Nga Gladiola Busulla
Në ditët me stuhi,
mund të sfilitesh pa jetuar,
as dhe një grimcë të vetme dashurie.
Mendimet ndjekin gjurmët e reve.
Mund të vdesësh nga mornicat e shpirtit.
Gjethet luten për degët ku thurën ëndrrat.
Më merr malli për kundërmimet
që fluturuan larg.
Nuk dua të bjerë shi në sytë e mi.
As dëborën të më akullojë mbi flokë.
Asnjë erë të mos ndryshojë veriun tim.
Kur s’ ke më ç’të presësh – shiko yjet.
Secili është historia e një jete
që dëgjonte përmes zemrës.
Dhe kur shpresa të shfaqet e dëlirë,
e pafajshme, lakuriqe si një foshnjë e porsalindur.
Mbështille me mantelin e dritës.
Bëhu strehë – e paprekur të mbetet,
në vorbullën e shakullinës.
Ballin mbështete pas horizontit.
Dhe ëndrrat e çmendura
do të bëhen zambakë gjetheheshtë
me krahë fluturash.
