Psikika e mjegulles

Kishte rene mjegull. Doli ne dritare. Ai ishte rreth te 55 -tave tani. La goten e veres ne cepin e saj. Nje zog i pergjumur qendronte ne telin elektrik. Frynte nje ere e ftohte vjeshte . Po shihte ngadale renien e nje gjetheje.U drodh. Pothuajse ,kishte arritur gjithcka.Ishte nje nga politikanet me te njohur. Kishte nje reputacion te mire. Ishte i sukseshem, kishte bere qejf dhe haengje. Kishte para ,por kishte dicka ne vetdijen e tij , qe nuk e bente te ndihej rehat. Shkoi poshte ne depon e bodrumit.Zbriti shkallet i shqetesuar.

-Cfare kam?-mendoi i nervozuar.

-Sot e gjeti?-shtoi gjithe sekelldi.

Ishte datelindja e tij.

Hapi ngadale deren e bodrumit.U fut brendaMe pas hapi driten edhe pse ishte mbasdite.Nga dritarja e korridorit fryu era dhe fershkelleu neper dhomen e bodrumit.Verejti llampadarin,qe po tundej ne ajer.

U drodh nga frika.Ktheu kohen pas ,kishte harruar deren hapur.E mbylli shpejt dhe shkoi te dollapi.Terhoqi gazeten e disa viteve me pare.Po i dridheshin duart.Mori force dhe e hapi.Pa Adelen ne foton e stampuar.Lexoi titullin lart:Piktorja e talentuar hap ekspoziten e saj te pare.E mbeshtolli i nervozuar ne dore dhe u ul ne kolltuk.Mbylli syte.I erdhen ne mendje fjalet kur i kishte shkruar disa vite me pare : Vri veten!

Iu mblodh nje lemesh ne gryke.

Athere kur ia thashe nuk e kisha kete ndjesi,-mendoi.

-Ç’po ndodh? -peshperiti i bere qull ne djerse.

Liroi kravaten.Zbertheu kopsat e para te kemishes.Po i zihej fryma.

Mori fryme thelle dhe u mundua te qetesohej ne kolltuk me syte mbyllur.

Ndenji ashtu pak minuta.Hapi muziken.Po degjonte Maria Callas. E zuri nje dreme gjumi.U gjend ne nje pyll te mbulluar me mjegull.

Vende- vende dukeshin trungjet e shkreta te pemeve.

Hodhi tre hapa,kemba i kapi ne nje dege te thate.Uli poshte syte.Pa degezen poshte kembes se tij te therrmuar.

I erdhi ne mendje zeri i Adeles.

-Me therrmove shpirtin!

E shperfilli zerin dhe vazhdoi te ecte me koken plumb dhe gjoksin qe i digjte.

Mjegulla sa vinte dhe dendesohej.Ishte erresire.

-Ndoshta eshte rruga e fundit,-mendoi,-apo ndoshta keshtu ka qene e gjithe udha ime.Nuk po e kuptonte.Tani qe ishte drejt pleqerise i kishte mbyllur ne nje sirtar te gjitha,atje ne fund te shpirtit ,gjera qe nuk duhet te dilnin,as t’i shihte.E kishte bere vite me radhe,kishte triumfuar mbi dhembshurine e tij.

Po,tani,cfare ishte ishte kjo ere e marre qe ia nxorri te gjitha deri te gryka e tij keto gjurme kujtimesh qe po e mbysnin.

Psheretiu.

U mundua te qetesohej.

Pa syte e nje ujku pas nje dellinje.Degjoi ulerimen e tij .

Me pas erdhen dy ulerima edhe me te forta.U mblodh sa nje grusht.U ul ne toke.Po ecte kemba-dores.Verejti nga ana tjeter e pyllit.

Lugina ishte e gjate. Poshte ishte nje perrua gati i shterur me zall gri ,me disa gropa te vogla me uje dhe i mbuluar me marre dhe dellinja te dendura.

U ngrit.Shpejtoi hapat ,u gjend poshte nje marreje. Zeri i ujkut u shua.I erdhen ne mendje syte e tij .U trondit nga zjarri i sfides.

Ndenji pak ashtu,sa mori veten.Syte e ujkut dhe ulerimat nuk po i hiqeshin nga mendja Po i merrej mendja .U mbeshtet me duart qe i dridheshin ne trungun e nje merreje.Mori fryme.Verejti poshte zallin e holle.

Iu shfaq vetja femije,buze zallit te lumit.

I erdhen ne mendje ,fjalet e babit:

-S’di te besh asgje! Deshtak!

E shpuan si plumb tej per tej keto fjale. Mbushi duart me guret e perroit i shtrengoi fort,sa i dhemben duart. Filloi te qaje si femije.

-Do kaloje,-tha,-do kaloje. U mundua te mbushej me fryme.

Mori nje gur e hodhi ne gropen me uje te perroit.U degjua nje zhurme kercitese qe me pas erdhi dhe u shua.

Pastaj ,mori nje gur tjeter dhe e hodhi mbi nje lule gjysme te thare,ku me pas ajo u keput.

Ngriti vetullat i nervozuar dhe iku me te shpejte qe andej.

U gjend te lugina e dyte..

vazhdon…

(doreshkrime ne proze)

autor #human #highlights #poetry #bookstagram