Sa qesh me vete…
Kur shoh muret të mbushura me portete të zbrazëta
Si të marra enkas e për t’u vendosur në muzeumin e sfidës
Ndërkohëra të paqarta , të tymosura, të hirta të blozëta
Nga djegja e imazheve, të shpirtrave të sojit e të bojit
Të vetvetes , të lënë në duart të pasigurta, për vetqejfet e tjetrit
Për , të treguar, historitë, dramat legjendat të dhimbshme
Të trishtshme, të gjakut të pastër nga plasaritja e cipës së vetvirgjëreshave
Kur me pikëlkim , me gjakosje me pavetdije thurrën jetën e vuajtshme të tyre
Nëpërmjet një hapje këmbësh, dhe ja u krye
Pa asnjë ndjenjë , pa emocion por veç për kapriçio
Për t’u ngjarë si femër, e braktisur, e përbuzur nga vetvetja, nga të paparët
Nga mashtruesit , e nga vet dëshira e marrosur për plagët e shpirtit
Dhe plasaritja për më tej e cipës së trurit,
Ku me të vërtetë po shtohen e po bëhen e më shumë mure
Për të varur akome më shumë portrtet të humbura , të ngrysura
Edhe pse po vjen një kohë moderne , me të gjitha ngjyrat , e zbukurimet, me fallcitetet, me deformimet
Me vet abuzimin e ndërgjegjies e të dijes
Pa vrarë aspek sedrën se ku për çfarë po jatandisen?!
Për t’u bërë poete, a për çfarë për muzetë
A për një konsumim të tepërt të vetvetes
Me hspjen pa asnjë ndjenjë të arritjes në kulmin e qiejve?!!!
Sa qesh, sa qesh me vete e nëpërmjet vargut tim, nguloj të mos bjer në rradhët e tyre edhe pse vonë
Por vonë nuk ka qënë kurrë për të mbrojtur cipën e vetcetes!
Teuta Osmani
Amerikë, Maj2025
