Nga Gladiola Jorbus
Kur bie nata, lulëkuqet çelin
mbi qerpikët e Budës së fjetur.
Gjethet e pemëve dridhen
si gishtërinj të ndrojtur,
nën sfondin e hënës që tretet në agim…
Ëndrrat e shtrijnë mantelin
mbi detin e bruztë të Venusit.
Dhe lotët derdhen si shi,
në tempullin e vetmisë.
Fryma ime këndell muret e shpirtit
si një puhizë që dhembjet flladit.
Dhe shpresat ringjallen
në ekuinoksin e jetës.
Aty më pret ti.
