đŠđ±KĂ«shtu Ă«shtĂ« e gjithĂ« loja
Nga Fatmir Terziu
Koha na gdhend e na (ri)gatuan me takt,
për të na (ri)mbyllur në një ekspozitë,
e ne heshtim vetëm sytë i mbajmë lart,
të mos përfundojmë në rafte një ditë.
Mbi kokat tona koha po thyhen dalta,
me trutë tona po (ri)gatuhet modeli,
nuk hyn më në këtë art as balta,
nuk duhet më askund as vetë peneli.
Ky art është një projekt jo mjaft i ri,
i futur thellë në kuti i heshtur,
pasqyrohet në sytë tanë si një liri,
pas një programi të verdhë të zbehur.
Në këtë projekt për hir të vërtetës
modelohet duke skicuar vetëm në tru,
që njeriu brenda dhe jashtë ekzistencës,
të gdhendet e mbetet thjesht si një dru.
Këtu hyn dhe rigdhendja e radhës,
duke na bërë artefakte druri me mish,
teksa i miratuam mes britmave të sallës,
artgdhendësit tanë mjeshtra lavdish.
Jemi me fat koha na ringriti në art,
fundja çâtĂ« keqe ka njĂ« marĂ«zi,
kur hesht edhe vetë Zoti atje lart,
ne mbetemi vetëm një tufë bagëti.
Dikush do të më kundërshtoj me inat,
por do ta mbaj në tru këtë poezi,
më pëlqen do të thotë se është art,
por kujt i kushtohet duhet ta di?!
Pikërisht këtu është e gjithë loja,
që na bashkon të gjithëve në një pikë,
artfefakte nuk po na gdhend vetëm koha,
por neglizhenca e jonë ditë për ditë.
Questo Ăš l’intero gioco
Di Fatmir Terziu
đźđčIl tempo ci scolpisce e (ri)cucina con tatto,
per (ri)chiuderci in una mostra,
e stiamo in silenzio, teniamo solo gli occhi alti,
per non finire sugli scaffali un giorno.
Sopra le nostre teste il tempo rompe gli scalpelli,
con il nostro cervello si (ri)costruisce il modello,
nemmeno piĂč l’argilla entra in quest’arte,
la spazzola stessa non Ăš piĂč necessaria da nessuna parte.
Quest’arte non Ăš un progetto del tutto nuovo,
nel profondo della scatola silenziosa,
riflessa ai nostri occhi come una libertĂ ,
dietro un programma giallo sbiadito.
In questo progetto per amore della veritĂ
modellato abbozzando solo nel cervello,
quell’uomo dentro e fuori dall’esistenza,
Ăš scolpito e rimane proprio come un pezzo di legno.
Ecco la prossima reincisione,
rendendoci manufatti di legno di carne,
mentre li approvavamo tra le grida della sala,
i nostri gloriosi maestri intagliatori.
Siamo fortunati che il tempo ci abbia riportato all’arte,
che brutta fine c’Ăš un’ottusitĂ ,
quando anche Dio stesso tace lassĂč,
rimaniamo solo una mandria di bestiame.
Qualcuno si opporrĂ con rabbia a me,
ma terrĂČ questa poesia nella mia testa,
mi piace, significa che Ăš arte
ma a chi Ăš dedicato, dovrei saperlo?!
Ecco l’intero gioco,
che ci unisce tutti in un punto,
i manufatti non sono solo scolpiti dal tempo,
ma la nostra negligenza giorno dopo giorno.
