M’mungon,
e terreve t’nates ma dridh shpirtin e ma lodh rrahjen e zemres n’mungesa t’pa shpjegume…
M’mungon,
e t’kerkoj qorrsokakeve t’nates time si shprese e perhime e babzitur e dashnise.
M’mungon gjitha netet
e oret e castet qe s’mbarojne.
E kur t’kerkoj,
askund s’te gjej vecse
te zene ngusht nder shpirtna qe vuejne,
e treten n’vetmi.
M’mungon…
E pres te t’mungoj…
Urime Straka
