Ti s’e kupton ç’do të thotë të jesh i huaj
në një vend të bukur e magjepsës si ky,
të të mungojë gjithçka, tek e fundit asgjë:
një copë kartë me emrin “leje qëndrimi”.
Ti s’e ke provuar të ecësh si hije në rrugë,
sepse emri yt s’ekziston në asnjë zyrë,
shikon ëndrrat të shkelen nën hapat e tu,
asnjëri emrin nuk ta shqipton, je anonim.
Të ëndërrosh syhapur të takosh të afërmit,
të mund të kthehesh veç njëherë në atdhe,
ta ndjekësh me vështrim një avion në qiell,
të flesh pak, se ankthi dhe malli nuk të lenë.
Ti s’ke provuar të të shtyjnë me forcë duart
e ushtarit në postbllokun që ndan kufijtë,
nëse një çast në sy do të guxosh ta shikosh,
atje zemërimi shkrep porsi një shkëndijë.
Ti nuk di se ç’do të thotë të nënqeshin me ty,
teksa fjalën e duhur rrekesh ta gjesh më kot,
se si ndihesh i vogël, pa vlerë, vetëm një hiç
e dëshiron në çast të zhdukesh nga kjo botë.
I dashur, ti s’mund ta kuptosh edhe sikur
pranë zjarrit të flas pareshtur natë e ditë,
se vuajtja nuk ka zë, as dhimbja gjithashtu,
ç’do të thotë të jesh i huaj, ti s’mund ta dish.
