Nga Petrit Ruka
Ç’bëmë ashtu, o Zot i Madh,
Atë natë tek klasë e tetë,
Përmbi hartën e Ballkanit
Prishe vajzërinë e shkretë.
Ç’bëmë ashtu, o qiell i madh,
Pranë gjolit mbi Janinë,
Dy mësues të çmendur fshati
Ç’e përgjakën gjithë Greqinë.
Gjithë lumenjtë e katër dete
Poshtë kofshëve morën flakë,
Që nga Trojë e vajzërisë
Ti u ktheve në Itakë.
Njëri gji përmbi Bosfor,
Si xhamisë Sulejmanie,
Shtatëqind herë i putha pragun
Pa kuran e pa tespije.
Tjetrit – kishë pëmbi Lubjanë,
I këndoja psallme murgu,
E shkallmoja si kambanë
Me gishtrinjtë si maja sfurku.
Përmbi tokën paqerremë,
Që mban emrin- helm Ballkan,
Nën dy kryqet tanë prej mishi
Një nga një kufinjtë ranë.
Ç’bëmë ashtu, o Zot i Madh,
Pranë gjolit mbi Janine,
Dy mësues të varfër fshati
Ç’e përgjakën gjithë Greqinë…
