Nga Gladiola Busulla
Fijet e barit,
si të marra vallëzojnë
nën tingujt e shiut.
Qeshin me lamtumirën e zogjve,
me kuakjet e bretkosave të gjelbra,
me lotët artificialë të vajzave,
me mburrësitë e djemve.
Kapen shtrënguar pas erës,
edhe pse nga vendi s’shkulen.
Ëndërrojnë krahë fluturash
që i çojnë drejt horizontit…
Dhe dita e zymtë, e vetmuar, e trishtë
shndërrohet në buzëqeshje të purpurt
mbi shtëllunga resh pupëlore.
