La poesia è parte di me, come anche la pittura.
Stefania Melani è nata a Pistoia. Oggi vive e lavora a Pietrasanta. Oltre che poetessa e scrittrice lei è anche pittrice e stilista di moda. Ha sempre svolto attività lavorative nel settore delle arti, come la pittura e la grafica, ma anche nell’artigianato di alta levatura come l’antiquariato e i tessuti preziosi. Ha ottenuto premi e riconoscimenti in concorsi ed articoli in molti giornali e mensili a tiratura nazionale, regionale, ecc.
In poesia ha ottenuto il riconoscimento sia della critica sia a vari premi concorsuali, tra i quali si ricordano il Premio Le Occasioni – Eugenio Montale di Arma di Taggia e il Premio “Massa”, città fiabesca di mare e di marmo. Di recente ha pubblicato il libro di poesia e di suoi quadri “Alle radici dei sogni.” Le sue poesie sono state pubblicate sull’Antologia celebrativa decennale
“Voci Dai Murazzi “ (2022). Inoltre ha ottenuto il Premio Speciale della Giuria ed è presente con i suoi testi nel Progetto Antologico dei Premi speciali e Gran Premi Speciali nell’ultimo Concorso “Le Occasioni – Eugenio Montale” (2022).
Ha inoltre ottenuto nuove pubblicazioni per gran premi della giuria nel concorso “Le Occasioni – Eugenio Montale” di quest’anno. Oltre ciò, Stefania Melani ha scritto articoli d’arte per due giornali: “La voce agli italiani“ e “Confini” dei quali è stata redattrice.
È nella Presidenza della Giuria per concorsi poetici e letterari.
Inoltre partecipa a varie trasmissioni radio e tv, recitazioni letterari, convegni universitari, eccetera. Dipinge e partecipa a numerose collettive; ha vinto Primi Premi per la grafica e la pittura ad olio su tela in varie esposizioni a: Pistoia, Firenze, Bologna eccetera. Lei usa sui suoi dipinti: Tecnica olio su tela, China su cartoncino, Tecnica mista è Acquarello.
Quando l’arte si abbina alla poesia completa alla perfezione i colori dei versi. E ciò Stefania Melani ci presenta oggi.
Sono lieta a presentare le sue poesie tradotte in lingua albanese.
I miei voli
Nel tempo
sono stati e sono i tuoi occhi
la linfa,
albero che protegge
dai ricettacoli angusti
del togliere il respiro,
la sospensione che giunge
balenante come fulmine nella notte.
È mistero conoscere il domani…
non sono l’alchimista che ripete il sole,
non so che tenerti qui, negli angoli
del cuore – tuo rifugio segreto –
da dove scrutare il profondo
dei tuoi occhi
levigare la tormenta dell’inverno
immancabile.
Tu conchiglia di mare, madreperla,
alabastro venuto a me da chissà
quali fondali dell’anima..
sperduto su rive incise d’amore
alla ricerca di me,
dei miei voli
inebrianti e intrepidi.
Ritorno
Gennaio fiorisce
nel limbo del bosco
fra i pertugi e i muschi
una fioca spola
di vento.
Oltre il miraggio del mondo
– scavo –
sui nostri passi
dove il cuore conduce.
Anima ritornata a casa
dal lungo labirinto
– grata –
caduta l’ombra.
Riflessione
Il dolore vegeta sull’incertezza
si rovescia nell’alambicco della mente
inonda l’anima.
Cerco nell’angoscia dei secoli l’alba,
quasi pietra battuta dall’acqua che scava.
Come delicato fu il giorno nel risveglio..
i cieli dall’alta fronte gemono,
chiedo:
la nebbia dissolverà?
Le pietre sono diventate strade
lunghe strade che portano al fiume.
All’ascolto dell’acqua
in armonia
ho imparato che la pena
come la luna è rotonda
e si può perdere
rotolando nel buio
all’improvviso….un giorno.
Dedicata
Lo strazio non lascia replicare
parole
teme anche il respiro
resta strozzato in gola
si blocca il diaframma,
in questa dissonante ondata
resto a terra.
Rughe segrete incidono
il cuore, l’anima, la carne…
Mordono indelebili.
È questa l’ultima parola?
L’ultima scena da vedere,
è questa?!…
Nella memoria frugo impazzita
un barlume, un appiglio,
e vedo te…
Ti vedo.
Mi sorridi. Dio com’eri bella..!
Finché un fiume di lacrime
ti sfuma alle pupille.
Solo la notte
Non guardarmi a lungo..
leggo nei tuoi occhi il sogno,
la voglia del crepitante fuoco
della mente in amore.
Sogna anche il cielo
quando disvela stelle
ma senza solitudine o rimpianto.
Avvolti dalle ombre lunari
confessioni dell’anima e del corpo
in un perpetuo fuoco.
Nulla di più immenso;
sai…
solo la notte riesce ad assolvere l’amore!
Il segreto
Verrà sui tigli il fiore
e l’invenzione dei sogni
tornerà.
Quiete le notti dell’infanzia,
turbolenta l’adolescenza poi,
nei desideri
delle acerbe solitudini.
Altra ventura l’incontrarti, amore,
l’inquieto ardore
che colse entrambi,
la tua voce di mare
a raccontarmi sulle spalle nude
il segreto
appena conosciuto
della fulminea gioia.
Angela Kosta – Stefania Melani fiton “Çmimin SPECIALE” në Konkursin Ndërkombëtar “Ossi di Seppia – Kocka sepjesh– Eugenio MONTALE”.
Poezia është pjesë e imja, ashtu si edhe piktura.
Stefania Melani ka lindur në Pistoia të Italisë. Ajo jeton dhe punonnë Pietrasanta. Përveçse shkrimtare dhe poete, ajo është gjithashtuedhe piktore e stiliste. Stefania Melani ka ushtruar gjithmonëveprimtari pune në sektorin e arteve, si në pikturë dhe grafikë, por edhe në mjeshtëri të nivelit të lartë si antiquariati dhe ai i pëlhurave të çmuara. Ka marrë çmime në mjaft konkurse dheartikuj në shumë gazeta kombëtare, rajonale etj. Në poezi, ajoështë vlerësuar si nga kritika ashtu edhe me çmime të ndryshmekonkursesh, ndër të cilat kujtojmë Çmimin e Parë “Rastet- Eugenio Montale të Arma Taxhës dhe Çmimin “Masa” një qytetpërrallor i detit dhe i mermerit. Stefania Melani botoi së fundmilibrin me poezi bashkë me pikturat e saj “Në rrënjët e ëndrrave”. Poezitë e autores janë botuar në Antologjinë e kremtimit të 10 – vjetorit “Zërat e Muracëve” (2022). Ajo ka fituar Çmimin Special të Jurisë dhe është e pranishme me tekstet e saj në ProjektinAntologjik të Çmimeve Speciale të Mëdha në konkursin “Rastet – Eugenio Montale” (2022). Ajo gjithashtu është pjesëmarrëse nëbotimet e reja për Çmimet e Mëdha të Jurisë në konkursin “Rastet- Eugenio Montale” të këtij viti. Stefania Melani ka shkruar artikujtë ndryshëm për artin në dy gazeta “Zëri i Italianëve” dhe “Kufij” në të cilat është edhe redaktore. Stefania Melani bën pjesë nëKryesinë e Jurisë për konkurse poetike dhe letrare. Gjithashtu ajo merr pjesë në transmetime të ndryshme radiotelevizive, recitime letrare, konferenca universitetesh, etj.
Ajo ka marrë pjesë me pikturat e saj në ekspozita të shumta ku ka fituar Çmime të Para në grafikë dhe pikturë vaji në telajo në: Pistoia, Firence, Bolonja, etjer..
Në pikturat e saj ajo përdor: teknikën e vajit në pëlhurë, bojë indiane në karton, teknikë të përzier dhe bojëra uji.
Kur arti i bashkangjitet poezisë, plotëson dhe kompleton me përsosmëri ngjyrat e vargjeve. Kjo është çfarë na prezanton sotStefania Melani. Kam kënaqësinë të prezantoj poezitë e saj tëpërkthyera në gjuhën shqipe.
Fluturimet e mia
Nëpër kohë
ishin dhe janë sytë e tu
limfa
pemë që mbron
nga strehët e ngushta
marrjen e frymës,
pezullimin që vjen
vezullues si rrufe në natë.
Është mister ta dish të nesërmen…
nuk jam alkimisti që përsërit dielli
nuk di veçse të të mbaj këtu, nëpër qoshet e zemrës – strehimi jot i fshehtë
nga ku të zhbirosh thellësitë e syve të tu të zbutësh stuhinë e dimrit
e pamungueshme.
Ti guackë deti, nënë e perlës,
alabastri i ardhur tek unë kush e di
nga cilat themele të shpirtit…
të përhumbura në brigjet e gdhendura
të dashurisë, në kërkim të vetes,
të fluturimeve të mia
dehëse dhe të guximshme.
Kthim
Janari lulëzon
në harresën e pyllit
mes të çarave dhe myshqeve
nën përkundjen e zbehtë
të erës.
Përtej mirazhit të botës
– gërmoj –
në hapat tanë
ku të shpie zemra.
Shpirti i kthyer në shtëpi
nga labirinti i gjatë
– mirënjohëse –
ra hija.
Reflektim
Dhimbja rritet në pasiguri
përmbyset në alembikun e mendjes
zhyt shpirtin.
Kërkoj në ankthin e shekujve agimin,
gur gati i rrahur nga uji që gërmon.
Sa delikate ishte dita në zgjim…
qiejt nga balli i lartë rënkojnë,
kërkoj:
mjegulla do të shkrihet?
Gurët janë bërë rrugë
rrugë të gjata që çojnë në lumë.
Në dëgjimin e ujit
në harmoni
mësova se vuajtja
ashtu si hëna është e rrumbullakët
e mund të humbasësh
duke u rrokullisur në errësirë
papritmas… një ditë.
Dedikim
Dhimbja nuk lë të replikojnë
fjalët
druhet edhe frymëmarrja
që ngec e mbytur në fyt
bllokohet diafragma,
në këtë dallgë disonance…
në tokë qëndroj.
Rrudha sekrete ndikojnë
zemrën, shpirtin, mishin…
Kafshojnë të pashlyera.
Është kjo fjala e fundit?
Skena e fundit për të parë,
është kjo?…
Në kujtesën time
rrëmoj si e çmendur
një dritë, një mbështetje
dhe të shoh ty…
Të shoh. Më buzëqesh.
O Zot sa e bukur ishe..!
Derisa një lumë lotësh
të përhumbet ndër bebëza.
Vetëm nata
Mos më vështro gjatë…
e lexoj në sytë e tu ëndrrën,
dëshirën e zjarrit kërcëllues
të mendjes në dashuri.
Ëndërron edhe qielli
kur zbulon yje
por pa vetmi apo pendim.
Të mbështjellur nga hije hënoresh
rrëfime të shpirtit dhe të trupit
në zjarr të përjetshëm.
Asgjë më madhështore;
dije…
vetëm nata mund ta shfajësojë dashurinë!
Sekreti
Do të vijë mbi pemët e blirit lulja
dhe shpikja e ëndrrave
do të kthehet.
Të qeta netët e fëmijërisë,
e turbulluar më pas adoleshenca,
në dëshirat
e vetmive të hidhura.
Një tjetër fat të të takoj, dashuri,
zjarr i trazuar që na mbërtheu të dyve,
zërin tënd të detit
t’më tregojë në supet lakuriq
sekretin
e sapo njohur
të gëzimit të rrufeshëm.
Përgatiti dhe përktheu Angela Kosta: poete, shkrimtare, publiciste dhe Zv. Kryeredaktore në Gazetën Albania Press.
