NËNA…
Ajo nuk e dinte
kur do të vinte dita e lumtur?
Nënë, mos e shiko vuajtjen time!
Do të doja të kishte turp në vuajtje…
Nënë, mos e shiko vuajtjen time!
Duke parë pafuqinë time,
ai lavdëron shkretëtirën.
lavdëron të verbërit
që panë sëmundjen time.
Dy këmbët e mia,
dy duart e mia më lëndojnë shpirtin
Nënë, mos e shiko vuajtjen time!
Më uroje lumturinë…
ku është kjo LUMTURIA?
Më ke uruar një fron…
ku është ai FRON?
Nënë, më ke uruar shëndet…
ku është?
Nënë, mos e shiko vuajtjen time…
Partneri i sotëm një keqardhje pafund
është asnjërit prej miqve të mi
nuk i erdhi keq për mua.
A është mëkati im i barabartë
me një yll në qiell?
Nënë, mos e shiko vuajtjen time!
Shqipëroi Angela Kosta shkrimtare, poete, publiciste dhe Zv. Kryeredaktore & Zv. Drejtore në Albania Press.
