Luis është ai fëmijë që ulet gjithmonë në bankën e fundit të klasës së tij dhe ul kokën kur shokët e klasës tallen me të. Ai përpiqet të mbulojë dhimbjen e të qenit i padashur. Këpucët e tij janë të hapura si gojët që bërtasin nga uria. Babai i Luis vdiq para se ai të lindte. Pas vdekjes së babait të tij, familja e babait e përzuri nënën e Luis. Gruaja e gjorë u kthye në shtëpinë e prindërve të saj. Një tërmet tronditi fshatin ku jetonin ata. Gjyshërit e Luis vdiqën në rrënojat e shtëpisë së tyre të shkatërruar nga tërmeti. Luis dhe nëna e tij mbetën gjallë, sepse ata kishin shkuar për të vizituar një hallë të sëmurë në fshatin tjetër.
Nëna e tij, pas vdekjes së prindërve të saj, mbeti vetëm pa ndihmën e askujt. Ajo mori djalin e saj dhe ata u vendosën në qytet. Ata nuk kishin as para ose ku të shkonin për të fjetur. Në fillim, nëna e tij gjeti punë në një lavanderi. Ata jetonin në një apartament të vogël, ku gjithçka që binte jashtë, hynte brenda. Luis ishte një fëmijë shëndetligë dhe nëna e tij shpenzonte shumë para për shërimin e tij. Në mbrëmje, ajo bënte qëndisje dhe kur nuk punonte në lavanderi, ajo pastronte shtëpitë e pasura të qytetit. Luis, ky fëmijë i vetmuar gëlltiste dhimbjen e tij duke i premtuar vetes se një ditë ai do të ecte përpara në jetë dhe kjo jetë e vështirë do të ishte një ditë një kujtim i largët për të. Ai ëndërronte të bëhej mjek për t’u kujdesur për ata në nevojë, për të shëruar plagët e trupit dhe të shpirtit. Ky fëmijë, i poshtëruar nga të gjithë, doli i pari i klasës. Ai vazhdoi shkollën duke studjuar edhe me qirinj, sepse nëna e tij nuk kishte para të mjaftueshme për të paguar faturën e energjisë elektrike. Ai shtrëngonte dhëmbët për ti thënë dhimbjes se ai ishte më i fortë se ajo. Luis punonte, ai bënte një mijë punë të rastësishme për të paguar studimet e tij në mjekësi. Më në fund, ai e realizio ëndrrën e tij, ai u bë doktor … dhe ishte studenti më i mirë i vitit të tij. Atij i propozuan të punonte si mjek në spitalin më të mirë në qytet, por ai refuzoi. Ai pranoi të shkonte në Afrikë, në një vend të shkatërruar nga lufta civile. Qëllimi i tij ishte të kthente buzëqeshjen dhe shijen e jetës njerëzve të pafat. Atje, ai takoi shumë njerëz të harruar nga kjo botë egoiste që vetëm shikon veten e saj. Çdo ditë, ai shikonte një djalë të vogël që vinte në qendrën shëndetësore të fshatit dhe kërkonte mjekim për nënën e tij të sëmurë. Ai i afrohet atij për të mësuar më shumë. Djali i vogël i thotë atij se jeton vetëm me nënën e tij që është shtatzënë dhe shumë e sëmurë dhe ajo nuk mund të lëvizë. Babai i tij vdiq, u vra në luftën civile që po e ndante vendin. Ai ishte vetëm në këtë botë me nënën e tij. Sytë e Luisit u mbushën plot me lot. Ai punonte shumë në fshat. Ai udhëtonte në vend për të hapur qendra ambulatore të tjera për të trajtuar të sëmurët. Ai thante lotët e fatkeqve. Ai u tregonte atyre se jeta është e bukur dhe e çmuar edhe kur errësira e bën atë vështirë. Edhe kur jemi në fund të humnerës, rrezet e diellit nuk janë larg … Ditë më të mira po vijnë në horizont. Ngrihuni, ngrihuni, i thoni vetes:
“Jeta është e vështirë për mua, por unë do ta zbus dhe nuk do të dorëzohem. Unë do të dalë fitimtar në këtë betejë kundër fatit të keq “. Luis kujdesej për kaq shumë njerëz të sëmurë. Ai lehtësoi dhimbjen e tyre, por ai i bëri të mirën më të madhe shpirtit të tij. Ai është më e bukur tani. Gruaja e re afrikane, fëmija e të cilit vinte në klinikë për të kërkuar ilaçe për të, lindi një djalë tjetër. Ajo e quajti atë “Diell”. Duke parë sytë e të porsalindurit, ajo pa të ardhmen e vendit të saj, një vend që shpresonte të ringjallej, të rikthehej në jetë, ku njerëzit të gjenin dinjitetin e humbur dhe të jetonin të lumtur së bashku. Ky djalë i vogël i quajtur “Diell” do të jetë e ardhmja e kësaj bote që me këmbëngulje kërkon “Lirinë, barazinë dhe vëllazërinë”.
