U ngopa me ajrin e heshtjes,
Ku fjalët mbeten pezull – kufoma pa jetë,
Mendimet enden si re kaotike,
Në një qiell të pafund, të errët,
Me njolla e shenja mistike.
U ngopa me kujtime të vjetra,
Që si jehona të trembura në netë të frikshme,
Kthehen me zërat e mekur të së shkuarës,
Dhe ende më thërrasin si jetimë pa shpresë,
Si shpirtëra të përçudnuar, në mallkim.
U ngopa me çastet e humbura,
Që koha i mbyt në ujëra të turbullta,
Dhe unë i lodhur, i këputur
Tretem në brigjet e saj të frikshëm,
Duke pritur një valë të re,
Të më fshijë epitafin e dhimbjes,
Mbi gurin mortor të gëzimit.
U ngopa e prapë mbeta në kërkim,
Për një dritë që të më ndezi natën e ftohtë të mendjes,
Për një ndjenjë – t’më ngroh zemrën e akullt,
Dhe për një shpresë që t’më çojë diku,
Qoftë dhe në rrugë pa krye, qorre të së ardhmes,
Veç të ndjej se po lëviz, po bëj tutje.
Kujtim Hajdari
**
I AM SATIATED
I am satiated with the air of silence,
Where words remain suspended – lifeless corpses,
Thoughts wander like chaotic clouds,
In an endless, dark sky,
With mystical stains and marks.
I am satiated with old memories,
That, like frightened echoes in terrifying nights,
Return with the faint voices of the past,
And still, call to me like hopeless orphans,
Like cursed spirits in a spell.
I am satiated with lost moments,
That time drowns in murky waters,
And I, weary, exhausted,
Dissolve on its frightening shores,
Waiting for a new wave,
To erase the epitaph of pain,
On the gravestone of joy.
I am satiated yet still remain in search,
For a light to ignite the cold night of my mind,
For a feeling – to warm my icy heart,
And for a hope to lead me somewhere,
Even if it’s down a dead-end road of the future,
I just want to feel that I am moving and pushing forward.
Kujtim Hajdari
