Sot sjellim për lexuesit vargjet e poetes shqiptare Gjelina Maçi Keci.
Përmes vargjeve të saj, autorja nxjerr në pah jo vetëm figurën gjigante të grave por edhe ngjarjet aktuale të sotme: dhunimin ndaj tyre, i cili për fat të keq, edhe pse jemi në shekullin e XXI, nuk ndalet adpak por, gati çdo ditë vritet pa mëshirë një grua nga ata që e kanë “shtazërinë” në gjak. Figura e burrit, e aftë për të kryer akte dhunimi të tilla verbalisht dhe fizikisht, është pikturuar nga autorja me penel dhe bojë të përshtatshme për njeriun – bishën. “Ti ia kalon edhe egërsirës,” përcakton figurën e atij që, pavarësisht gjithçkaje, nuk mund të rezistojë pa gruan të cilës i kërkon të martohet me të. “Mos harro se ishte një grua që të dha jetën, ose ke një motër, tjetrën e quan vajzën tënde” gjeneron në vetvete verdiktin se Gruaja është shtylla kurrizore e jetës dhe e kësaj bote. Në poezinë tjetër autorja paraqet vjeshtën, duke na përshkruar një peizazh të qetë, të përzier disi me nostalgji dhe melankoli. Vetë jeta është si vjeshta…
Gjethet që bien dhe humbasin, lulet që mbijnë dhe lulëzojnë përsëri përfaqësojnë shpresën e madhe, atë e cila nuk vdes kurrë. Me këtë metafore, poetja vargëzon vazhdimësinë e së ardhmes. Natyra, dimri, pemët që zhvishen në të të bardhë e në të zezë, kujdesi për gjithçka që nuk duhet të zhduket në humbëtirë, madje qoftë edhe një gjethe që ajo rekomandon, tërheq jo vetëm lexuesin, por paraqet gjithashtu dashurinë e madhe që autorja mbart në vetvete për gjithçka që na ka dhuruar Zoti. Gjelina Maçi Keci, është poete shqiptare me një penë të admirueshme bashkëkohore.
STOP DHUNËS NDAJ GRUAS
Prenë e radhës tani kërkon
Do të ndryshoj kështu, thua
Por i njëjtë mbetesh gjithmonë
Mjerë ajo që me ty u dashurua!
Ti që dhunën e ke në gjak
Femrën quan tënden “pasuri”,
Forcë nuk ke t’i rrish larg
Se pa të nuk ke dritë në sy…
Edhe egërsirës ia kalon
Ç’të del përpara shkatërron
Në sy fëmijës nënën ia dhunon.
Kur ftillohesh, plas në të qara.
Dije se një femër të dha jetë
Dhe një tjetër motër ke.
Gruas kurorë i kërkove, o i shkretë.
Edhe tjetrës bijë i the.
Të mungon burrëria
Ndaj ndjenjat për to s’i njeh.
Fryhesh, krekosesh jashtë nga shoqëria
Por s’e fsheh dot se sa i ligë je.
AMANET VJESHTE
Hap i fundit si një burrneshë
Më e bukur se një pikturë,
Dhembje ndjen secilin gjeth
Mes ndryshimit humbet çdo nur.
Pemët zhvishen bardh e zi
Zhduken ngjyrat pranë dimrit,
Vjeshtë e ambël krejt dashni
Kur shkon ti, humb rrezja e diellit.
Me një grua sa shumë ngjan
Sakrifikon pak e nga pak,
E fton dimrin, festat mban
Gjethin lulesh e sjellë prapë.
Amanet të ma kesh kujdes
Asnjë gjeth të mos ma harrosh,
Me ankth në pranverë të pres
Ndonjë lule më shumë t’ma dhurosh.
Verën tande dimrit t’acartë do pi
Po dhe të dehem pak më falet,
Është vështirë të rri pa ty
Se ti edhe nga gjethi i ndez zjarmet.
Oggi portiamo ai lettori i versi della poetessa albanese Gjelina Maçi Keci.
Tramite i suoi versi, l’autrice ci riporta in evidenza non solo la figura gigante della donna ma anche l’attualità odierna: la violenza contro le donne che purtroppo, purché nel XXI – esimo secolo, non si ferma affatto ma tutti i giorni una donna viene uccisa senza pietà da chi possiede “il male” nel sangue. La figura dell’uomo, capace a commettere simili atti di violenza verbali e fisici, si dipingono dall’autrice con un pennarello ed inchiostro adatto al uomo – bestia. “Oltrepassi persino la bestia”, definisce la figura di chi, nonostante tutto, non può rimanere senza la donna che lo chiede in sposa. “Non dimenticare che fu una donna a donarti la vita, oppure hai una sorella, l’altra chiami tua figlia”, genera in sé il verdetto che la Donna è la colonna portante di questa vita e di questo mondo. Nell’altra poesia l’autrice dipinge l’autunno, riportando un paesaggio mite, misto di nostalgia e melancolia. La stessa vita è come l’autunno… le foglie che si perdono, i fiori che di nuovo germoglieranno rappresentano la grande speranza, quella che non muore mai. Con questa similitudine, l’autrice verseggia la continuità del futuro. La natura, l’inverno, i alberi che si spogliano in bianco e nero, la cura per tutto ciò che non deve svanire nel nulla, nemmeno una foglia si raccomanda lei, disegna e raffigura il grande amore che l’autrice nutre per tutto ciò Dio ci ha donato. Gjelina Maçi Keci è poetessa albanese con una penna ammirevole contemporanea.
STOP ALLA VIOLENZA CONTRO LE DONNE
La prossima vittima ora cerchi
Cambierò spesso dici
Ma sempre lo stesso rimani.
Povera colei che con te si innamorò.
Tu che la violenza nel sangue possiedi
La donna “la tua ricchezza” chiami
Alcuna forza hai di starle lontano.
Poiché senza essa,
alcuna luce nei occhi avrai.
Anche alla bestia oltrepassi
Distruggi tutto ciò di fronte ti appare.
Davanti agli occhi della bambina
La madre violenti.
E quando in te ritorni, in lacrime scoppi.
Sappi che fu una donna donarti la vita.
E un’altra la tua sorella lo è.
Alla donna sposarla chiedesti,
pover’uomo.
L’altra “figlia” chiamasti.
Essere uomo ti manca
Perciò i sentimenti per loro non conosci.
Ti vanti, esalti fuori la società,
Ma non puoi nascondere
quanto sei malvagio.
AFFIDAMENTO AUTUNNALE
L’ultimo passo come un uomo
Più bello di un dipinto
Dolore sente ogni foglia
Nel mezzo del cambiamento,
si perde ogni incanto.
Gli alberi si spogliano in bianco e nero
Svaniscono i colori presso l’inverno
Dolce autunno pieno d’amore
Quando tu te ne vai,
Il raggio di sole si perde.
Ad una donna tanto assomigli
Un po alla volta sacrifichi
L’inverno inviti, le feste riporti
La foglia al fiore riporti.
A prendersi cura a te affido
Nessuna foglia non dimenticare
Con ansia in primavera ti aspetto
Qualche fiore in più donarmi.
Il tuo vino d’inverno gelo berrò
E se un po’ mi ubriacherò mi perdonerai.
È difficile senza di te stare
Poiché tu persino dal fogliame
accendi il fuoco…
Përgatiti dhe përktheu Angela Kosta Akademike, shkrimtare, poete, eseiste, kritike letrare, redaktore, promovuese, gazetare
Ha preparato e tradotto Angela Kosta scrittrice, poetessa, saggista, critica letteraria, redattrice, traduttrice, giornalista
