaj se si vazhdimisht prodhon pakënaqësi dhe mungesa.”
Për më tepër, ndjeshmëritë lakaniane nxisin për memorizim madje edhe në nivelet evolucionare dhe neuro-shkencore, mosbarazinë konstitucionale dhe mosfunksionimin e qenies njerëzore, deri në kockat e zhveshura, bazat e mishit të parëndësishëm në fiziologjinë e këtyre qenieve.
Nëse lakanianizmi duhet të arrijë detyrën e transformimit të vetvetes në një kornizë teorike të shëndoshë sekulare të integruar me materializmat historik dhe dialektik të përcaktuara fillimisht nga Marx-i dhe Engels-i, duhet të bëjë paqen e saj me neuroshkencat dhe teoritë evolucionare në mënyrë që në ditët e sotme të jënë më të lehta të kuptueshme. Një materializëm ekzistencial i pozicionuar në kryqëzimin mes shkencës dhe psikoanalizës, një materializëm në të cilin shkenca gjithashtu i jep besim të vërtetë përparësisë së ekzistencës së supozuar mbi thelbin është një mundësi e vërtetë në ditët e sotme.
Duke filluar me Freud-in me grumbullimin e asaj që shqetëson psikoanalizën ambivalenca e tij apelon në një “trashëgimi arkaike” filogjenetike. Si subjekt i spekulimit metapsikologjik mbi një pajisje shpjeguese të nivelin të praktikës klinike Freud-i shkon aq larg sa skanon teorinë e rikapitullimit të thënies së Ernst Haeckel të rikapitullimit ontogjenetik (onto-qenie; gjenetika-lind, pjell,) filogjenetik (nga latinishtja mësimet mbi evolucionin). Filogjenetika dhe ontogjenetika janë të punësuara përmes koncepteve analitike freudiane si të kundërtat e kuptimeve shkencore bashkohore ashtu siç Daniel Lord Smail (Frank B. Baird) sqaron se selektimi natyror lejon organizmave hapësirë të pafund për variacione të ndryshme por këto variacione janë infinite me kompletin dhe përmbajtjen filogjenetike që kanë zhvilluar rrjedhen e sipërme. E para përcakton atë që nuk mund të jesh, kjo e fundit përcakton një pjesë të asaj që je.
Nga ana tjetër, rezervimet e Freud-it lidhur me hipotezat filogjenetike dëshmohen jo vetëm nga provat tekstuale – fakti që ai nuk e publikon letrën e tij meta-psikologjike të fokusuar në hipoteza të tilla (të titulluar “Përmbledhje e Transferimeve Neurotike”) dëshmon hezitimin e tij (një kopje të këtij dokument i humbur u zbulua nga Ilse Grubrich-Simitis në vitin 1983). Ana negative e ambivalences së Frojdit kundrejt filogjenetikës vjen përmes disa rasteve. Studimi i rastit të Njeriut Ujk, megjithëse duke mbajtur një rast të rekursit ndaj pretendimit të rezervuar i kolektorit të lashtë të përvojave njerëzore të njeriut sigurojnë materiale të bazuara në operacione kur historia e jetës ontogjenetike të individit nuk arrin të sigurojë psikikë me një material të tillë. Freud e shpreh këtë skepticizëm duke thënë se kjo është pyetja më delikate në të gjithë fushën e analizës psikoanalitike.
Ai nuk kërkon kontributet e Adler ose Jung që t’a konsiderojnë këtë çështje me një sy kritik, dhe të mbajnë mend se mundësia që kjo analizë e vë përpara si përvoja e harruar e fëmijërisë mund të bazohet në fantazitë e krijuara në raste të ndodhura vonë. Më vonë, në ‘The Ego dhe Id’ (1923), ai bën lojë të ngushtë intelektuale me filozofinë. Me përmendjen e filogjenezës lindin probleme të reja, prej të cilave dikush tenton të tërheqë me kujdes mbrapa por nuk ka shumë ndihmë për të. ‘Nga Historia e Neurozës Foshnjore’, teza që parashtronte ekzistencën efektive të një trashëgimie arkaike filogjene nuk është në mënyrë të drejtpërdrejtë në pyetje; në të vërtetë, është folur siç është përcaktuar. Megjithatë, duke pasur parasysh se Freud gjeti një tjetër reciprocitet midis filogjenetikes dhe ontogjenenetikes, kështu që i pari është i kundërt ndaj këtij i projektuar nga ky i fundit – kjo tregon se faktorët që kanë të bëjnë me dimensionin ontogjenetik mund të sjellin implikime për dimensionin filogjenetik.
Jo vetëm që një skepticizëm i shëndetshëm është i garantuar kur përballen permes analizës me gjurmët e fantazive të pandërgjegjshme që me sa duket vijnë nga ngjarje shumë të hershme të jetës, domethënë, në parahistorinë e një personi – dyshime serioze që duhet të argëtohen si reagim ndaj tabelave narrative që supozojnë me saktësi që të përshkruajnë problemet e përbashkëta të njerëzimit që kalojnë shumë kohë më parë, domethënë, në parahistorinë e grupeve ndër-individuale. Shkurtimisht, Freud-i nuk ka asnjë arsye të mos përmbajë të njëjtat rezerva në lidhje me filogjenetiken që ngre, në lidhje me ontogjenetiken. Rezervat lidhur me retrospektivën në sipërfaqen ontogjenetike kanë vetëm disa faqe pas një vendosje në dukje mjaft të sigurtë, nocioni i trashëgimisë arkaike ndoshta si një zhvendosje e pasigurisë. J. Lacan shkurton nyjën e raportit ambivalent të Freud-it me gjërat filogjenetike duke i pakësuar më shumë ato.
Ndryshe nga Freud-i, ai nuk ka simpati për idenë e ontogjenetikës që e rikapitullon filogjenetikën. Për një mendimtar të angazhuar për një koncept të historisë individuale dhe kolektive si lëvizje thelbësisht të shkëputur, si e ngulitur dhe e shënjuar me thyerje dhe prerje të mprehta që pengojnë qëndrueshmërinë përmes përsëritjes së ndërprerjeve të pariparueshme, Lacan zbulon supozimin e dyshuar të një vazhdimësie substanciale thelbësore, që qëndron në zemër të shtresës ontogjenetike-filogjenetike, një shtresë që ai e sheh si të pandashme nga një shtresë problematike. Në një moment, ai e krahason versionin e rikapitulimit të lidhjes ontogjenetike-filogjenetike me doktrinën racionaliste sokratiko-platonike të reminishencës, një doktrinë epistemologjike duke qëndruar në një teori ontologjike të një shpirti të unifikuar (psychê) të harmonizuar në polisin organik, kozmosin përmbytës dhe qiellin e përjetshëm të formave të pastra.
Agjenda e kësaj ndërhyrjeje është, në thelb, e thjeshtë: të sfidojë ndalimin lakanian të spekulimeve filogjenetike në metapsikologjinë psikoanalitike (kjo përfshin ndalimin e përsëritur të Lacanit për të kërkuar origjinën e gjuhës). Siç do të shihet, duke bërë kështu, nuk do të thotë të mendosh pa miratimin e versioneve më të ashpra dhe më të dyshimta të spekulimeve të tilla të artikuluara nga Freud-i; nuk është sikur filogjenetika konceptuale terminologjia dhe domosdoshmëria të jetë e lidhur me një rikapitulimin të stilit Haeckel që automatikisht përfshin vazhdimësinë dhe qëndrueshmërinë e një tërësie themelore, makrokozmike, një njëshmëri të madhe si ‘zinxhiri i madh i qenies’. Progresiviteti relativisht i kohëve të fundit në fushat përkatëse (biologjia dhe degët e tij në radhë të parë), argumentet e dendura të Lacan-it kundër hetimeve në origjinën dhe burimet arkaike janë shumë më pak bindëse se ato që ishin dikur.
Libri i rëndësishëm dhe intrigues i historisë së Harvardit Daniel Lord Smail në historinë e thellë do të luajë një rol kyç në rivlerësim kritik të filogjenetikës në lidhje me teorinë Lacan-it. Kryerja e misionit për të krijuar një aparat teorik ateist dhe materialist lakanian kërkon detyrimin e psikoanalizës dhe shkencave të jetës dialektike të ndërthuren mes veti. Por, për sa kohë që këto llogari ontogjenetike marrin si të mirëqenë veprën e krijuar të skelave trans-individuale socio-linguistike që ekzistojnë para ekzistencës të entitetit të gjallë të hedhur në proçeset e subjektivizimit, çështja e këtyre strukturave kolektive historiko-përfaqësuese vetë janë të përshtatshme dhe duhet të sillen në orbitën pothuajse natyraliste kështu që strategjitë biomaterialiste të shpjegimit mbeten të hapura.
Një teori ontogjenetike e formimit të subjektit të përpunuar në interseksionin e psikoanalizës frojdiane-lakaniane dhe shkencat e jetës nuk duhet të presupozojnë në heshtje, në sfondin filozofik, enigmatik, të pamundur për t’u parë nga një simbolikë. Vështirë se bëhet ndonjë pozitë që pretendon të jetë një hetimet idealiste, imanente dhe ateiste të orientuar në mënyrë shkencore në shfaqjen e hershme të dimensioneve siç duhet përfaqësuese e njerëzimit (dmth, hetimet në filogjenetikë) duhet të ndiqen dhe integrohen në teori analitike. Lacan-i e pranon hapur se “është i interesuar për parahistorinë”, më vonë ai e bën të qartë se në përputhje me një pikëpamje shumë standarde midis vetë historianëve, ai privilegjon shpikjen e të shkruarit duke përcaktuar kufijtë midis parahistorisë dhe historia e duhur.
Edhe më vonë, në ‘L’étourdit’, Lacan-i flet për ‘mjerimin e historianëve’ si kufizimi i tyre në hetimin e “dokumente të kuptimit” (dmth shkrimet nga të cilat mund të kenë kuptim, në lidhje me të cilat ata mund të krijojnë një bindje dhe/ose konceptim). Një nga parimet e Lacan-it që pohohet rregullisht përgjatë hapësirës së gjërë të itinerarit të tij intelektual është se konstelacionet e regjistrit të tij të simbolikës duhet të trajtohen si gjithmonë-tashmë të dhëna, realitete të vendosura para çdo ekzistimi të çdo subjekti të veçantë. Ai e përshkruan dimensioni simbolik si ‘gjithë rendi simbolik, origjinal një mjedis ku ky dimension’ tërësisht përfshin ato qenie të gjalla të dorëzuara në subjektivitet, jo vetëm përreth tyre, por duke i mundësuar format e tyre të jetës për të filluar.
Duke bërë thirrje për autoritetin e Heidegger-i (dikush që mishëron çdo gjë, përveç një Marx-i të inspiruar nga materializmi historik/dialektik që i është besuar shkencave fizike dhe eksperimentale të modernitetit), Lacan-i pohon se ‘gjuha është para njeriut, e cila është e dukshme. Jo vetëm që njeriu është lindur në gjuhë, pikërisht ashtu siç ka lindur në botë, por ai lind nga gjuha’. Lacan-i, duke u përpjekur të mbrojë ndalesën e tij të pyetjeve që shqyrtojnë origjinën e gjuhës në baza epistemologjike, ndonjëherë shpërthehen ndaj njëra-tjetrës shtresat epistemologjike dhe ontologjike të reflektimit pa shpjegime dhe justifikime eksplicite. Theksimi ontologjik nën ndikimin heidegerian është në paragjykim, me qenien njerëzore qua parlêtre (duke folur) që ka për shkak të ekzistencës së ti/saj në ekzistencën e përjetshme të mëparshme simbolike të madhe në të cilën ai është hedhur.
Ngjashëm, Lacan-i diku tjetër pretendon se “antropologjia më e mirë nuk mund të shkojë më tej sesa të bëhet njeriu duke folur“. Fakti që Lacan-i nuk e kufizon veten vazhdimisht në një epistemologji të stilit kantian/wittgenstein, në të cilën shtëpia e burgut të gjuhës (marrë hua një frazë nga Frederic Jameson) përcakton kufijtë që e bëjnë një linguistikë të paarritshme në dijet e konstituara dhe të ndërmjetësuara në mënyrë gjuhësore është shfaqur në deklarata si ‘realiteti është në fillim i shënuar nga nihilizmi simbolik’ dhe ‘universi simbolik ekziston së pari’ dhe se universi i vërtetë vjen për t’u vendosur poshtë në brendësi të tij”, Lacan-i përsëri riorganizon një nga aksiomat e tij shpalljen e duhur, ‘Në fillim ishte fjala’, ai insiston që “është një fillim enigmatik”.
Vendosja e rendeve socio-simbolike si kuptues dhe sistemues gjuhësor-institucional, jepet në një linjë e argumentimit të nënvizuar nga Lacan-i tregton në heshtje premisën e Frojdit se njëri është në gjendje të lëvizë mbrapa dhe mbrapa midis ontogjenisë dhe filozofit, në mënyrë që gjetjet në një nivel mund të aplikohen në nivelin tjetër. Gjatë gjithë mësimeve të tij, Lacan-i pretendon se, ajo që vjen përpara marrjes së gjuhës nga i riu, që është objekt i rilindur, është i aftë të jetë (gabimisht) i recensuar ekskluzivisht përmes retrospektiva që rrjedhin dhe kushtëzuar nga konteksti ‘verbal’, qeniet që flasin për të kuptuar atë që ata ishin përpara këtij subjektivizmi linguistik, janë të destinuar të projektojnë dhe të mbesin të mbingarkuara më kot për të arritur një transcendencë të paarritshme.
Kufizimi metodologjik që mbart mbi ontogjenetikën se shfaqja e zgjatur e përkohshme zbatohet edhe nga Lacan-i në çështjet që kanë të bëjnë me filogjenetikën. Një nga ironitë në kontekstin aktual është se ky veprim, pjesërisht, supozon dhe pranon paralelizmin reciprok të pasqyruar midis filogjenetikës dhe ontogjenetikës të propozuar nga Freud-i, pasi angazhimi dhe ekuivalenca e supozuar midis foshnjave pa fjalë dhe qenieve njerëzore arkaike është bërë jashtëzakonisht e diskutueshme dhe e debatueshme.
Lacan-i vetë herë pas here shpreh mendimin në lidhje me gjuhën që ‘kjo kurrë nuk mund të ketë qenë atje, kjo ka ekzistuar që nga fillimi’. Prandaj, një interpretim i besueshëm i këtij pasazhi është se në tension me pretendimet e tij më të forta ontologjike për origjinalitetin fillestar dhe origjinal të ‘fjalës’, ai është në këtë rast i kënaqur për të pushtuar me një pretendim të dobët epistemologjik për efektin që fillestarët ardhja e ‘rendit struktural’ të simbolikës të madhe të krijojë të tjera transcendenca kantiane të tipit i domosdoshëm/iluzion, një mirazh në të cilin ky rend duket si gjithmonë-tashmë i pranishëm.
Lacan-i kthehet në temën e burimit të rrënjës së gjuhës: “Mendoni për origjinën e gjuhës. Ne imagjinojmë se duhet të ketë qenë një kohë kur njerëzit në këtë tokë filluan të flasin. Pra, pranojmë një shfaqje. Por, nga momenti kur struktura specifike e kësaj shfaqjeje kapet, e gjejmë absolutisht të pamundur të spekulojmë për atë që e parapriu, përveçse me simbolet që ishin gjithmonë të zbatueshme. Ajo që duket të jetë e re në këtë mënyrë gjithmonë duket se shtrihet pafundësisht në përjetësi, para vetes. Ne nuk mundemi, nëpërmjet mendimit, të shfuqizojmë një rend të ri. Kjo vlen për çdo gjë, përfshirë origjinën e botës.”
Historia njerëzore para shfaqjes së gjuhës si fjalim, për Lacan-in, pothuajsë reale është e pamundur. Filogjeneza arkaike filozofike, megjithëse pranohet të ekzistojë, nëse vetëm si një ekzistencë fantazmë jashtë fushës së ekzistencës së pranuar (p.sh. qenia e ekzistencës siç është e përbërë nga Logosi) është jashtë, epistemologjikisht kufizohet jashtë kufijve para kohe, një reale përtej realiteteve imagjinare dhe simbolike të qenieve të të folurit. Për më tepër, duke ndjekur nga afër gjurmët e Kantit, Lacan-i pretendon se përpjekjet spekulative të paligjshme për të kapërcyer kufirin e kufizuar në mënyrë gjuhësore midis parahistorisë si prelinguistikë dhe asaj historiko-gjuhësore gjenerojnë fiksionet dhe fantazmat. “E kuptuar mirë, çështja e origjinës së gjuhës është një nga ato subjekte që më së miri u jepen delireve të organizuara, kolektive ose individuale.
Gjuha është atje. Është një emergjencë. Tani që ajo ka dalë, ne kurrë nuk do të dimë më parë se kur dhe se si u kërcënua, as se si gjërat ishin para se të ishte.” Në seminarin e shtatëmbëdhjetë, Lacan-i referon, ‘ne të gjithë e dimë se për të strukturuar njohuritë siç duhet duhet të braktisësh çështjen e origjinës’, veçanërisht ‘origjinën e gjuhës’. Në seminarin e tetëmbëdhjetë, Lacan-i ia atribuon përparimin e tij historik të bërë nga gjuhësia në braktisjen e kësaj disipline, në shekullin XIX të problemit të burimeve historike fillestare të gjuhëve, në këtë mënyrë i pret lamtumirë në “periudhen e mitizimi gjenetik”.
Njohuria nuk merr askend nëse humbet kohën e tij të çmuar duke u ngatërruar në pamjen e halucinacioneve, imagjinatave. Duke iu kthyer çështjes të absolutizmit të pakualifikuar të Lacan-it (ne kurrë nuk do të dimë më kurrë ‘) ai i paraqet butësisht kualifikimet në raste të tjera. Ai flet për një kuptim konceptual të lindjes së gjuhës në një mënyrë të kushtëzuar (‘nëse’) dhe zëvendëson ‘gjithnjë’ me ‘për një kohë të gjatë’ (‘nëse kishim një ide se si lind gjuha – diçka që ne duhet të heqim dorë nga çdo njohuri për një kohë të gjatë’).
Njohuritë mbi origjinën e gjuhës mund të përfshihen në mënyrë retroaktive nga brenda dhe jashtë gjuhës, dhe, në vitin 1967, Lacan-i e riartikulon veten kështu: “Mos e imagjinoni se njeriu shpiku gjuhën. Ju nuk jeni të sigurt për këtë, nuk keni prova, dhe nuk keni parë asnjë kafshë njerëzore para jush Homo Sapiens si ky.” Kjo nuk do të thotë se kjo është një ndalim që do të ishte e nevojshme si përgjithmonë, por është e mençur të mos tregohen përralla, dhe gjithnjë tregohen tregime të fabrikuara në nivelin e origjinës. Përveç kësaj, nëse kufizimet prodhuese për fusha të caktuara (për shembull, gjuhësia dhe/ose psikoanalizë) janë të zbatueshme dhe të favorshme për fusha të tjera është shumë e diskutueshme.
Lidhur me këtë dhe në një nivel intra-psikoanalitik, qoftë një limit (metodologjik/epistemologjik) i përshtatshëm për analizat klinike (në të cilat ontogjeneza mbizotëron) drejtpërdrejt dhe si një gjë e natyrshme mban për metapsikologji analitike është gjithashtu e ndjeshme ndaj mosmarrëveshjeve të ashpra. Për të qenë më i saktë, edhe nëse Lacan-i ka deklaruar se ateizmi psikoanalitik garanton se përmbajtja e teorizimeve të tij në lidhje me ontogjenetikën dhe filogjenetiken janë laike, mund të pranohet se tiparet vendimtare formale të këtyre teorizimeve të njëjta janë larg nga ato laike, në fund të fundit duke arritur në gjurmët e maskuar të një teologjie tradicionale, konservatore. Këtu, Lacan-i bie viktimë e një kurthi që ai vetë e heton më mirë se kushdo tjetër, ateistët, të cilët në mënyrë të zhurmshme bien në vdekjen e Perëndisë, zakonisht kanë tendencë të injorojnë modelet në të cilat, siç e thotë Lacan-i, “Perëndia është i pavetëdijshëm”, nga pikëpamja e psikoanalizës, aq më pak një beson që vetë besohet, ka më shumë të ngjarë që besimet e tij të vazhdojnë pikërisht duke mbetur pa ndjenja dhe paanalizuar.
Një analizë e Lacan-i, si ateistë në mënyrat në të cilat insiston që të gjitha analizat e vërteta të denjë për emrin duhet të jenë, kërkesat duhet të rrjedhin dhe likuidimin e investimeve të vetëdijshme dhe të pavetëdijshme kokëfortë teologjike dhe fetare. Kjo do të thotë, nëse Lacan-i është i sinqertë në thirrjen e tij për t’u mbledhur ndjekja e përpjekjes së vështirë dhe shumë të përfunduar të laicizimit të materializmit, pastaj besnikëria ndaj këtij dikton duke iu nënshtruar kritikave të pamëshirshme ata që të tjerë devijojnë nga kjo rrugë përpjetë.
Lidhur me nocionin e materializmit, historia e shenjtë shihet si një rritje të një onto-teologjisë, ajo lidhet me një dualizëm ontologjik idealist. Descartes :”… kronologjia e shkurtër e tregimit historik standard të shek. XX u ndërtua në një dallim të ngurtë kartezian midis mendjes dhe trupit: trupi mund të jetë i vjetër, por mendja, për të gjitha qëllimet dhe qëllimet, është e re. Kjo është arsyeja pse kronologjia standarde historike e përdorur në kultura është ndikuar nga judeo-krishterimi, duke filluar si ajo e rreth 4000 para Krishtit, mund të përballonte historinë e thellë të njerëzimit”. Lehtë mund të zëvendësohet ‘parlêtre’ për ‘mendje’ për të prodhuar një riformulimi të saktë i disa ndjenjave anti-filogjenike të Lacan-it. Siç shihet, Lacan-i pranon se njerëzit si organizma biologjikë (si trupa) kanë ekzistuar gjatë sesa shtrirja relativisht më e shkurtër e historisë së regjistruar, domethënë, historia e shkurtër / e shenjtë e bazuar vetëm në mbetjet socio-gjuhësore.
Përveç “inercionit” të besimeve të pandërgjegjshme në historinë e shenjtë, besimet dëshmuan nga format, kritikat e Lacan-it të arsyetimit filogjenetik në bazë të epistemologjisë janë të njëjtat kundërshtime të bëra nga historianët e përshkruar në librin e Smail-it, të cilët u ngritën në kronologjinë e shkurtër jo-aq laike. Ashtu si Lacan-i këmbëngul se historia duhet të fillojë me ‘Fjalën’ d.m.th. ‘Fryma e Shenjtë’, kufizimet epistemologjike të subjekteve historikisht të ndërgjegjshëm si qenie e të folurit gjithmonë – tashmë të përfshira në konstelacionet socio-gjuhësore. Prania historike siguron ndoshta dëshminë më të mirë, çështjen kyçe për këtë, konsumatori bashkëkohor (i vonë) kapitalizmi e shtyn përpara në drejtime historike në mënyrë të pjesshme pjesërisht në bazë të asaj se si vazhdimisht prodhon pakënaqësi dhe mungesa.
Për më tepër, ndjeshmëritë lakaniane nxisin për mbajtjen në mendje, madje edhe në nivelet evolucionare dhe neuro-shkencore, mosbarazinë konstitucionale dhe mosfunksionimin e qenies njerëzore, deri në kockat e zhveshura, bazat e mishit të parëndësishëm në fiziologjinë e të këtyre qenieve. Një materializëm ekzistencial i pozicionuar në kryqëzimin mes shkencës dhe psikoanalizës, një materializëm në të cilin shkenca gjithashtu i jep besim të vërtetë përparësisë së ekzistencës së supozuar mbi thelbin, është një mundësi e vërtetë në ditët e sotme.
Në mendjen e Lacanit, perspektivat filogjenetike që ai refuzon janë të ndërlidhura me evolucionizmin, është i lidhur për të me një metafizikë të përkohshme dhe substanciale spontane, duke theksuar butësinë, gradualitetin, vazhdimësinë dhe orientimin teleologjik, kuptohet me forcë në vazhdimësinë kundër mosinterpretimit, si konsideratat psikoanalitike dhe shkencore bërtasin për një dialektikë në të cilën ndërprerjet e llojeve të ndryshme mbeten pjesë e historise.
Nëse lakanianizmi duhet të arrijë detyrën e transformimit të vetvetes në një kornizë teorike të shëndoshë sekulare të integruar me materializmat historike dhe dialektike të përcaktuara fillimisht nga Marx-i dhe Engels-i, duhet të bëjë paqen e saj me neuroshkencat dhe teoritë evolucionare në mënyrë që në ditët e sotme të jenë më të lehta të kuptueshme.
