Kjo mbrëmje e heshtur dimri
përpiqet ta ndaloj këtë mendim të largët
Një zjarr i lehtë shpirtin e ngrirë ma ngacmon
Sytë e tij që thellë më buzëqeshin
Mendja ulet e pushon mes vargjeve
Testaturën e ula dhe fillova të meditoj
Ti erdhe me fanar dhe hyre në koridorin e kalasë,
I mbuluar me pluhur e fije merimange.
Ah, ky krater vullkani i zjarrtë
Klithmat i përthyhen mureve
Ai është harku i telave të dashurisë
Është i vetmi tel i lumturisë
Që rrugën e mbetur të kohës sonë na tregon
E dielli që rrezon rrugën për në kopshtin e besnikërisë që kemi ne të dy,
Sikur i ka ngrirë rrezet e tij pas perdeve të mjegullës dimërore.
Plakjes sonë fundi i ka ardhë
Përderisa shpirti rinohet me dashuri
I dhamë zjarr, buzëqeshje, puthje, syrit dhe fytyrës,
Ne i dhamë emër edhe ëndrrës…
E gjatë më duket nata dhe i largët është mëngjesi kur më mungon zëri yt
Të përshëndes me buzët ngjitur, ngrirë nga akulldimri…
Ne e dimë se jemi te dy të harlisur në dashuri.
Pa çka se ti ngele me kostumin tënd gri
E unë ngela mbështjellë me vellon e nusërisë harruar nga kurora e prangosur
Në një kohë të pakohë!
Duke pritur një çast mos dimri do të shkrijë…
