Nga Gladiola JORBUS
Arratisur nga shtegu i dritës,
një bulëz vese të shfaqet mbi sy,
si agimi i bardhë në det të hapur.
Brengat e tua zbuten
nga shushurima e lehtë e zërit tim –
Kur rrezet diellore shtriqen,
mbi gjethet e përgjumura të vjeshtës.
Dua të t’ dhuroj një lot të jargavantë,
si mbrëmja që të mbuzet nën qerpikë!
Dashuria, e fundmja gjurmë e mbetur nga Zoti,
flatrat tund në rrokullisje të hapësirshme,
përtej vijës së tejme, ku qielli puthet me tokën.
Pelegrin i shpirtit tim!
Si ylber lodron emri yt, në flakën e qirinjve!
Dhe dëshirat e fjetura në humnerat e thella,
zgjohen e ngjiten ndër yje.
