Pulitje sysh
Retë elegante vërshonin
mbi pandeminë e hipokrizisë.
Shpirtrat – të dehur pas epshesh tokësore
Mbyteshin në përqafime
të boshatisura dashurish.
Tronditëse…!
Sy të perënduar,
në ngërçe klithmash shurdhuese.
Dhe retë të mbarsura
me lutje të ngërthyera
botën gllabëronin,
në një pulitje sysh.
Epoka e dinozaurëve
Më mbaruan fjalët…
Tek ti u përmbytën
çastet dehëse të lumturisë.
Po iki…
Perënditë verbohen
nga vozitja hënore mbi ujëra të akullema.
I ngjaj muzgut të përgjumur,
trishtimit kapriçoz,
puthjes së lamtumirës.
Edhe dueli zemër – mendje u shua…
nga pasqyrimi gjigantesk i zhgënjimit.
Dashuria u zbeh, u zhbë…
si një krijesë prehistorike.
Për të mund të lexojmë
e ta hasim veç në libra,
njëlloj si epokën e dinozaurëve.
Komodina e vjetër
Në komodinën e vjetër
fshihen zbrazëtitë, puthjet e ndaluara,
trillet, premtimet e tua.
Gumëzhitja vjen nga mendja ime,
si mbrëmjet e mjegulluara
ku qiellin e shquan, në dritëhijet
e neonëve të shëtitores.
Melankolia – statuja kokëfortë
që nuk dridhet para askujt.
Stolis skajet e ndjenjës,
kujtimet e pezullta,
lumturinë në miniaturë,
stuhinë e fjalëve të pashprehura.
Dhe narracioni vetmitar i syve,
psalt për ëndrrën, që na vodhi jetën.
Trëndafili i dymbëdhjetë erërave
Trëndafili i dymbëdhjetë erërave !
Krahët hap drejt qiellit,
pas angështisë së mostingëllimit.
Aroma jote,
bëhet hyjnore dhe e përjetshme.
Erërat e tua enden pa busull.
Nga njëshi te dymbëdhjeta,
secila syresh mbart një emër –
e acartë, e tërbuar, e ngrohtë, flladitëse,
e lehtë, e butë, e lagësht, e fortë,
e lindjes, e jugut, e veriut, e perëndimit…
Dhe trëndafili i tyre –
një tjetër krijim i përkryer i Zotit,
si trupi i hijshëm i gruas,
vishet me drithërima mëkati.
Trëndafili i dymbëdhjetë erërave!
Eremit i vetmuar i gjithësisë!
Llamburin mbi shpresat e përlotura
në yjësinë e mallit.
Petalet e tua ngjajnë si tafta e mëndafshtë,
me faqe të shndritshme.
Të çmuara – si qumështi i derdhur nga gjiri i Herës
mbi dritësinë spirale të Via Lacteas.
Krijesë e brishtë
Koha ndalet në sytë e saj.
Një grua e trishtuar – është historia
e mijëra grave zemërngrira.
Buzëqeshjet mbyten në lumenj lotësh.
Flokët e mëndafshtë struken në diell.
Dëshirat femërore shtegtojnë larg…
Përtej kufijve të asaj bote,
që e mbiquajti gruan,
krijesë të brishtë.
Romanca e hënës
Ëndrrat derdhen mbi romancën e hënës.
Metafora e dashurisë
shndrin mbrëmjen e përflakur.
Një copëz universi
gacullon në kalendarin e nostalgjisë.
Bardhësia e sferës qiellore
micëron errësirën, me pyetjen profane: – Përse deti po mban zi?!
