Kujtimi si urim
Nga Ledi Shamku
Pa shku ne fund te rrugices Him Kolli jetonte dikur nji qenie thuajse eterike, me fytyren krejt te bardhe nga mospamje kurre e Diellit, me lekuren e qelqte si vëmesë qepe, çukrritë tek-tuk me do quka gazmore, dhe me buzeqeshjen me qiellore qe mbaj mend te kem pa: ishte ne moshe gruaje por buzeqeshte si foshnje.
Edhe emri i shkonte per shtat: quhej Bardha.
Bardha rronte vetem. Dikur kishte kalu keq poliomelitin dhe gjymtyret e saj kishin mbetur ato te nje femije, pervecse ishin kthyer nga dara e semundjes. Me shume zvarritej se ecte, kur dilte me te cel porten. Ishte shume nevojtare. Po s’di te them ne i duhej me shume buka a dashnia njerezore. Di vetem qe Bardha ta zbardhonte shpirtin kur te buzeqeshte.
Po e le menjane per pak Bardhen, e po riprodhoj nje dialog te vogel me Moma Fetin tim, qe ndodhte cdo vit per Berom, edhe pse ne teorikisht ishim ateista me kushtetute.
Dialogu:
- Ledo, ma llogarit icik sa fryme ina e sa kile grune thekzi i bi me harxhu n vit per fryme vec per buke? Nji, po ta thomi ene sa o kilja e grunit thekzi.
- Mome, pse thu: thekzi?
- Se ai o gruni mo i mire e mo i shtrenjte, none! Kena me da vitër sot se o Berom, e Zotit s’i bohet me hile. As robit nuk i bohet me hile, se tu ja bo robit ja ke bo ene Zotit.
- Ça o vitri, mome?
- Hisja e fukarait! Duhet me u kujtu per fukarejt e per t’smumit, me i bo pjese te tavolines tate, se ty s’te ka shpirti mire, kur atyne qe njef ti ju ka keq. Hisja e fukarait, pernryshe Vitri, dahet nga cdo shpi. Llogaritet sa buke konsumon cdo pjestar i shpis n vit, shumzu per sa fryme jemi. Aq sa del, i çohet t’pamujtunit qe njef. Llogarite pra, t’do nona fort qe t’ja çojsh Bardhës vorfen ke funi rrugices.
- Mome po mu m vje turp me ja çu se mduket sikur po i jap lemoshe. E m vje turp edhe ngaqe m’duket se po i jap nji therrime nga t’mijat asaj qe s’ka asgjo, e as shnet madje s’ka.
- Ho ho, t’do nona fort! Shume mire qe t’vje turp si po thu, se njai turp ka me t’rujt gjith jeten mos t’bohesh grykse zorrzgropse, e mos t’i vjedhesh kujt hisen e vet. Shko çoja nështi Bardhës, ene mos ja le n’dore e me hik si dhi e egër. Merre m’qafë, ene uroja Beromin.
- * *
Po e nderpres ketu dialogun me moma Fetin tim qe kujtesa ma riprodhoi me kast per kete dite feste. Ishim nen diktature ideologjike. Çdo gje ishte e rrejshme, perveç SHPIRTIT!
Per shum mot Beromin!
