Nga Adelina Xhaferi

Pak zë m’i fal jetës TROJË!
Kam për t’ia shtuar vet’ më pas
lëndin’ m’lëndin’…
dhe matan’ bjeshk’ve me çezme t’moçme
teksa grat’ e katundit do ma nisin pajën
e pas djegies tënde
dhe dhimbjen n’gji do ma shtojn’ përnat’
më shum’ se shamit’ e zverdhura t’nën’lokes me rrudha.

Veç pak i thuaj t’më qesh dhe nënës!
TROJË!
Ka koh’ që të dyja
botës t’heshtura i dalim net’ve
me supe rënduar mallkime burri
veç pse jemi gra,
por ti,
edhe N’BREZNIT’ E KOHËS SON’
me çifte t’shumta dashnorësh
kur perëndit’ dyfish thon’ t’na merren jetët
t’pakta m’i bëj gjërat që i du’
se…
kam për t’i shtuar vet’ më pas!

Jam m’suar me pak
n’mesin e grave me lakuriq’si t’përnatshme
dhe me çifte dashnorësh.
Pak m’deshën kur rash’ nga qielli
dhe…
edhe më pak kur thash’ se e para qe dashuria
n’thyerje egosh që për t’par’
burrin e merrnin.
TROJË!
N’jetët kur TY e MU’ na digjen ëndrrat
veç dashurin’ s’du’ ta kem t’till’.
MA NGJIZ TRUPIT MATAN’ BJESHK’VE!
Pastaj…
HËNA
BUZA
dhe BRINJA e mbetur e Adamit
le t’më vijnë pak e nga pak!
.
.
.
.

BREZAGRASH