Serbi – Kosovë: Luftë ose Paqe 2023

Nga Martin Henze, Berlin

Sipas Ministrisë së Brendshme të Kosovës, një polic ka mbetur i vrarë dhe dy të tjerë janë plagosur në një sulm të armatosur të dielën në veri të Kosovës. Policia e Kosovës ka rrethuar rreth 30 zaptues në fshatin Banjskë në afërsi të qytetit të Mitrovicës.

Qeveria e Kosovës publikoi imazhe ku shihen burra me armë luftarake të këmbësorisë dhe jelek antiplumb, si dhe një xhip dhe një automjet të blinduar transporti. Nga rrjedha e incidentit rezulton se ai ishte përgatitur dhe drejtuar në mënyrë profesionale nga Beogradi.Me sa duket një patrullë e policisë së Kosovës u josh fillimisht në një pritë. Zyrtarët kishin zbuluar dy kamionë pa shenja në një urë që bllokonte hyrjen në Banjska. Kur mbërritën policë të tjerë, sulmuesit hapën zjarr ndaj tyre.

Josep Borrell dënon dhunën, si gjithmonë. Ai përsëriti kërkesën e tij ndaj Vuçiçit që sulmuesit të dorëzoheshin. Borrel duhet ta dijë se ajo që ndodhi të dielën nuk do të kishte ndodhur pa dëshirën dhe vullnetin e autokratit Vuçiç në koordinim me Moskën.

Presidenti serb Aleksandër Vuçiç pohoi në një konferencë shtypi të transmetuar në televizionin shtetëror në Beograd të dielën në mbrëmje se vetëm Kurti ishte fajtori për konfrontimin e përgjakshëm. Ai do të provokonte serbët në Kosovë dhe “për fat të keq disa serbë ranë në këto provokime”. Vrasja e oficerit të policisë së Kosovës ishte e “dënueshme”, shtoi ai. Askush nuk ka nevojë për diçka të tillë, më së paku popullit serb.

Thëniet më kujtojnë fjalët e Putinit në vitin 2014 kur ai pushtoi Krimenë.Veprimet luftarake të së dielës ishin incidenti më i keq në marrëdhëniet e tensionuara mes Kosovës dhe Serbisë që nga viti 1998.

Sigurisht, e njëjta lojë si sulmi terrorist serb në pranverën e vitit 2023, në të cilin disa ushtarë të NATO-s u sulmuan nga ushtarakë serbë të shërbimit sekret serb që vepronin fshehurazi.

Në thelb, ky ishte një sulm i drejtpërdrejtë ndaj ushtarëve të NATO-s në pranverë. Brukseli dhe Uashingtoni duhet të kishin reaguar krejtësisht ndryshe.
Sa herë që Putini është në telashe në Ukrainë, si në pranverën e vitit 2023 dhe përsëri tani, Rusia përpiqet t´i jap hov konfliktit në Ballkan përmes shtetit vasal rus të Serbisë.
Nuk duhet harruar se Republika e Kosovës, e cila tani banohet pothuajse vetëm nga shqiptarë, u shkëput nga Serbia me ndihmën e NATO-s në vitin 1999 pas krimeve të luftës serbe kundër popullatës civile shqiptare të Kosovës dhe shpalli pavarësinë në vitin 2008. Pse u bë kjo? Republika e Kosovës u themelua dhe u vu nën mbrojtjen e NATO-s për të parandaluar një tentativë të përsëritur për gjenocid nga Serbia.

A mund t’i besohet Vuçiçit? Jo, si mund t’i besojmë ish-ministrit të propagandës së kriminelit të luftës Millosheviç, i cili kurrë nuk hoqi dorë nga politika nacionaliste e babait të tij birësues Millosheviç?

Vuçiç është pak më i zgjuar se Millosheviç, ai nuk shkon në konfrontim të drejtpërdrejtë, por ka 10 vjet që përdor mjetet e luftës hibride, të cilat përfshijnë edhe fushata të fuqishme dezinformuese kundër politikanëve properëndimorë, siç është lideri i opozitës Sali Berisha, i cili udhëhoqi Shqipërinë në NATO dhe ishte një nga figurat kryesore në fitoren e shoqërisë civile ndaj kriminelëve të luftës në Beograd gjatë Luftërave Ballkanike.
Mijëra njerëz marshuan drejt katedrales së Shën Savës në Beograd në janar 2019.

Një vend ku kriminelët serbë të luftës takoheshin shpesh me kënaqësi në vitet 1990.

Presidenti serb Aleksandër Vuçiç dhe homologu i tij rus Vladimir Putin iu drejtuan njerëzve atje në janar 2019. Njerëzit mbanin pankarta me fotot e Putinit, me mesazhe të tilla si “Putin, ne të duam” dhe “Serbët dhe rusët – miqësi e përjetshme”. U kënduan këngë ruse. “Putini po na ndihmon, NATO na ka bombarduar”, thërritën.

Njerëz të organizuar erdhën në kryeqytet nga e gjithë Serbia për të brohoritur Putinin, ashtu si në kohën e komunizmit.

Qindra autobusë ishin parkuar në qendër. Në dritare ishin ngjitur postera me foto të Putinit dhe Vuçiçit. Portali Zajecaronline.com raporton se vetëm nga Zajeçari për në Beograd kanë udhëtuar tetëmbëdhjetë autobusë. Me sa duket, të gjithë ata që aplikuan për të shprehur dashurinë e tyre ndaj Putinit në Beograd, morën rreth dhjetë euro para xhepi dhe bukë me gjalp.

Dy politikanët takohen rregullisht, herë si presidentë shtetesh, herë si kryeministra.

Të dy janë autokratë, një kult personaliteti po ndërtohet rreth të dyve, të dy kanë vënë në linjë mediat në vendet e tyre, edhe në Shqipëri, liria e shtypit po kufizohet në të njëjtën kohë dhe shteti i së drejtës është bërë jofunksional. Të tre kanë copëtuar opozitën e tyre, ata e shohin BE-në si një krah të zgjatur të BE-së NATO-s.​Serbia është shtylla kryesore e Rusisë në Ballkan.

Putin i dha mikut të tij Vuçiç Urdhrin e Meritës Alexandër Nevsky në janar 2019. Kjo nuk ndodhi pa arsye; ky është një nga nderimet më të larta në Rusi.
Vuçiç ia ktheu favorin me një pritje fantastike dhe turma brohoritëse.

Rreth 80 ekipe të mediave ruse kanë regjistruar se sa shumë serbët e duan Vladimir Putinin.

Pasi Mali i Zi sllavo-ortodoks u bë anëtar i NATO-s gati dy vjet më parë, dhe Maqedonia sllavo-ortodokse do të bëhet anëtare e NATO-s këtë vit, Putini po tregon se Rusia ka ende një bazë në Ballkan – domethënë Serbinë, dhe ajo ende po e mban për këtë sot.

Dhe Vuçiç, i cili po vihet nën presion në rritje nga perëndimi për të njohur pavarësinë e Kosovës, po tregon në mënyrë demonstrative se sa e ngushtë është miqësia dhe partneriteti i tij me Rusinë.

​Përveç demonstrimit të dashurisë dhe miqësisë, midis Serbisë dhe Federatës Ruse u nënshkruan shumë kontrata ekonomike me vlerë qindra milionë euro: Kompanitë ruse supozohet të modernizojnë hekurudhën serbe, një hekurudhë që supozohet të hapë të gjithë Gadishullin Ballkanik. Një rol shumë të rëndësishëm luajtën edhe konsideratat ushtarako-strategjike të serbëve dhe rusëve.

Armatimi i Serbisë me armë dhe pajisje ushtarake ruse do të vazhdojë dhe të dy vendet do të bashkëpunojnë edhe në fushën e teknologjisë së lartë në të ardhmen, madje edhe në programet civile bërthamore dhe eksplorimin e hapësirës.

Në të njëjtën kohë, projekti i infiltrimit të Rusisë Open Balkan organizohet që nga viti 2017 nga ish-ministri i kriminelit të luftës Millosheviç, Vuçiç, që dëshiron të themeloj një Jugosllavi 2.0, së bashku me protagonistët e projektit Rama, dhe marrëveshjet janë bërë, tëcilat nuk janë anuluar nga të dy kryeministrat deri më sot.

​Vetëm kaq: Ky projekt ndikon drejtpërdrejt në stabilitetin e Ballkanit dhe në këtë mënyrë prek edhe interesat e politikës së sigurisë të BE-së dhe SHBA-së që nga viti 2017.
​Opozita në Shqipëri, nën drejtimin e kreut të PD-së, Sali Berisha, siguroi që Shqipëria të largohej nga Traktati i Varshavës së Moskës dhe në mënyrë të vazhdueshme, siç bëjnë gjithmonë shqiptarët, e udhëhoqi Shqipërinë në NATO dhe ia doli në fund të vitit 2013 që BE-ja t´ i ofronte Shqipërisë anëtarësimin.

Një hap i jashtëzakonshëm, i guximshëm në drejtim të shoqërive civile perëndimore nga opozita aktuale shqiptare. E paimagjinueshme pa qëndrimin konsistent të aktorëve properëndimorë në Shqipëri dhe Kosovë.

Pas Dardaneleve, Rusia nuk kishte asnjë ëndërr tjetër, asnjë ëndërr më të madhe se Durrësi. Rusët kanë kërkuar hyrje në Adriatik për shekuj me radhë, ashtu siç kishin bërë me Krimenë nën Katerinën e Madhe. Tito dhe Hoxha ua kishin mohuar këtë rusëve.

Ata që e njohin historinë e dinë mirë se objektivi më i madh në Ballkan ishte Durrësi, sigurisht përmes Serbisë, pas Serbisë ishte gjithmonë Rusia.
Sigurimi i shtetit shqiptar, i karakterizuar nga partia socialiste, organizata pasardhëse e së cilës është partia e sotme Rama, ndërtoi një urë me shërbimin serb, e cila tashmë ishte e lidhur ngushtë me KGB-në në Moskë dhe ruan këtë strukturë koordinuese joformalisht edhe sot e kësaj dite. Ramiz Alia dhe Millosheviçi bënë gjithçka për të qëndruar në pushtet, gjë që në fund çoi në luftërat ballkanike të serbëve.

Ishte një kohë kritike, në vitet ’90, kur agjencia serbe mbështeti regjimin e Ramiz Alisë në Shqipëri dhe të njëjtat veprime u bënë edhe në Kosovë. Në atë kohë, agjencia serbe kishte në dispozicion rreth 40 milionë dollarë për destabilizimin në Shqipëri dhe Kosovë, një pjesë e madhe e të cilave vinte nga Moska.

Kjo agjenci serbe u përpoq të destabilizonte lëvizjen reformuese në Ballkan, përmes dezinformimit, përmes blerjes së përfaqësuesve të shtypit, politikanëve, d.m.th. me metoda tipike, apo përmes projekteve destabilizuese, siç është i ashtuquajturi skandali piramidal.

Synimi ishte gjithmonë diskreditimi i forcave properëndimore dhe nëse ishte e nevojshme, neutralizimi i tyre. Nëse dështoi lufta u zhvillua, kështu mund të shpjegohen edhe luftërat ballkanike mes viteve 1991-1999.Me ndërhyrjen e NATO-s dhe veçanërisht të Gjermanisë në luftërat fizike të Serbisë në vitin 1999, Rusia dhe Serbia u rikoordinuan veten.

Projekti i integrimit rus “Ballkani i Hapur” i orkestruar nga Serbia dhe Rama, Shqipëri. Fillimisht projekti u quajt “Mini-Shengen” dhe pas ndërhyrjes nga Moska u quajt më pas “Ballkani i Hapur”.

Qëllimi është integrimi i Gadishullit Ballkanik në sferën e ndikimit të Rusisë, pra Serbisë dhe Bashkimit Ekonomik Euroaziatik dhe neutralizimi i Republikës së Kosovës.
Në vitin 2018, Rama punësoi një shqiptar me origjinë kosovare si Ministër të Jashtëm për të thelluar projektin.

Synimi ishte sigurisht shpërbërja e Republikës së Kosovës, një pjesë e saj duhej t’i jepej Serbisë dhe një pjesë më e vogël të integrohej në Shqipëri.

Siç u diskutua në vitin 2019 dhe u përhap edhe në media, Serbia duhet të përfshihet në këtë projekt si zëdhënëse e shteteve të Ballkanit. Me këtë projekt, Rama në thelb kishte hequr dorë nga një pjesë e sovranitetit shtetëror të Shqipërisë. Marrëveshjet nuk janë ndërprerë deri më sot.

Rama dhe Vuçiç janë në thelb zjarrvënësit në Gadishullin Ballkanik dhe në fund të fundit të dy janë politikisht dhe faktikisht përgjegjës për atë që u pa të dielën dhe përshkallëzimi do të çohet përpara në muajt e ardhshëm, të dy vazhdojnë të luajnë rolet e tyre të ndryshme.

Bisedimet e BE-së dhe SHBA-së në pranverën e 2023 ishin, si gjithmonë, bisedime pa përparim. Bisedimet mes dy vendeve të ndërmjetësuara nga BE mbetën pa zgjidhje, njësoj me SHBA-në. Vendimi person non grata i SHBA-së ndaj shefit të inteligjencës serbe ishte në fund të fundit një frazë e vogël e administratës amerikane.
Mendoj se shefi i shërbimit sekret serb e ka parë këtë si një çmim, një vlerësim dhe jo një dënim, siç kam dëgjuar.

Në shkurt, BE prezantoi një plan me dhjetë pika për t’i dhënë fund krizës.
Kurti dhe Vuçiç dhanë pëlqimin e tyre në atë kohë, por me disa rezerva që ende nuk janë zgjidhur. Kurti bëri një punë shumë të mirë atëherë, por Vuçiç siç thashë, nuk është një person i besueshëm, ai është partner i Rusisë.

Pastaj erdhën aktet e dhunës së serbëve ndaj ushtarëve të NATO-s dhe tani këto vrasje të kosovarëve nga serbët.
BE-ja kohët e fundit fajësoi palën kosovare për një vonesë, sepse ajo nuk donte të pajtohej me formimin e një asociacioni të komuniteteve serbe të kërkuar nga BE-ja dhe Serbia. Megjithatë, Prishtina e sheh këtë si një përpjekje për të hedhur themelet për një shkëputje të mëvonshme të veriut serb. Kurti ka të drejtë me këtë frazë.

BE paralajmëroi të dy vendet se angazhimet e marra nga Serbia dhe Kosova në shkurt “janë të detyrueshme për to dhe luajnë një rol në rrugën evropiane të palëve”.
Ambasadori amerikan në Prishtinë, Jeffrey Hovenier, “dënoi fuqishëm sulmet e orkestruara, të dhunshme ndaj policisë së Kosovës në maj të vitit 2023”, shkroi ai në Twitter (X). Policia e Kosovës ka “përgjegjësi të plotë dhe legjitime për zbatimin e sundimit të ligjit në përputhje me kushtetutën dhe ligjet”.

Në një deklaratë në Twitter (X), Ministria e Jashtme Austriake dënoi në termat më të ashpër “sulmin e urryer ndaj policëve të Kosovës” në maj 2023. Dhuna duhet të ndalet menjëherë dhe autorët duhet të mbajnë përgjegjësi dhe të sillen para drejtësisë, tha ajo .
Po çfarë ndodhi? Asgjë. A janë paditur anëtarë të shërbimit sekret serb?
A i ka ndalur Serbia projektet e saj të destabilizimit? Jo, përkundrazi, siç e pamë të dielën, Serbia po e shtyn angazhimin e saj.
Tani po pushkatohen edhe policë kosovarë dhe shqiptarë. Kjo më kujton shumë vitin 1998.
Sulmuesit ishin profesionistë dhe të armatosur rëndë të dielën. Një veprim i ngjashëm me atë që rusët bënë në Krime në 2014.

Mirëpo, destabilizimi ushtarak i Republikës së Kosovës nuk bëhet përmes okupimit, por përmes veprimeve individuale ushtarake, të ashtuquajturat thumba të vogla. Ajo që mungonte ishte që grupi paraushtarak të vishte Z-në; Vuçiç nuk guxoi ta bënte këtë ende. Megjithatë, gjërat do të ndryshojnë nëse Ukraina humbet luftën aktuale.
Që nga viti 1991 ka qenë e qartë se qeveria qendrore jugosllave e dominuar nga serbët nuk ishte e përgatitur të pranonte shpërbërjen e shtetit multietnik të dëshiruar nga shumica e republikave pa kundërmasa të dhunshme.

Ndërsa Sllovenia dhe Kroacia ishin në gjendje të grumbullonin mjaftueshëm substancën e tyre për të mbështetur pretendimin e tyre për sovranitet dhe udhëheqja jugosllave e kuptoi shpejt se e saja nuk do të mjaftonte për të parandaluar shkëputjen, situata në rastin e Bosnje-Hercegovinës ishte tashmë ndryshe: Interesat e forta ekonomiko-industriale, afërsia relative me bazën strategjike dhe përbërja multietnike e popullsisë me një grup të fortë etnik serb ishin arsye të rëndësishme për përpjekjen e dhunshme të udhëheqjes jugosllave për ta mbajtur këtë republikë brenda shtetit, me luftë masive.

Komuniteti ndërkombëtar ndërhyri vetëm pasi shkeljet e të drejtave të njeriut në Bosnje, tashmë të njohura nga Sllovenia dhe Kroacia, u përshkallëzuan dhe në fund kërcënuan me zhdukjen e një pakice të tërë etniko-fetare.

Marrëveshja e Dejtonit në vitin 1995, me të cilën shtetësia e Bosnjës u njoh përfundimisht nga të gjitha palët, erdhi vetëm pasi Perëndimi mbështeti ushtarakisht Kroacinë dhe muslimanët boshnjakë dhe ndërhyri në vetë konfliktin. Para kësaj, angazhimi i OKB-së në formën e masave diplomatike dhe forcës paqeruajtëse UNPROFOR kishte dështuar në rrethana kthjelluese dhe ndonjëherë dramatike.

Në rastin e Kosovës, siç dihet, gjërat ishin edhe më të ndërlikuara: Ish-republika u inkorporua në republikën serbe në vitin 1987 dhe udhëheqja serbe promovoi sistematikisht mitin e zemrës historike serbe. Shumica shqiptare u privua masivisht nga e drejta e të drejtës. Qëllimi ishte fshirja kulturore e ADN-së shqiptare.
Përveç kësaj, duke pasur parasysh shumicën shqiptare në Kosovë dhe në dritën e paqëndrueshmërisë relative të mjedisit shtetëror, i cili ishte veçanërisht i dukshëm në Shqipërinë e vitit 1997, si dhe pakicave të rëndësishme shqiptare në Maqedoni, për shembull, problemi u ngrit për ndërkombëtarët. Një konflikt i përshkallëzuar në Kosovë de facto vuri në pikëpyetje stabilitetin e të gjithë rajonit në një masë të panjohur më parë.

Kjo doli përfundimisht nga politika e vazhdueshme represive serbe, e cila vazhdimisht mohonte të drejtat e pakicës kosovare dhe dëshirën në rritje të grupit të popullsisë shqiptare për liri dhe pavarësi në të njëjtën masë.

Komuniteti ndërkombëtar fillimisht reagoi me përpjekjet e ndërmjetësimit diplomatik, të cilat në fund duhej të përforcoheshin nga kërcënimi i përdorimit të forcës ushtarake për shkak të qëndrimit intransigjent të Serbisë.

Qeveria jugosllave më pas ndoqi një strategji dypjesëshe: përshpejtimin e krijimit të një fakti të kryer në Kosovë dhe vonimin e veprimit nga bashkësia ndërkombëtare.
Sot mund të konsiderohet e sigurt se negociatorët serbë në Rambuje nuk kishin mandat për të pranuar një zgjidhje në interes të perëndimit, ndërsa në Kosovë u nis “Operacioni Patkoi”, i cili kishte për qëllim edhe shkatërrimin e UÇK-së dhe krijimin e pastërtisë etnike ” dhe kështu duhet të ndikonte si fakt i kryer.

Në të njëjtën kohë, llogaritja serbe ishte se një mandat i Këshillit të Sigurimit të OKB-së, i cili përgjithësisht konsiderohej i nevojshëm për ndërhyrje ushtarake nga komuniteti ndërkombëtar, nuk do të vinte falë mbështetjes së aleatit në Moskë. Vetëm kur operacioni i NATO-s e bëri të qartë se Gjermania dhe SHBA-ja po argumentonin se kjo nuk po funksiononte, se qëllimet e tyre strategjike nuk ishin më të arritshme, se një ndarje në aleancë nuk arrihej dhe kërcënonte me asgjësimin e vehtes , devijimin.
Ndërkohë, qeveria në Prishtinë i ka shtyrë të dy projektet – zgjedhjet lokale dhe vendosjen e targave të reja – ndoshta për shkak të presionit të BE-së dhe veçanërisht SHBA-së.

Në maj 2023, Perëndimi gjithashtu i kërkoi Serbisë që të sigurojë relaksim. Çfarë ndodhi tani, serbët qëllojnë në shënjestër policët e Republikës së Kosovës.

Duke parë zhvillimet në vitet 1990, mund të shohim qartë se Perëndimi po bën të njëjtat gabime. Besohet se Beogradi do të dorëzohet, por nuk është kështu. Vuçiç, ashtu si Putini është shumë i drejtpërdrejtë në strategjinë e tij.

Vuçiç kupton vetëm një gjuhë dhe ajo është gjuha e pushtetit, ekonomike dhe ushtarake.

Gjenerali Milan Mojsiloviç ishte në Moskë më 5 gusht 2019, ku gjithashtu diskutoi dhe ra dakord për mbështetjen e ushtrisë ruse për sfidat në Kosovë. Pak kohë më vonë, Vuçiq mori medaljen më të lartë të Rusisë nga Putin në Beograd.

“Rusia si partner strategjik do të vazhdojë të na ofrojë mbështetje të shumëllojshme”, tha shefi i Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë Serbe, gjenerali Milan Mojsiloviq, duke shpjeguar se kemi mbështetjen e Ushtrisë Ruse për sfidat në Kosovë dhe Metohi.

Ai më tej tha se në mënyrë specifike në Moskë e kanë analizuar situatën në Kosovë dhe Metohi dhe ka shpjeguar se hapat e njëanshëm të Prishtinës kërcënojnë situatën e sigurisë.

“Ne kemi marrë mbështetje nga udhëheqja ushtarake ruse se si punojmë në lidhje me Kosovën. Sigurisht, siguria e serbëve është veçanërisht e rëndësishme për ne, jo vetëm në veri të Kosovës dhe Metohisë, por në të gjithë krahinën”, tha ai.

Ish-kryeministri i Kosovës Ramush Haradinaj ka reaguar ndaj deklaratës së shefit të Shtabit të Përgjithshëm të Forcave të Armatosura të Serbisë se Serbia ka mbështetjen e ushtrisë ruse për sfidat në Kosovë.Haradinaj ka shkruar në Facebook se i ka kujtuar Mojsiloviqit, të cilin e quajti “komandant i ri i ushtrisë së vjetër famëkeqe të Serbisë”, se “Millosheviçi mendonte njësoj, por performoi dobët”.

Po çfarë ka bërë BE? Mojsiloviçit i është ofruar në disa raste mundësia për të marrë pjesë në bisedimet ndërmjet NATO-s dhe institucioneve të tjera në Bruksel. Prandaj, Moska dhe Beogradi u lejuan të fitojnë zyrtarisht një pasqyrë të arkitekturës së sigurisë së NATO-s dhe BE-së. Një veprim problematik i BE-së dhe NATO-s.

Kjo sjellje e komunitetit ndërkombëtar në vitet 1990 për fat të keq po përsëritet për momentin, siç shihet në veprimet e pafuqishme të përfaqësuesit të BE-së për punë të jashtme Joseph Borell sërish të dielën apo veprimet jo kreative të përfaqësuesit amerikan Escobar.

Më 17 shkurt 2008, Kuvendi i Republikës së Kosovës shpalli pavarësinë në mënyrë të njëanshme, pra kundër vullnetit të Serbisë. Siç kishin bërë më parë Kroacia, Sllovenia, Maqedonia, Mali i Zi dhe Bosnje-Hercegovina.

Kushtetuta e Kosovës hyri në fuqi më 15 qershor 2008, duke vendosur statusin e saj sovran.

Serbia refuzoi të jepte pëlqimin e saj për pavarësinë e Kosovës; më 15 gusht 2008, ministri i Jashtëm serb Vuk Jeremiq parashtroi një ankesë në Kombet e Bashkuara dhe shprehu dëshirën për një mendim nga gjykata ndërkombëtare e drejtësisë. Kjo nismë u miratua më 8 tetor 2008 me 77 vota pro, 74 abstenime dhe gjashtë vota kundër.
Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë e bëri të qartë se shpallja e njëanshme e pavarësisë së Kosovës nuk bie ndesh me të drejtën ndërkombëtare.
Vendimi u shpall më 22 korrik 2010 nga presidenti i gjykatës, Hisashi Owada.

Në këtë drejtim, nuk mund të ketë regres të mëtejshëm ndaj këtij vendimi. Vuçiq dhe të tjerët duket se e anashkalojnë situatën ligjore, e kuptueshme, pse Vuçiqit, Putinit dhe Ramës kujdesen për një vendim gjykate.

Nga këto ngjarje mund të konkludohet në vijim, veçanërisht në dritën e gjetjeve të akteve terroriste serbe të dielën:

1. Konstatimet nga ngjarjet dhe zhvillimet në Ukrainë dhe në Republikën e Kosovës në atë kohë janë se forca ushtarake është së paku ende e nevojshme në Evropën e shekullit të 21-të për të ndalur dhunën ndaj pakicave dhe shkeljen e të drejtave të njeriut. Kjo është veçanërisht e vërtetë për Ballkanin.
   Kjo do të thotë se trupat e KAFOR-it duhet të plotësohen me 5,000 burra të tjerë dhe gjithashtu duhet të konsiderohet një dislokim shtesë i OKB-së. Republika e Kosovës, Maqedonia, Shqipëria dhe të tjerat duhet të pajisen me pajisje ushtarake efikase, veçanërisht për sigurinë e hapësirës ajrore, por edhe për sigurinë kufitare nga SHBA-ja dhe Evropa. Është e papranueshme sjellja e qeverisë federale gjermane nën udhëheqjen e SPD-së për mospajisjen e policisë së Kosovës me armët e duhura.
2. Për më tepër, situata aktuale juridike ndërkombëtare duhet të pranohet nga të gjitha palët. Nëse nuk është kështu, siç mund të supozohet pas aktit terrorist serb në fundjavë, nuk mund të ketë zgjidhje me Serbinë.Megjithatë, nëse të dyja palët duan të pranojnë situatën ekzistuese sipas ligjit ndërkombëtar, ato duhet të bien dakord për atë që është realisht në rrezik. Në thelb, nëse duam t’u besojmë serbëve, sigurisht që ka të bëjë me mbrojtjen e pakicave shqiptare dhe boshnjake në territorin serb dhe mbrojtjen e pakicave serbe në territorin e Republikës së Kosovës.Nëse është kështu, një zgjidhje mund të gjendet, pasi ne gjermanët negociuam me RDGJ në fillim të viteve 1970 dhe me Danimarkën në mesin e viteve 1950. Rastësisht, projektet shumë të suksesshme dhe përmbajtja e tyre mund të transferohen lehtësisht në situatën në Ballkan. Kjo strategji do të duhej të kombinohej paralelisht me një proces të përshpejtuar të pranimit në BE për të gjitha vendet e Gadishullit Ballkanik.
3. Beogradi duhet t’i ekstradojë autorët dhe planifikuesit e aktit terrorist të së dielës në Republikën e Kosovës në mënyrë që të bëhet një hetim i duhur dhe gjykim penal.
4. Për më tepër, duhet të negociohet një marrëveshje në të cilën Serbia do të jetë përgjegjëse për dëmet e luftës në vitet 1998/1999, gjegjësisht për çështjen e dëmshpërblimeve, e cila vlen edhe për kompensimin e familjeve të policëve kosovarë të vrarë në fundjavë.