Nga Gladiola Busulla
Kur botët tona po rrokulliseshin,
dhe zemrat ishin shpërbërë
në mijëra kristale.
Dhe sytë ishin lodhur së kërkuari të bukurën.
Dhe fyti ishte tharë nga të vërtetat e pathëna.
Pasi ishim përleshur si të marrë, në dallgët e dhembjes.
Pasi kishim lotuar mbi vitet e përmbysura.
U ndeshëm të dy…
Brenda një flluske lumturie u strukëm.
Dhe jetës iu fshehëm.
Madje dhe vetes.
Alter egot prekën qiellin
që për Ne, kish mbetur ëndërr.
