Jam molisur nga udhëtimet e gjata,
N’pritje t’këngës Çamëria shurdhër fle
Unë thyej kufi shtetesh e futem n’atllase
Më thuaj ku të lashë? Të pyes ku më le?
Me vizën e kuqe n’indeksin e kaftë
Për disa muaj do çmallemi në valë
Ty çame e njomë vesa mos te raftë
Shqip kur më pyete:_”Si të thonë,or djalë?”
Unë emër Orienti, ti paksa Helenase
Gjurmonim rrënjët në buzë të detit,
-Jam deg’e degdisur,-the,-s’jam Kretase
-Shikim’ i parë si goditje e tërmetit!
Tok takuam Nolin ne teatrin antik
Dramë arvanitase luante çuditërisht
Loti i vakët mbi faqe të rrëshqet
Kodi i gjakut tuaj foli arbërisht.
-Ç’ke zemër të pyeta me qetësi
-Duke ndjerë tënden zbrazëtirë-hon
-Fjala zemër, si në shqip u gjegje
-N’asnjë gjuhë BESA nuk tingëllon!
U njohëm që të vuajmë,apo kush na ndau?
Ti ngele në ishull,unë kthyer n’atdhe
U dogjen dhe letrat,syri shqip qau
S’më kujtohet ku të lashë? e di ku më le!?
Në fillim të kthimit e mora disi lehtë
Madje s’thosha dot as fjalën “dashuri”
Por tërësisht i qullur nga stuhia jote
Thellë në zemrën time po ndjeje mërdhi!
Mbaje premtimin me forcën e dëlirësisë
Letrat e malluara si rërë e zhuritur
Ruaje emrin tënd Eli e Çamërisë
E yllta ime arbëreshë gjakshprishur!
Nëse më pret diku, pse këtë s’ma the
Nuk di që të lashë,nuk di që më le
Nëse më lexon, të lus për një Ftesë
Çamërisht më fto kurrë të mos vdes.
Atje do të vij prap në një ditë gushti
Trageti i fundit do më sjellë në Kretë
Të të gjej gjurmët në hirin nga prushi
Apo vetmin të zgjoj në plazhin e shkretë!.
HASAN QYQALLA
