Sot sjellim për lexuesit poezinë e poetes dhe shkrimtares Brixhilda Dede “Kur Dridhet Shpirti”. Në vargjet e autores spikasin ndjeshmëria në unison me nostalgjinë; të dyja rrjedhin nga një varg në tjetrin në kërkim të dashurisë, ndoshta e përhumbur në kohë, që poetja e paraqet nëpërmjet figurave dhe metaforave të larmishme alegorike e cila e shpie në frymëzim dhe dëshpërim të thellë. E trishtë, vetmia ndalon në stacionin e vonuar, duke shprehur kështu dëshirën dhe brengën për të qenë afër me çdo kusht, madje duke u ngushëlluar edhe me prezencën e hijes së personit që e dashurojmë aq shumë. Nëpërmjet gjurmëve të ëmbla poetja sjell në vetvete kujtime të bukura, për sa kohë ecën në një rrugë të ngushtë, por ende në lëvizje e sipër, retorikë që na bën të kuptojmë se ne përndjekim në vazhdimësi gjithmonë duke kërkuar me insistim, dikë që e duam me gjithë shpirt. Pothuajse magjik, përfundimi i vargjeve, tek të cilat poetja gjen qetësinë nëpërmjet kujtimeve të ndryshkura të vjeshtës, por që ende shijojnë triumfin e rilindjes, të pasionit, të paqes në vetvete dhe të ndjenjave të thella e të lira me puthjet e pafundme.
Brixhilda Dede ka lindur në Korçë por aktualisht jeton në Selanik të Greqisë. Ajo është autore e katër librave:
“Abstraksion”, “Pëshpëritje Ndjenjash”, “Lulja e Majit” dhe “Sekretet e Dashurisë”.
Së fundmi ajo do të paraqitet tek lexuesit me romanin e saj të ri “Feniks” i cili është në botim e sipër. Brixhilda Dede ka mbaruar studimet e larta për inxhiniere ushqimi por pasionin e saj për të shkruar e ka pasur që në moshë të vogël.
Fillimet para të shkrimeve të saj kanë qenë tekste këngësh për fëmijë e më pas vijuan edhe tekstet e serenatave korçare.
Ajo ka shkruar në shumë gjini por vençanërisht i është përkushtuar prozës dhe poezisë.
KUR DRIDHET SHPIRTI
Nuk mund’ të imagjinoja ikjen tënde.
Thëllimin e një deti të trazuar,
Kujtime gërryer në ndryshkje vjeshte,
Lotuar stacionit të vonuar.
Xhadesë së ngushtë në ecje,
përdrejt rrugës së gjarpërpëruar.
Uturima erërash mbështjellin trupin.
Ti, në zemër më ri shtrënguar.
Kohë rrebeshesh, gjaku ndërohet.
Pellgjet jeshilojnë në klorofilë.
Ndërsa ti shket si pikë ujë,
Përkëdhelur me të aromës lëkurë.
Vjen lehtë si paqe, më puth pa fund.
Gjurmët e ëmbla, ndiej gjithkund.
Je dashuria më e bukur, ta dish.
Edhe hijen tënde, do ta doja sërish.
Oggi portiamo ai lettori i versi della poetessa e scrittrice Brixhilda Dede. Nei versi dell’autrice risalta la sensibilità all’unisono con la nostalgia, che scorre da un verso all’altro alla ricerca dell’amore, forse sperduta nel tempo, di cui la poetessa la presenta attraverso abbondanti figure allegoriche e metafore che inducono all’ispirazione e alla profonda inquietudine.
Con rammarico, la solitudine si ferma alla stazione in ritardo, esprimendo così il desiderio e la disperazione di avere a tutti i costi accanto, persino consolandosi con l’ombra della persona che amiamo. Attraverso i dolci passi, la poetessa porta con sé i ricordi belli purché cammina su una strada stretta ma comunque in movimento, retorica che ci fa capire che seguiamo di continuociò vogliamo e, sempre continuamente siamo alla ricerca di qualcuno che amiamo con tutta la nostra anima. Quasi magica la fine dei versi in cui la poetessa ritrova la serenità, attraverso i ricordi d’autunno ormai arrugginiti ma, comunque assaporandosempre il trionfo della rinascita, della passione, dalla pace in sé stessa e dai profondi e liberi sentimenti dai baci infiniti.
Brixhilda Dede è nata a Corizza ma attualmente vive a Salonicco, in Grecia. Lei è autrice di quattro libri: “Astrazione”, “Sussurro di sentimenti”, “Fiore di maggio” e “I segreti d’amore”. A breve si presenterà ai lettori con il suo nuovo romanzo “Feniks”, attualmente in fase di pubblicazione. Brixhilda Dede si è laureata in Ingegneria Alimentare, ma la passione per la scrittura la coltiva sin da piccola. L’inizio dei suoi scritti sono stati i canzoni per bambini, poi seguirono i testi delle serenate di Corizza. Brixhilda Dede ha scritto genere varia ma particolarmente si dedica alla prosa e alla poesia.
QUANDO L’ANIMA TREMA
Non potevo immaginare che via andasti
nel profondo di un mare agitato,
ricordi corrosi in ruggine autunnale
piangendo sulla stazione in ritardo.
Sulle vie strette in cammino
verso la strada tortuosa.
Rumori di vento avvolgono il corpo.
Tu, nel cuore stretto mi stai.
Tempi burrascosi, il sangue si trasforma
gli stagni diventano verdi di clorofilla.
Mentre tu come una goccia d’acqua scivoli accarezzato dal profumo della pelle.
Lentamente mi raggiungi
come la pace
baciandomi all’infinito.
I dolci passi ovunque sento
che tu sappia: sei l’amore più bello
persino la tua ombra vorrei ancora…
Pregatiti Angela Kosta shkrimtare, poete, gazetare, eseiste, kritike letrare, Zv. Drejtore & Zv. Kryeredaktore në Albania Press dhe Kryeredaktore në portalin Dritare e Re.
Preparato e tradotto da Angela Kosta scrittrice, poetessa, giornalista, saggista, critica letteraria, Vice Direttore & Vice Caporedattore sul giornale Albania Press e Caporedattore sul giornale Dritare e Re – Finestra Nuova.
