Po i rrëfehem pyllit, zemër.
Po i tregoj t’fshehtat e rrugës
që të con në kodërz.
Gurra n’të dalme të tij ban serenatën tonë
e na te dy vallzojmë me zemrat
që prekin qiellin dhe yjet që pozojnë.
Hana bahet xheloze për bisedën tonë.
Ajo e din rrugën, veçse ne s’na ka pa
Nata asht si lokja
që mbledh fëmijët nën këmish.
Dikë e dëgjon ne lutje, nji tjetër e përkedhel,
të tjerëve u këndon nina-nanat
e në djep i lidh.
Po i rrëfehem pyllit sonte zemër,
ai e din rrugën drejt koderzës sonë.
Me natën përdore drejt andrrash turrem
e pagojë dhe e padorë…
A.Huta
