(Marianne simbolizon Republikën Franceze. Kjo poemë i është dedikuar viktimave të sulmeve terroriste në Paris, të 13 nëntorit 2015 dhe të gjithë të pafajshmëve që kanë vdekur në këto sulme terroriste, në Barcelonë, Londër dhe kudo në botë)
Diana Skrapari
Atë natë të së premtes,
Këmbanat ranë,
Duke marrë me vete,
Ëndrra të thyera.
Parisi u errësua,
Cmenduria njerëzore goditi,
Perëndia është dashuri,
Pse urrejtja,
Farën e saj mbolli ?! …
Marianne qan për fëmijët e saj,
Me lotët e një nëne,
Lotët e trishtimit të trupit të saj,
Lotët e hidhërimit të shpirtit të saj.
Marianne ka kaluar netë pa gjumë,
Kur ata ishin të vegjël,
Kur qanin gjatë natës,
Ajo i merrte në krahët e saj,
Duke ju thënë se makthi mbaroi,
Nëna e tyre e dashur,
Kujdesej për ta.
Marianne, mbretëreshë e denjë,
Nënë guximtare,
Edhe stuhitë e historisë,
Nuk të gjunjëzuan,
Ti mbete e fortë,
Lavdia jote majat arriti.
Marianne qan për fëmijët e saj,
Pasi ëndërronte të bëheshin
Krahu i saj i djathtë,
Ajo luftoi për t’i rritur ata,
Ti bënte ata,
Qytetarë të denjë,
Duke shkruar në zemrat e tyre,
Tre vlera të njerëzimit,
Liri, barazi, vëllazëri.
Por urrejtja të bën të verbër,
Dhe Shpirti errësohet,
Arsyeja kërkon dritë,
Por më kot,
Ajo është e humbur,
Në errësirë,
Nuk mbijeton dot.
Marianne,
Mirësia,
Është kurora e shpirtit tënd,
Tokë e shpresës,
Tokë e jetës.
Marianne,
Ti hape krahët për ata që,
Kërkonin lirinë,
Për ata që dëshironin të jetonin në paqe,
Që kërkonin lumturinë.
Marianne qan për fëmijët e saj,
Që donin vetëm të jetonin,
Lulet e pranverës,
Nga plumbat vrastare,
U zhdukën,
U thanë.
Atë natë të premte,
Dikush priste të shkonte në shtëpi,
Një vëlla, një motër,
Një nënë, një baba,
Një kushëri, një kushërirë,
Një mik,një jetë.
Sytë e tyre panë drejt derës,
Për një kohë të gjatë,
Duke u lutur të dëgjonin një zile,
Shpresa ishte e pafundme,
Por ata u bënë engjëj,
U larguan …
Marianne qan për fëmijët e saj,
Ajo nuk mund ta besojë se
Ata nuk janë më,
Dhe shpesh imagjinon
Se do kthehen nga një udhëtim i gjatë,
Në mendjen e saj,
Ajo ende zërat e tyre dëgjon.
Një engjëll ngadalë i afrohet asaj,
I fshin lotët e saj të zemrës,
E përqafon atë me krahët e tij,
Dhe i thotë me ëmbëlsi,
– Mami, mami im i bukur,
Mos qaj,
Unë nuk doja të të lija vetëm,
Por e keqja më largoi nga Ty,
Rri e fortë,
Nënë e dashur,
Unë jam engjëlli yt mbrojtës,
Që nga Parajsa,
Kujdeset për Ty.
Të dua, nënë e dashur!
Të falenderoj,
Për të gjitha ato që më ke dhënë,
Në tokë,kur isha gjallë.
Tani unë jam një engjëll,
Por Marsejeza,
Akoma në kokën time ushton.
Në përjetësi,
Zemra ime,
Për Ty do të rrah,
Flamuri tringjyrësh,
Mbi shpirtin tim do të ngrihet.
Të dua, nënë e dashur,
Mos qaj më ! …
